Η Άποψή μας για την παράσταση “Follicle-Θύλαξ”, σε Κείμενο-Σκηνοθεσία-Video της Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου, στο “Faust Theatre-Bar-Arts”.

Φοβίες, ψυχαναγκασμοί, άλλες ψυχωσικές διαταραχές, υπερκινητικότητα, μελαγχολία ή/και κατάθλιψη...
Το Κορίτσι, είχε την ατυχία να γεννηθεί σ ένα οικογενειακό περιβάλλον αυστηρών μητριαρχικών προδιαγραφών.  Δύο εκ γενετής εξωτερικά χαρακτηριστικά του - το πυκνό μαύρο μαλλί και ο στραβισμός -  ήταν επίσης αυστηρώς κοινωνικά μη αποδεκτά!

Η ίδια αφηγείται ό,τι θυμάται ή ό,τι τουλάχιστον αισθανόταν από τη μήτρα της μητέρας της, μέχρι αυτό το σημείο καμπής της ζωής της, που η δημιουργός της ονομάζει “βίαιη ενηλικίωση”.  Ο χρόνος είναι σχετικός γύρω της (ο χρόνος είναι πάντα σχετικός, αλλά για το Κορίτσι ακόμη σχετικότερος)!  Μεγαλώνει υπό το άγρυπνο βλέμμα της τοξικής γιαγιάς.  Μιας φιλάρεσκης γιαγιάς, που - όπως αντιλαμβανόμεθα – έχει ήδη αποτύχει μία φορά ως μάνα.  Και παρ΄όλο που της δίδεται μια δεύτερη ευκαιρία με αυτό το συγκεκριμένο παιδί, πάλι δεν μπορεί να κάνει προβολή του εαυτού της...

Η γιαγιά φαίνεται περισσότερο διαταραγμένη απ΄όλους...  Κι όπως όλοι σχεδόν οι διαταραγμένοι άνθρωποι, φροντίζει ιδιαίτερα την εξωτερική της εμφάνιση.  Και τη δική της και του σπιτιού της και του κήπου της...  Και το μόνο που προβάλει στο Κορίτσι, τελικά, είναι ο κόσμος (μέσα από τα δικά της μάτια) και αναπόφευκτα οι δικές της προσωπικές διαταραχές.

Σ΄αυτό το πλαίσιο μεγαλώνει αυτό το παιδί.  Ή μάλλον στο περιθώριο μιας διεστραμμένης ανατροφής, όπου το φυσικό μπερδεύεται με το αφύσικο, δημιουργώντας ανθυγιεινά ένστικτα και συμπεριφορές.

Και οι δύο γονείς τραγικά απόντες.  Για διαφορετικούς λόγους.  Ο πατέρας διότι δεν κατάφερε να ακολουθήσει ενεργά το μοντέλο της γιαγιάς και η μητέρα γιατί απλούστατα προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη δική της ψυχική νόσο.  Με το “υδάτινο περιβάλλον” της ξορκίζει τη δυσκολία αντιμετώπισης της καθημερινής ζωής, που της προκαλεί δυσφορία.
Φαίνεται πως υποφέρει βασανιστικά, καθώς είναι σαφές ότι βιώνει και η ίδια υψηλά επίπεδα άγχους.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, μικροί αλλά χαρακτηριστικοί, απλώς διαμορφώνουν ένα μικρό κομμάτι του ίδιου μπερδεμένου κόσμου.  Στους άϋλους ρόλους οι Μαρία Αλιφέρη, Νίκος Ψαρράς, Σοφία Μαραθάκη, Χρήστος Καπενής, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Μαρίνα-Χλόη Αναγνωστοπούλου και Γιώργος Σταυριανός.

Εξαιρετικά τα σύντομα μαυρόασπρα φιλμάκια, που γύρισε η δημιουργός της παράστασης, η οποία δηλώνει και κινηματογραφίστρια.  Πολυτάλαντη και πολύπλευρη η Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου.  Ανήκει στη νέα γενιά σκηνοθετών, που δε φοβάται να πειραματιστεί στις νέες τάσεις (πλέον των γνωστών - αναμφισβήτητης αξίας - κλασικών αριστουργημάτων).  Οι επιλογές της αφορούν σε θέματα κοινωνικά δύσκολα, θέματα ψυχολογικά επικίνδυνα, που αποτελούν τροφή για τη σκέψη και τη δημιουργικότητά της.  Με μηδαμινά σκηνικά τεχνάσματα, αλλά με δοκιμασμένα σκηνοθετικά εργαλεία (video, μουσικά effects, κλπ.), μεταφέρει στη σκηνή την ελάχιστη, αλλά όχι απίθανη, στατιστική πραγματικότητα· την ακραία διαφορετικότητα!

Αβανταδόρικη η επιλογή της performer Φαίδρας Σούτου.  Τρομερή ευλυγισία και απίθανη, ανάλαφρη, αέρινη κίνηση.  Το παιχνίδισμα της φωνής της, το βλέμμα της, οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις της (δείγμα των διαταραχών της).  Σκηνικά αεικίνητη...  Πάντα όμως μέσα στο “Θύλακά” της...
Ωραίοι ήχοι της παιδικής φαντασίας.  Τα νερά που τρέχουν διαρκώς, η ζωή του κήπου, ο άνεμος...

Αυτή η παράσταση είναι ζωντανό μάθημα σύγχρονης παιδοψυχολογίας (και όχι μόνο).  Άσκηση για όλους εμάς που “νομίζουμε” ότι είμαστε φυσιολογικοί.  Όλοι έχουμε τους δικούς μας δαίμονες, απλά, σε κάποιους από εμάς κυμαίνονται σε αποδεκτά όρια...
Ιδιαίτερη παράσταση!  Μην τη φοβηθείτε...



Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.com/2018/09/follicle-1-faust-bar-theater.html#more

Της Βικτώριας Πέππα, 22/10/18