Πρόσωπο - Ευθύμης Χρήστου

Ο Ευθύμης Χρήστου είναι ένας νέος και πολύ ταλαντούχος ηθοποιός.  Από μικρός είχε μια έφεση προς οτιδήποτε είχε σχέση με τις τέχνες και κάπως έτσι με την παρότρυνση και την στήριξή της οικογένειάς του η υποκριτική μπήκε στην ζωή του.  Του αρέσει να δοκιμάζει και να μαθαίνει νέα πράγματα με ένα αίσθημα ευθύνης και σεβασμού προς την τέχνη την οποία υπηρετεί.  Αυτή την περίοδο εμφανίζεται στην παράσταση "Η Γυάλα" της Τζένης Δάγλα στο Θέατρο Φούρνο σε έναν ρόλο που ταρακουνάει τους θεατές και τους ξεβολεύει απ'τις θέσεις τους.  Με ένα λαμπρό μέλλον μπροστά του ο Ευθύμης Χρήστου μας συστήνεται.

-Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς  για να σας γνωρίσουμε καλύτερα
Γεννήθηκα στα Τίρανα της Αλβανίας, το 1992, στις 14 Φλεβάρη, μέσα στο καταχείμωνο δηλαδή, μέσα στα χιόνια, λίγο εμφύλιο από κάτω και του Αγ. Βαλεντίνου από πάνω, ε πολύ περιγραφικό, έψαχνε η μάνα μου μετά να βρει γιατί ηθοποιός. Αστειεύομαι! Τρεις μήνες μετά βρεθήκαμε στην  Ελλάδα και από τότε εδώ. Μεγάλωσα και πήγα σχολείο στο Χαϊδάρι μέχρι τη στιγμή που μπήκα στη Δραματική Σχολή. Τώρα μένω στο κέντρο, το αγαπώ αν και θυμώνω συχνά μαζί του. Μ'αρέσει η δουλειά μου. Την κυνηγώ πολύ, με κυνηγάει κι αυτή.  Καλά τα πάμε!  Προσπαθώ για λίγο παραπάνω ποιοτικό χρόνο. Κάποιες φορές τα καταφέρνω άλλες με ρουφάει πάλι η τρέλα της καθημερινότητας και το τρέξιμο. Καλά είναι και τα δύο. Νιώθω τυχερός γενικώς. Για τον τρόπο που μεγάλωσα. Για τους γονείς που με μεγάλωσαν. Για τις σπουδές μου. Για τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη δουλειά και τη ζωή μου. Για τις συνεργασίες μου. Είμαι νομίζω!

- Πως αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός; Είχατε κάποιον άλλο προσανατολισμό πριν ασχοληθείτε με τον χώρο;
Δεν ξέρω αν το αποφάσισα. Δε θυμάμαι δηλαδή να ήταν απόφαση. Κάπως συνέβη.
Δε μ'άρεσε τίποτα. Δε με ενδιέφερε το σχολείο. Δεν περνούσα καλά. Δε διάβαζα. Ήμουν κακός μαθητής. Αντίθετα μ'άρεσε η ποίηση. Μ'άρεσε η λογοτεχνία. Αυτά τα διάβαζα. Αλλά δεν άντεχα το στεγνό τρόπο που τα δίδασκαν. Ήμουν αντιδραστικός. Και είμαι δηλαδή. Σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις επίσης μ'άρεσε να συμμετέχω.
Ε, κάπως φάνηκε το πράγμα. Δεν άντεχα τίποτα. Έβρισκα ενδιαφέρον μόνο σε οτιδήποτε αφορούσε την τέχνη. Το κατάλαβαν και οι γονείς μου πολύ νωρίς ευτυχώς. Ήταν πολύ σημαντικό αυτό για τις μετέπειτα αποφάσεις μου. Καλώς ή κακώς οι γονείς είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο και πολλές φορές χωρίς τη στήριξή τους είναι δύσκολα τα πράγματα. Εμένα με στήριξαν από την πρώτη στιγμή, μπορώ να πω κιόλας πως με παρότρυναν κάπως όταν εγώ δίσταζα απέναντι στο οικονομικό κομμάτι των σπουδών. Το ανέλαβαν εξολοκλήρου αυτό, με οικονομίες που είχαν στην άκρη για ώρα ανάγκης. Όταν οι γονείς μου θεώρησαν ώρα ανάγκης τις σπουδές μου, δεν είχα παρά να κάνω τα πάντα για να αποδείξω και σε εκείνους και σε εμένα πως είχαν δίκιο. Και τώρα ακόμα το σκέφτομαι και με δυναμώνει πολύ. Από τη στιγμή που μπήκα μέσα σε αυτό, κατάλαβα πως εδώ ανήκω.

- Ποιο είναι το πιο σημαντικό κριτήριο όταν επιλέγετε μια συνεργασία;  
Να μαθαίνω. Μ'αρέσει να μπαίνω σε συνεργασίες στις οποίες μπορώ να προσφέρω τις ικανότητές μου, αλλά βγαίνοντας από την καθεμιά από αυτές,  να τις έχω πολλαπλασιάσει. Κάθε συνεργασία κοιτάζω να είναι ένα νέο μάθημα, μια νέα εμπειρία για την πορεία μου. Και νομίζω πως ως τώρα αυτό έχει συμβεί.

- Αγαπημένος ρόλος, συγγραφέας, ηθοποιός;
Δε μπορώ να προσδιορίσω κάποιον ή κάτι. Χαζεύω και θαυμάζω πολλά . Σκέφτομαι συνεχώς πράγματα που θα ήθελα να κάνω. Βλέπω παραστάσεις που ζηλεύω. Συγγραφείς που φαντάζομαι τον εαυτό μου ωριμότερο για να μπορέσω να αγγίξω. Ηθοποιοί που θα ήθελα να συναντηθώ σκηνικά είτε ως ηθοποιός, είτε ως σκηνοθέτης. Μ'αρέσει να δοκιμάζω.


- Τι αισθανθήκατε την πρώτη φορά που βρεθήκατε στην σκηνή;
Το πρόβλημα είναι πάντα πριν βγεις. Είναι τρομακτικό. Έχεις ευθύνη να φέρεις εις πέρας αυτό που σου έχει ζητηθεί, αυτό που οραματίζεται κάποιος και θέλει να το πει μέσω εσού. Ευθύνη προς τους θεατές που περιμένουν κάτι να τους προσφέρεις. Κόβονται λίγο τα ποδαράκια. Μετά που βγαίνεις και ξέρεις ότι σε κοιτούν πρέπει να είσαι καλός, δεν έχεις περιθώρια. Έχεις κάτι να τους πεις, οπότε αυτό κάπως σε ησυχάζει. Μετατίθεται ο στόχος, οπότε είναι καλύτερα τα πράγματα. Έτσι νιώθω όμως κάθε φορά. Δεν αλλάζει ποτέ. Μια φορά δεν είχα άγχος ( δεν ξέρω τι σκεφτόμουν) και τα έκανα χάλια.

- Σας έχει ποτέ απογοητεύσει το επάγγελμα που ακολουθήσατε; 
Με τα σημερινά δεδομένα και πόσο μάλλον στο συγκεκριμένο επάγγελμα, νομίζω πως η απογοήτευση είναι καθημερινή και αναπόφευκτη. Καθημερινά πρέπει να διαπραγματεύεσαι τα βασικά και δεδομένα για να καταφέρεις να κρατήσεις το επάγγελμά σου αλλά και τον εαυτό σου σε ένα επίπεδο. Απογοητεύομαι, ναι, πολύ συχνά. Μ'αρέσει όμως αυτό που κάνω και προσπαθώ πολύ να κρατηθώ πάνω από όλα αυτά.

- Πως αντιμετωπίζετε τις θετικές και πως τις αρνητικές κριτικές; 
Οι κριτικές είναι κριτικές. Εμένα είναι η δουλειά μου να παίζω ή να σκηνοθετώ κάτι όπως νομίζω και ο θεατής ή ο κριτικός έχει το δικαίωμα της άποψής του. Αν είναι καλοπροαίρετο μπορεί και να βοηθήσει. Σε κάθε περίπτωση όμως οφείλει κατηγορηματικά να το κάνει με απόλυτο σεβασμό. Η κριτική είτε θετική είτε αρνητική είναι ευπρόσδεκτη. Την έλλειψη σεβασμού δεν μπορώ να τη δεχτώ.

- Ποιοι είναι οι επαγγελματικοί σας στόχοι;-  Τι επιθυμείτε για τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια από σήμερα; 
Οι στόχοι μου είναι κοντινοί. Δε μπορώ να με φανταστώ σε δέκα χρόνια. Μου φαίνεται τρομακτικό. Κάθε μέρα θέλω κάτι να καταφέρνω για την επόμενη, κάθε μήνα για τον επόμενο. Ονειρεύομαι σίγουρα πράγματα μακρινά, αλλά κάθονται εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού ώσπου να είναι η ώρα τους να γίνουν στόχοι. Μ'αρέσει πολύ να πηγαίνω βήμα βήμα. Νιώθω πιο ασφαλής έτσι.

- Πείτε μας που σας βλέπουμε αυτή την περίοδο. Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση;
'Ήδη από τον Οκτώβρη, για δεύτερη χρονιά, παίζουμε με την Μάνια Παπαδημητρίου στο έργο " Η Γυάλα" της Τζένης Δάγλα, στο θέατρο Φούρνος, σε σκηνοθεσία της  Άσπας Τομπούλη.
Η Γυάλα είναι ένα έργο γραμμένο για την Αθήνα όπως τη βλέπουμε σήμερα. Η ηρωίδα αναγκάζεται να βγει από τη "γυάλα" της μετά από ένα "μπαμ", που ταράζει το προστατευμένο περιβάλλον της.  Στο κείμενο της Τζένης, η Λούση περνώντας τη γεμάτη ανασφάλειες και αβεβαιότητα ζωή της σαν θεατής μέσα από τις  συνειδητοποιήσεις της, ανοίγει μπροστά της έναν απέραντο ορίζοντα. Εκεί χωρούν όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Εμφανίζονται ξαφνικά, όπως εμφανίστηκαν στη σημερινή πραγματικότητα, ιστορίες ανθρώπων που παλεύουν για να ζήσουν, οι ιστορίες του Αχμέτ από τη Συρία και του Σούφι από τη Σομαλία, ανθρώπων που στο δρόμο όπως λέει και η Μάνια ως Λούση "τους κοιτάζεις αλλά δεν τους βλέπεις". Εγώ εμφανίζομαι σε αυτό το δεύτερο κομμάτι. Εμφανίζομαι τη στιγμή που ο ορίζοντας ανοίγει για να δούμε πως "ένας μεγάλος πόνος γιάτρεψε τους μικρούς". Σε αυτό το σημείο κατά τη γνώμη μου χωρούν όλες οι σύγχρονες τραγωδίες που δυστυχώς βλέπουμε καθημερινά και που άλλοι τις ζουν, είτε στην Ελλάδα, είτε σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου. Και κλείνω με μια ερώτηση του Σούφι "Πόση αξία έχει μια ζωή;"

- Ποια είναι τα επόμενα σας επαγγελματικά βήματα;
Η Τατιάνα Λύγαρη για το αξιοθαύμαστο Τρένο στο Ρουφ ετοιμάζει μια νέα δουλειά στην οποία θα έχω τη χαρά να είμαι μέρος. Ταυτοχρόνως, σε διαδικασία προετοιμασίας βρίσκεται και η χορευτική performance "Φόρεμα Άμλετ" της Φαίδρας Σούτου, της οποίας θα είμαι βοηθός.Θα παρουσιαστεί για λίγες παραστάσεις στην Ελλάδα πριν το προγραμματισμένο ταξίδι της στο εξωτερικό.
Με τη φίλη και συνεργάτη Όλγα Σκιαδαρέση ετοιμάζουμε ένα μουσικό project με τίτλο " Από... αγάπη" .
Τέλος, έχω στα χέρια μου και είναι τιμή μου να το σκηνοθετήσω, ένα πολύ γοητευτικό έργο του Άκη Δήμου. Ευελπιστώ σύντομα να είμαι έτοιμος να πω περισσότερα.