Η Άποψή μας για την παράσταση "Αξύριστα Πηγούνια" στο Από Μηχανής θεάτρο

Μια μαύρη κουρτίνα κρύβει τη σκηνή του Από Μηχανής θεάτρου. Τα φώτα σβήνουν. Μια ντισκομπάλα φωτίζει τον χώρο. Οι πρώτες νότες του Human της Sevdaliza συνοδεύουν την κίνηση της Μαρίας-Νεφέλης Δούκα. Το τραγούδι άκρως αισθησιακό, όπως και η ίδια η ολιγόλεπτη performance που ακολουθεί. «I am flesh, bones/I am skin, soul/I am human» ακούγεται από τα ηχεία και συνειδητοποιεί κανείς ότι το καθηλωτικό ερωτικό λίκνισμα εμπεριέχει αρκετό πόνο. Η έκφραση της Μ.Ν Δούκα είναι αυτή της γυναίκας που αναγκάζεται να γδυθεί μπροστά σε δεκάδες μάτια, όχι από ευχαρίστηση, μα από καθαρή ανάγκη.  Και με μία απότομη κίνηση το νήμα κόβεται…

Η Άποψή μας για την παράσταση «Για Γυναίκα, Καλή Είναι» της Ήρας Κατσούδα στο Θέατρο Eliart

Η Ήρα Κατσούδα μετά την πρώτη της σόλο παράσταση «Χωρίς Γλουτένη» αλλά και το ντουέτο της με τον Ανδρέα Πασπάτη «Ο Καθένας τα Δικά του» επιστρέφει με την δεύτερη σόλο παράστασή της με τον τίτλο «Για Γυναίκα, Καλή Είναι».

Στο άκουσμα του τίτλου σίγουρα χαμογελάς και σκέφτεσαι ότι είτε ξέρει από καλό μάρκετινγκ, είτε είναι μία γυναίκα που στον αντροκρατούμενο κόσμο του Stand Up ξέρει να διεκδικεί και να κερδίζει την θέση της.  Το ένα βέβαια δεν αναιρεί το άλλο.

Η Άποψή μας για την παράσταση «Ο ΑΓΩΝας Τους» του Φίλιππου Ζαρφειάδη στο Θέατρο Άβατον

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Νορντχάουζεν, Νατσβάλιερ και Γρος  Ρόζεν,  οι Γερμανοί και Αυστριακοί πολίτες που ήταν κρατούμενοι των Ναζί, χωρίζονταν με αστέρια και χρώματα.
Οι Εβραίοι είχαν υφασμάτινο αστέρι κίτρινου χρώματος, οι ποινικοί πράσινο, οι πολιτικοί κόκκινο, οι μάρτυρες του Ιεχωβά λιλά, οι κοινωνικά απροσάρμοστοι μαύρο, οι ομοφυλόφιλοι ροζ και οι τσιγγάνοι καφέ.

Από τους περίπου 100.000 ομοφυλόφιλους που υπολογίζεται ότι συνελήφθησαν, οι μισοί καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν ενώ περί τοις 15.000 εστάλησαν και εκτελέστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.  Ελάχιστοι γλίτωσαν.

Η Άποψή μας για την παράσταση «Δάχτυλο στο Μέλι» στο ELIART

Τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου βρεθήκαμε στο Θέατρο Eliart, όπου παρακολουθήσαμε την παράσταση «Το δάχτυλο στο μέλι» του Μίμη Καπέρδου, σε σκηνοθεσία Χρήστου Ευθυμίου και Μίμη Καπέρδου.

Μια ξεκαρδιστική κωμωδία παρεξηγήσεων μας γυρνά πίσω στην εποχή του ’80, την χρυσή εποχή, εκεί όπου το «μέλι» ήταν πολύ και πολλοί εκείνοι που ήθελαν να το γευτούν. Το ίδιο και οι ήρωες της ιστορίας μας, πιο συγκεκριμένα κάποιοι από αυτούς και ακόμη πιο συγκεκριμένα ο Δήμαρχος. Ένας απλός και λαϊκός άνθρωπος που χωρίς πολλές γνώσεις και πτυχία κατάφερε να γίνει Δήμαρχος και να πάρει τη θέση του πεθερού του, του πρώην Δήμαρχου. Μέσα από μια σειρά παρεξηγήσεων, συμπτώσεων, φόβου και απειρίας τελικά δεν καταφέρνει να καρπωθεί το «μέλι». Την ιστορία δένουν τα μέλη της οικογένειας του Δημάρχου, ο μελλοντικός γαμπρός του, η υπηρέτρια, ο κολλητός φίλος και ένας λιγάκι τρελός γραμματέας.

Η Άποψή μας για την παράσταση "Steel Magnolias" του Robert Harling στον Προσωρινό

Την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου βρεθήκαμε στον Προσωρινό Performance Space, όπου παρακολουθήσαμε την παράσταση Steel Magnolias του Robert Harling.

Οι ανθισμένες μανόλιες είναι μια αμερικάνικη δραματική κωμωδία του 1989, σκηνοθεσίας Herbert Ross και σεναρίου Robert Harling, βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό του έργο.

Βρισκόμαστε πίσω στα 80’s. Συγκεκριμένα σε ένα κομμωτήριο, τόπος συνάντησης και διασκέδασης των γυναικών. Εκεί που πέρα από τον καλλωπισμό και την εξωτερική ομορφιά, βλέπουμε και την ομορφιά της ψυχής, την αληθινή φιλία, την βοήθεια και την στήριξη της μιας προς την άλλη. Έξι διαφορετικές γυναίκες που της ενώνει από τη μια ο γάμος και οι χαρές κι από την άλλη η αρρώστια και ο θάνατος. Φυσικά όλα με μια δόση μπόλικου καυστικού χιούμορ, προετοιμασίες γάμων σε ροζ αποχρώσεις, γαβγισμάτων, πυροβολισμών και πολλών μα πολλών γυναικείων νεύρων.

Η Άποψή μας για την παράσταση “Μπάλαντι”, της Μαίης Σεβαστοπούλου στο Θέατρο “Τόπος Αλλού”.

Το Μάιο του 2017 είχα τη χαρά να παρακολουθήσω το “Μακτούμπ”, ένα βιωματικό μυθιστόρημα της Μαίης Σεβαστοπούλου δραματοποιημένο σ΄ένα έργο, που δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο.  Τότε, μου είχε αφήσει ένα μικρό κενό...  Έμεινα με μία γλυκιά προσδοκία...

Σήμερα, σχεδόν δυόμιση χρόνια μετά, η ίδια συγγραφέας-σκηνοθέτης μας χαρίζει ακόμη μεγαλύτερη συγκίνηση με τη νέα της παράσταση “Μπάλαντι”.

Η Άποψή μας για την παράσταση «The Thread» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

"Το The Thread, δεν είναι μόνο το νήμα που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, αλλά και το νήμα που ενώνει διαφορετικές περιοχές της χώρας που με τους παραδοσιακούς χορούς τους, συμμετέχουν στη δημιουργία αυτού του θεάματος. Το The Thread, είναι το αόρατο νήμα της δημιουργίας και της επικοινωνίας που ενώνει τον άνθρωπο με το σύμπαν"

Το νήμα αποτελεί σύνηθες σημείο αναφοράς της ελληνικής μυθολογίας. Ο Θησέας οφείλει την επιβίωσή του στον περίφημο μίτο της Αριάδνης, δηλαδή στο νήμα που ακολουθώντας το κατάφερε να βρει την έξοδο από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο του Μινώταυρου. Στη Θεογονία του Ησίοδου συναντάμε τις Τρεις Μοίρες. Η Λάχεση καθορίζει το μέλλον του ανθρώπου, η Άτροπος αντιπροσωπεύει το παρελθόν, το αμετάκλητο και πεπερασμένο. Η Κλωθώ αντιπροσωπεύει το παρόν στη ζωή των ανθρώπων και θεωρείται η μεγαλύτερη και η σπουδαιότερη από τις άλλες δύο. 

Η Άποψή μας για την παράσταση "Η σημασία να είσαι σοβαρός" του Oscar Wilde στο Θέατρο Rabbithole

Η “Σημασία του να είσαι σοβαρός”, ένα έργο της ώριμης περιόδου του αφοριστικού Όσκαρ Ουάλιντ (1895),  θίγει με αιχμηρό χιούμορ την κατ’ επίφασην σοβαρότητα της ανώτερης τάξης της Αγγλίας του 19ου αι.  Ο  Τζακ Γουέρδινγκ επινοεί την ύπαρξη ενός αδερφού ονόματι Έρνεστ, ένα φανταστικό alter ego που λειτουργεί ως αποδιοπομπαίος τράγος και φορτώνεται όλες τις ασωτίες του, προκειμένου ο ίδιος να παραμένει καθαρός και ευυπόληπτος. Όταν όμως το προσωπείο αυτό αποφασίζει να το δανειστεί ο φίλος του, Άλτζερνον Μονκρήφ, τα πράγματα περιπλέκονται. Αξίζει να σημειωθεί πως ο τίτλος του έργου στα Αγγλικά είναι “The importance of being Earnest” (Έρνεστ= σοβαρός/ειλικρινής) γεγονός που φανερώνει την παιγνιώδη διάθεση του Ουάιλντ και την τάση του να παίζει με τις λέξεις. Δυστυχώς αυτό στη μετάφραση χάνεται, οπότε η εμμονή των δύο γυναικών του έργου Γκουέντολιν Φαίρφαξ και Σέσιλυ Κάρντιου, να πάρουν σύζυγο με τον όνομα Έρνεστ, φαντάζει απλό καπρίτσιο εάν δε γνωρίζεις καλά Αγγλικά…

Η Άποψή μας για την παράσταση "Ντέστινυ" του Άκη Δήμου στο Small Argo full of Art

To Destiny ήταν από τα κείμενα που διαβάζοντάς το μου κίνησε το ενδιαφέρον να το δω επι σκηνής. Όχι τόσο λόγω της θεματικής, η οποία είναι αρκετά κοινότοπη (δύο φίλες, ένας άνδρας, όχι άλλο spoil…), όσο λόγω του ρεαλισμού με τον οποίο ο συγγραφέας επιλέγει να αποδώσει το story. Οι στιχομυθίες είναι γραμμένες με τόση αμεσότητα, κι αποπνέουν τόση φυσικότητα, που καραδοκεί ο κίνδυνος να χάσουν κάθε ενδιαφέρον και να θυμίσουν ένα ‘‘κλείσε να σε πάρω στο σταθερό” κουβεντολόι.

Η Άποψή μας για την παράσταση “H Ζαριά”, του Peter Straughan στο Θέατρο “Αγγέλων Βήμα”.

Μαύρη Κωμωδία... Ο σύγχρονος Βρετανός συγγραφέας Peter Straughan έγραψε ένα “σκοτεινό” έργο, επιθυμώντας να παρουσιάσει ένα κατά τ΄άλλα δυσάρεστο θέμα με μια γερή δόση χιούμορ και σαρκασμού.  Και είναι μια σημαντική προσπάθεια, αυτή που γίνεται στο “Αγγέλων Βήμα”, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Θοδωρή Βουρνά, καταφέρνοντας να περάσει στο κοινό του τον πόνο και τη χαρά, ταυτόχρονα, και μετά πάλι τον πόνο.  Με σαφείς αναφορές στην εβραϊκή ταυτότητα, τον αντισημιτισμό και τον αμοραλισμό, το έργο σίγουρα είναι ευφυές με τον τρόπο που το παρουσιάζει ο Straughan και το μεταφέρει στο θεατρικό πλατό ο Βουρνάς.

Η Άποψή μας για την Παράσταση «550» στο Faust

Υπόθεση: Τι μπορεί να συμβεί αν αρχίσουμε να παρατηρούμε και να αποκωδικοποιούμε τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Τι μπορεί να συμβεί εάν δούμε πίσω από τις συμπεριφορές των διπλανών μας; Τι θα γίνει αν μπορέσουμε να μπούμε ελάχιστα στη θέση τους;

Ένα λεωφορείο, το «550» (Π.Φάληρο-Κηφισιά), γίνεται το μέσο για να εκφράσει ο καθένας μας, αυτό που φέρει από το σπίτι του. Ενδοοικογενειακή βία, εθισμοί, ομοφοβία, ρατσισμός, σεξισμός, χονδροφοβία, σχολικός εκφοβισμός… όλα μπορούν να εμφανιστούν σε μία καθημερινή διαδρομή του «550». Μέσα από τις πιο κωμικές καταστάσεις μπορούμε να δούμε το μωσαϊκό της κοινωνίας μας.

Η Άποψή μας για την Παράσταση «Ο ξεπεσμένος δερβίσης» στο Θέατρο Ροές

Το Σάββατο 2 Νοεμβρίου βρεθήκαμε στην παράσταση «Ο ξεπεσμένος δερβίσης» , το αριστουργηματικό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη επιστρέφει στο Θέατρο Ροές για τέσσερις παραστάσεις. Μετά την παρουσίασή του στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής την άνοιξη του 2018, το κοινό έχει την ευκαιρία να δει μια ιδιαίτερη παρουσίαση ενός μοναδικού έργου.

Η Άποψή μας για την Παράσταση “Ο Άνθρωπος Ελέφαντας” του Bernard Pomerance στον Πολυχώρο “VAULT Theatre Plus”.

Ο Νεοϋορκέζος συγγραφέας και ποιητής Μπέρναρντ Πόμερανς, βαθιά επhρεασμένος από τους Μπρεχτ  και Ο΄Νήλ, παρέδωσε στο θεατρικό κοινό ένα έργο που του χάρισε πολλά βραβεία κι ευτύχισε να το δει να παίζεται σε μερικά από τα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου, όπως στο Broadway της Νέας Υόρκης, καθώς και το Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου.

Η Άποψή μας για την παράσταση «Ορέστεια» από το Εθνικό Θέατρο

ΟΡΕΣΤΕΙΑ

«Πλάκα κάνεις!» αναφώνησε έκπληκτη μια θεατής όταν κατάλαβε ότι δεν τελείωνε σε εκείνο το σημείο η παράσταση αλλά συνεχιζόταν κι άλλο παρά την ήδη τετράωρη διάρκειά της. Δεν ξέρω αν είχε δίκιο ή άδικο.

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. 28 και 29 Ιουνίου 2019. Αισχύλου Ορέστεια. 3 έργα σε 1. Ο Αγαμέμνων επιστρέφει από την Τροία και η Κλυταιμνήστρα τον σκοτώνει για να εκδικηθεί τον φόνο της κόρης τους Ιφιγένειας. Ύστερα, ο γιος τους Ορέστης γίνεται μητροκτόνος για να τιμωρήσει τη δολοφονία του Αγαμέμνονα. Έπειτα δικάζεται. Στο τέλος αθωώνεται.

Η Άποψή μας για την παράσταση “Η Φαλακρή Τραγουδίστρια” του Ευγένιου Ιονέσκο στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν.

Δεν είδαμε ΠΟΤΕ τη φαλάκρα!  Ούτε καν την τραγουδίστρια!  Αναμενόμενο, όμως!  Μιλάμε πάντα για Ευγένιο Ιονέσκο.  Όλο το έργο είναι εντελώς αλληγορικό!

Γραμμένο το 1948, το πρώτο έργο του Ρουμάνου συγγραφέα που γράφτηκε απευθείας στα Γαλλικά (“La Cantatrice Chauve”), κατατάσσεται σ΄αυτήν την κατηγορία θεατρικών κειμένων, που ονομάζεται Θέατρο του Παραλόγου.  Και αναμφισβήτητα ο Ιονέσκο θεωρείται παγκοσμίως βασικότατος εκπρόσωπός του.  Έφυγε από τη ζωή στη δύση του 20ού αιώνα, έχοντας καταφέρει να εγκαθιδρύσει αυτό το νέο είδος και να αποσπάσει πανάξια – για την προσφορά του στην Τέχνη – δεκάδες βραβεία και μία θέση, ως μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

Η Άποψή μας για την παράσταση «Το Τάβλι» στο Faust

Ένα θέατρο απλότητας και αλήθειας χωρίς βεβιασμένους εκσυγχρονισμούς είδαμε στη σκηνή του Faust από τον Πέρη Μιχαηλίδη, ο οποίος σκηνοθετώντας το εμβληματικό μονόπρακτο του Δ. Κεχαΐδη «Το Τάβλι» (πρωτοπαίχτηκε το 1972), ψηλάφισε τις πτυχές αυτού του τύπου που γενικευτικά αποκαλούμε Έλληνα της μεταπολίτευσης.

Το έργο, με πρωταγωνιστές δύο άνδρες που παίζουν τάβλι, μιλάει για τον φτωχό λαϊκό άνθρωπο και την προσωπική του Μεγάλη Ιδέα: να γίνει πλούσιος. Ο Φώντας και ο Κόλιας· ο μεν αριβίστας και οραματιστής, ο δε επαναπαυμένος και αποκαρδιωμένος. Παίζοντας τάβλι συζητούν για το μεγαλεπήβολο σχέδιο που οργάνωσε στο μυαλό του ο Φώντας ενόσω καθόταν στην τουαλέτα και διάβαζε στην εφημερίδα για τα πεινασμένα παιδιά της Μπιάφρα. Η ηθική του σχεδίου του, ήταν ανάλογη με τον τόπο σύλληψής της.

Η Άποψή μας για την παράσταση "Χορεύοντας στο Σκοτάδι" στον Πολυχώρο “Vault Theatre Plus”

Η Σέλμα, μια Τσέχα μετανάστρια στην Ουάσιγκτον της Αμερικής, χάνει σταδιακά την όρασή της, εξαιτίας μιας σπανιότατης ασθένειας.  Στην προσπάθειά της να σώσει τον μονάκριβό γιο της από τη δική του κληρονομική ατυχία, βρίσκεται μπλεγμένη σε μία σειρά απίθανων – κυριολεκτικά – καταστάσεων.  Κι όμως, αυτή η κακότυχη γυναίκα δε χάνει ποτέ ευκαιρία να ονειρεύεται, να χορεύει, να τραγουδά και να μετατρέπει τη μαυρίλα της ζωής της σε έναν έγχρωμο πίνακα.  Αυτόν που δεν μπορεί να δει…  Η προσωποποίηση της αισιοδοξίας...

Η Άποψή μας για την παράσταση "Άνα ή το πανέξυπνο κορίτσι" στο Θέατρο Vault

Υπόθεση: Είναι φυσιολογικό να ξεχνάς τη χώρα σου;
Είναι τόσο σημαντικό να είσαι από κάποια χώρα;
Η γειτονιά που ζεις, είναι χώρα;
Η χώρα όπου γεννήθηκα είναι η δική μου χώρα;
Πώς αποκαλούμε κάποιον που δε ξέρει ούτε να διαβάζει ούτε να γράφει;
ΑΝΑ όπως ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΗ

Η Άποψή μας για την παράσταση “Victims” σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού, στο “Studio Κυψέλης”.

Ένα πολιτικό και ψυχολογικό θρίλερ, όπως συστήνεται μέσα από το Δελτίο Τύπου της παράστασης.  Με θρησκευτικές και φυσικά κοινωνικές προεκτάσεις.  Ο Michael Howard (Michael Schnessel) έγραψε το 1980 ένα έργο σύγχρονο και διαχρονικό πια, τολμηρό, αλλά κι ενδιαφέρον, που δικαίως έχει γίνει παγκοσμίως αναγνωρίσιμο.

Ένας επίδοξος ζωγράφος και ένα περιστασιακό μοντέλο συναντιούνται – όχι για πρώτη φορά – σ΄ένα καλλιτεχνικό στούντιο, για εξάσκηση του πρώτου στη ζωγραφική.  Με ένα μικρό τέχνασμα, αυτή τη φορά θα είναι μόνο οι δυο τους.

Η Αποψή μας για την παράσταση "Κάθε Τρίτη με τον Μόρι

Το Έργο: Το 1995 ο Mitch Alborn, πετυχημένος αθλητικογράφος στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, βλέπει στην εκπομπή του ABC "News Nightline" τον καθηγητή του, στο μάθημα κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο, Morrie Schwartz να δίνει συνέντευξη. Μιλούσε για την ζωή αλλά και τον θάνατο μιας και είχε ήδη χτυπηθεί από την ασθένεια Lou Gehrig (ALS). Ο Albom πήρε την απόφαση να τον επισκεφθεί και αυτό έπραττε κάθε Τρίτη έως το θάνατο του Schwartz. Το 1997 εξέδωσε το βιβλίο "Κάθε Τρίτη με τον Μόρι" όπου μέσα περιείχε απομαγνητοφωνημένες όλες αυτές τις συναντήσεις. Το βιβλίο έκανε τεράστια επιτυχία ενώ οι πωλήσεις του εκτοξεύθηκαν όταν το παρουσίασε στο show της η πασίγνωστη Oprah Winfrey. Οι New York Times το κατέταξαν στα best sellers για το 1997 και παρέμεινε σε αυτόν τον κατάλογο για 205 εβδομάδες. Το 2002 ο ίδιος ο Alborn μαζί με τον Jeffrey Hatcher έκαναν την θεατρική διασκευή την οποία φέτος βλέπουμε και στην Αθήνα. Το έργο είναι καλογραμμένο αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ωραίο, απλοϊκό, αμερικάνικο μπουλβάρ. Μάλλον πολύ αμερικάνικο. Είναι όμως πολύ σημαντικό ότι μετά το πέρας της παράστασης (ή της ανάγνωσης του βιβλίου) μπορεί να δει κάποιος την ζωή λίγο πιο αισιόδοξα και με περισσότερο χιούμορ. Είναι από τα αυτά τα "σαμπανιζέ" έργα, περιττές θερμίδες αλλά πάντα σου αφήνουν μια γλυκιά γεύση στο στόμα.