- Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς για να σας γνωρίσουμε καλύτερα
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ξάνθη, από εκεί έφυγα στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω βιβλιοθηκονομία. Τα τέσσερα χρόνια όμως που έμεινα εκεί, ασχολήθηκα πολύ περισσότερο με ένα θεατρικό εργαστήρι. Έπειτα έφυγα για την Αθήνα, όπου ζω μέχρι και σήμερα, και τελικά, τον Ιούνιο που μας πέρασε τελείωσα την Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης- Καρόλου Κουν.
- Πως αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Δεν μπορώ να πω πότε και πως το αποφάσισα. Απλά καταλάβαινα ότι δεν θέλω να κάνω τίποτα άλλο εκτός από αυτό.
- Είχατε κάποιον άλλο προσανατολισμό πριν ασχοληθείτε με τον χώρο;
Ακόμη κι αν καταπιάστηκα με άλλα πράγματα κατά καιρούς, όπως είπα και παραπάνω, πάντα καταλάβαινα ότι δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο εκτός από θέατρο.
- Ποιο είναι το πιο σημαντικό κριτήριο όταν επιλέγετε μια συνεργασία;
Μόλις αποφοίτησα, επομένως δεν έχω παιδευτεί ιδιαίτερα με τις επιλογές μου. Θα μπορούσα βέβαια να πω ότι το σημαντικότερο για μένα είναι να θέλω να πω την ιστορία που απαιτεί ένα κείμενο ή ένας σκηνοθέτης.
Δεν θα μπορούσα να επιλέξω. Κάθε συγγραφέας, ιστορία και χαρακτήρας είναι μοναδικοί και έχουν να πουν κάτι ξεχωριστό που αφορά τον καθένα. Όσον αφορά τους ηθοποιούς πιστεύω ότι κάθε συμπαίκτης έχει να σου προσφέρει κάτι μοναδικό που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να σου προσφέρει.
- Τι αισθανθήκατε την πρώτη φορά που βρεθήκατε στην σκηνή;
Μάλλον δύσπνοια, αλλά όσο προχωρούσε η παράσταση, η δύσπνοια αντικαταστάθηκε από ένα αίσθημα ζωντάνιας.
- Ποια ήταν η πιο αμήχανη ή αστεία επαγγελματική σας στιγμή;
Δεν έχει υπάρξει ακόμη.
- Σας έχει ποτέ απογοητεύσει το επάγγελμα που ακολουθήσατε;
Δεν έχω βρεθεί ακόμη μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις αλλά πιστεύω πως ακόμη κι αν βρεθώ το θέατρο δεν μπορεί να με απογοητεύσει.
- Είχατε κάποιο πρόσωπο που να λειτούργησε σαν ερέθισμα να ασχοληθείτε με τον χώρο;
Όχι, αλλά αν ψάχνουμε για ερεθίσματα, θα πρέπει να αναφέρουμε τα θεατρικά κείμενα που διάβαζα μικρή.
- Πως αντιμετωπίζετε τις θετικές και πως τις αρνητικές κριτικές;
Η κριτική είναι αναπόφευκτη σε οτιδήποτε κάνουμε πόσο μάλλον σε αυτή τη δουλειά. Η αλήθεια είναι ότι είμαι επιφυλακτική με την θετική κριτική και εκτιμώ ιδιαίτερα την αρνητική όταν ειπωθεί καλοπροαίρετα και σε προκαλεί να γίνεις καλύτερος.
- Ποιοι είναι οι επαγγελματικοί σας στόχοι;
Ο στόχος μου είναι να συνεχίσω να δουλεύω στο θέατρο και να συνεχίσω να μαθαίνω όσα περισσότερα γίνεται για αυτή την τέχνη.
- Τι επιθυμείτε για τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια από σήμερα;
Και σε δέκα χρόνια, θέατρο θα ήθελα να κάνω.
Αυτή την περίοδο συμμετέχω στο έργο "Nordost" του Τόρστεν Μπουχστάινερ σε σκηνοθεσία Στέλλας Κρούσκα που ανεβαίνει κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Studio Μαυρομιχάλη. Ένα έργο- ντοκουμέντο μιας σύγχρονης τραγωδίας. Στις 23 Οκτωβρίου 2002, 42 Τσετσένοι εισέβαλαν στο θέατρο της Ντουμπρόβκα στη Μόσχα. Διέκοψαν την παράσταση του μιούζικαλ «Nordost» και κράτησαν ως ομήρους 850 άτομα. Το αίτημα τους ήταν να αποχωρήσουν τα ρώσικα στρατεύματα από την Τσετσενία. Η ομηρία κράτησε 57 ώρες και στοίχισε τη ζωή σε 170 ανθρώπους. 9 γυναίκες επί σκηνής μέσα από αληθινές μαρτυρίες ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί, μας δίνουν το ιστορικό ενός γεγονότος που μέχρι σήμερα είναι ο καθημερινός εφιάλτης της «πολιτισμένης Δύσης».
- Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση (μιλήστε λίγο για αυτό)
Ο ρόλος είναι αυτός της Λετονής γιατρού Ταμάρας, χήρας του Ρώσου Νικολάι και μητέρα της επτάχρονης Τάνιας. Η Ταμάρα από τύχη δεν βρέθηκε μέσα στο θέατρο. Είναι όμως μία από τους λίγους γιατρούς που περιμένουν σε επιφυλακή έξω από τον τόπο της ομηρίας για να φροντίσουν τα θύματα. Ένας άνθρωπος που βίωσε τον αντίκτυπο του Β' Τσετσενικού πολέμου στην οικογένεια και την εξέλιξη της ζωής της και κάνει ό,τι της επιβάλλει το ανθρωπιστικό της επάγγελμα και το μητρικό της ένστικτο από την αρχή μέχρι τη λήξη της ομηρίας.
- Ποια είναι τα επόμενα σας επαγγελματικά βήματα;
Προς στιγμήν είμαι αφοσιωμένη στην παρούσα δουλειά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου