-Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πότε και πως μπήκε στη ζωή σου η υποκριτική; Ήθελες πάντα να γίνεις ηθοποιός;
Ήθελα να κάνω τον κόσμο να γελάει, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όμως, ήμουν πολύ ντροπαλό και κλειστό παιδί. Οπότε, έβαζα μια μάσκα για να κρύβομαι και το σόου ξεκινούσε. Κατάφερνα να τους κάνω να γελάσουν πολύ. Συγγενείς και φίλοι έλεγαν πως πρέπει να γίνω ηθοποιός. Και κάπως έτσι άρχισα να το σκέφτομαι. Σε ηλικία 9 ετών παρακολούθησα την πρώτη μου παράσταση, της Κάρμεν Ρουγγέρη, μαγεύτηκα από το θέαμα, από τους ηθοποιούς. Εκεί, μέσα στο θέατρο, αποφάσισα πως και εγώ αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου! Στα 17 ήρθε το θεατρικό εργαστήρι, ακολούθησαν σεμινάρια και η σχολή.
-Πώς προέκυψε να αφηγείσαι το συγκεκριμένο παραμύθι για τη Βασιλοπούλα που δεν ήθελε να παντρευτεί;
Όλα ξεκίνησαν από το 1ο πανελλήνιο φεστιβάλ παραμυθιού που διοργάνωνε το Θέατρο Παραμυθίας. Απευθύνθηκα σε έναν δάσκαλο που εμπιστευόμουν και μου πρότεινε να διαβάσω την πρώτη συλλογή ελληνικών παραμυθιών, τα οποία πρώτα εκδόθηκαν σε μια συλλογή με τίτλο "Griechische Marchen" στα γερμανικά στη Λειψία το 1864 από τον Αυστριακό Johann Georg von Hahn. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 1999 από τις Εκδόσεις Opera με τίτλο «Ελληνικά παραμύθια» σε μετάφραση Δημοσθένη Κούρτοβικ. Ξεχωρίσαμε αμέσως το παραμύθι “Η βασιλοπούλα που δεν ήθελε να παντρευτεί” για τη μοναδική πλοκή του. Κάναμε δύο παραστάσεις συμμετέχοντας στο φεστιβάλ. Τα πήγαμε καλά, πήραμε παράταση και από τον Οκτώβριο παίζουμε κανονικά κάθε Κυριακή.
-Η τέχνη του λαϊκού παραμυθά είναι ξεχωριστή. Τι προκλήσεις αντιμετώπισες στο να ζωντανέψεις αυτό το παραμύθι για το σημερινό θεατή κρατώντας παράλληλα τη σύνδεση με τη λαϊκή αφηγηματική παράδοση;
Οι λαϊκοί παραμυθάδες αφηγούνταν τα παραμύθια παραστατικά, με άνεση και απλότητα.
Ζωντανεύουμε το παραμύθι μπροστά στα μάτια των θεατών χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια της τέχνης της αφηγηματικής παράδοσης και τεχνικές του θεάτρου.
Αφηγούμαι το παραμύθι αυτολεξεί. Και γίνομαι ο κάθε ρόλος. Από πρίγκιπας σε βασιλοπούλα μέχρι κηπουρός, τα δύο αδέλφια και δράκος.
Η παράσταση αφήνει τον θεατή να φανταστεί, να φτιάξει τις δικές του εικόνες και να βιώσει ένα νοσταλγικό ταξίδι στις παραδόσεις μας.
Το παραμύθι είναι για όλες τις ηλικίες και αντέχει σε όλες τις εποχές.
Μας μαθαίνει, πως δεν πρέπει να παρατάμε τους στόχους μας στο πρώτο εμπόδιο που θα βρεθεί στο δρόμο μας. Να είμαστε δυνατοί και να ξεπερνάμε όλες τις δυσκολίες.
Έτσι και ο πρίγκιπας του παραμυθιού προκειμένου να συναντήσει την αγαπημένη του βασιλοπούλα ξεπέρασε τα πιο δύσκολα εμπόδια που κανένας άλλος δεν κατάφερε ποτέ. Και βγήκε νικητής.
-Η Βασιλοπούλα που δεν ήθελε να παντρευτεί έχει ένα απροσδόκητο τέλος. Πώς αντέδρασες όταν διάβασες για πρώτη φορά το παραμύθι;
Η γοητεία και η ιδιαιτερότητα του παραμυθιού έγκειται και στο αναπάντεχο φινάλε του. Ενθουσιάστηκα στη πρώτη ανάγνωση. Κάθε φορά μ’ αρέσει και πιο πολύ!
-Πώς ήταν η συνεργασία σου με το σκηνοθέτη της παράστασης και δάσκαλο σου Δημήτρη Φραγκιόγλου;
Εξαιρετική! Η φύση μου είναι τέτοια που θέλω, συνέχεια, να μαθαίνω και να εξελίσσομαι. Δίπλα στον σκηνοθέτη μου μαθαίνω πολλά και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Είναι σπουδαίος άνθρωπος και καλλιτέχνης.
-Αντιλαμβάνομαι ότι το να δηλώνεις ηθοποιός σήμερα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας την πιο σημαντική συμβουλή που σου έχουν δώσει ποτέ για να τα καταφέρεις σ’ αυτό τον απαιτητικό χώρο;
Να δείχνω τη δική μου αλήθεια και μόνο. Γιατί, αν καταφέρω να κάνω κάτι η αλήθεια μου θα με κάνει να ξεχωρίσω. Και τον κάθε άνθρωπο –ηθοποιό αυτό που έχει μέσα του θα τον κάνει καλό ή κακό, ανάλογα.
-Πρωταγωνίστησες στην ταινία μικρού μήκους “Έρφοι” η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Δράμας. Μίλησε μας για αυτή την εμπειρία και για το ρόλο σου.
Η Ελβίνα Μποτονάκη με διάλεξε να είμαι το «Λενιώ» στην ταινία της. Με εξέπληξε πολύ θετικά που μια τόσο νέα σκηνοθέτις σαν την Ελβίνα με τις οδηγίες της με έκανε να μπω στο ρόλο μου με ευκολία και φυσικότητα. Έγινα το Λενιώ, το σκληρό και αγέλαστο κορίτσι του χωριού.
Στο Φεστιβάλ Δράμας όπου προβλήθηκε πρώτη φορά η ταινία έλαβα θετικά σχόλια από κόσμο απλό και σκηνοθέτες που παρακολούθησαν την ταινία. Κάποιος με ρώτησε αν ήμουν σίγουρα εγώ στην ταινία.
-Έχεις συμμετάσχει σε διάφορες παραγωγές σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση. Ξεχωρίζεις κάποιον από τους ρόλους που έχεις υποδυθεί μέχρι στιγμής;
Θα ξεχώριζα γενικά, σαν κέρδος, όχι μόνο τους ρόλους αλλά και τις συνεργασίες με τους ανθρώπους.
Μακάρι να μπορούσα να είμαι ξανά στο «The Record» των Abigail Browde & Michael Silverstone στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Μια χορογραφημένη παράσταση με 51 καλλιτέχνες επί σκηνής, ζωντανή μουσική και ένα υπέροχο κλίμα.
Δεν ξεχνώ το ρόλο της Άννας Μαρίας Πιεράντζελι στην παράσταση του κυρίου Χρονά «Tο όνομα μου είναι Τζαίημς Ντην», στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης.
Χαίρομαι που «δάνεισα» τη φωνή μου για την Αννούλα από τα ανέκδοτα στο σατυρικό καρτούν του Alpha «Από άλλο ανέκδοτο».
-Ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Μια κωμωδία που σατιρίζει το «χαρούμενο πνεύμα» των Χριστουγέννων.Κάνουμε πρόβες για “Το Ημερολόγιο Ενός Καλικάντζαρου” (ένα Χριστουγεννιάτικο αντι-μιούζικαλ!)
Με τον Γιώργο Αντωνόπουλο “είμαστε” δυο άνεργοι ηθοποιοί που αναγκάζονται να δουλέψουν σαν καλικαντζαράκια στο Χριστουγεννιάτικο Χωριό ενός μεγάλου πολυκαταστήματος και έρχονται αντιμέτωποι με τα ευτράπελα των Εορτών.
Μαζί μας ο Πάνος Σουρούνης στη μουσική επιμέλεια. Σκηνοθετεί ο Δημήτρης Φραγκιόγλου.
Θα ανέβει για λίγες παραστάσεις την περίοδο των εορτών σε κεντρικό θέατρο.
Της Κατερίνας Σκουλίδα, 16/11/17
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου