Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2019

Η Άποψή μας για την παράσταση "Αξύριστα Πηγούνια" στο Από Μηχανής θεάτρο


Μια μαύρη κουρτίνα κρύβει τη σκηνή του Από Μηχανής θεάτρου. Τα φώτα σβήνουν. Μια ντισκομπάλα φωτίζει τον χώρο. Οι πρώτες νότες του Human της Sevdaliza συνοδεύουν την κίνηση της Μαρίας-Νεφέλης Δούκα. Το τραγούδι άκρως αισθησιακό, όπως και η ίδια η ολιγόλεπτη performance που ακολουθεί. «I am flesh, bones/I am skin, soul/I am human» ακούγεται από τα ηχεία και συνειδητοποιεί κανείς ότι το καθηλωτικό ερωτικό λίκνισμα εμπεριέχει αρκετό πόνο. Η έκφραση της Μ.Ν Δούκα είναι αυτή της γυναίκας που αναγκάζεται να γδυθεί μπροστά σε δεκάδες μάτια, όχι από ευχαρίστηση, μα από καθαρή ανάγκη.  Και με μία απότομη κίνηση το νήμα κόβεται…

Με αφορμή το νεκρό σώμα μιας αλλοδαπής νεαρής «αγνώστων στοιχείων», παρακολουθούμε τρεις άντρες να ξεδιπλώνουν όλο τους τον σεξισμό και να απογυμνώνουν τον εαυτό και την αντρική τους «φύση» μπλεγμένοι μέσα στις σχέσεις εξουσίας που τους ορίζουν.

Η σκηνή φωτίζεται και ο θεατής βρίσκεται στο υπόγειο νεκροτομείο ενός νοσοκομείου. Η Νατάσα Παπαστεργίου έχει φτιάξει ένα υπέροχο και λειτουργικό σκηνικό. Γεμίζει αρμονικά το χώρο, ο οποίος αποπνέει την πνιγηρή ατμόσφαιρα που ταιριάζει σε ένα νεκροτομείο. Άπλετο φως και μια παγωμένη αίσθηση.

Ο Αντώνης Κρόμπας φοράει μια λευκή ποδιά και κάθεται στο γραφείο. Στο πρόσωπό του είναι χαραγμένο αυτό το μείγμα του «είμαι το αφεντικό» μαζί με την απέχθεια για όλα γύρω του. Ενσαρκώνει εξαιρετικά τον ρόλο του οικογενειάρχη, δημοσίου υπαλλήλου. Του ανθρώπου που νομίζει ότι είναι μεσαία τάξη, γιατί έχει μια θέση προϊσταμένου, μαζί με τον απαραίτητο σεξισμό που ξεχειλίζει από παντού. Παίζει καλά τον ρόλο του εξουσιαστή. Δεν διστάζει να δείξει ποιος έχει το πάνω χέρι, τόσο στις γυναίκες όσο και στους δύο συναδέλφους του. Μας κερδίζει ερμηνευτικά, καταφέρνοντας να γίνει αντιπαθής.

Ο Ηλίας Βαλάσης στέκεται πάνω από το φορείο με το νεκρό κορμί της. Το σώμα του ξεχειλίζει από αλκοόλ και τον πόνο της στασιμότητας. Είναι η επιτομή του εργάτη που, μην μπορώντας να κάνει αλλιώς, καταλήγει σε μια δουλειά που τον τρώει κάθε μέρα λίγο-λίγο. Δέχεται την βία της ανωτερότητας του προϊσταμένου του, που αν και χρόνια φίλοι δεν παύει να του θυμίζει ποιος έχει το πάνω χέρι. Αρνείται να δεχθεί ότι η κοπέλα είναι νεκρή, αλλά παράλληλα διστάζει να δεχθεί τις ευθύνες του. Καταφέρνει να μας κάνει να τον συμπονέσουμε και παράλληλα να σιχαθούμε για τον τρόπο που ενσαρκώνει το πρότυπο του λούμπεν άντρα εργάτη, για τον οποίο η γυναίκα παραμένει απλά ένα γυμνό σώμα.

Ο  Στέλιος Δημόπουλος είναι ο πιτσιρικάς. Είναι εκείνος που οι δύο πιο «βαρβάτοι» άντρες δεν δίνουν τόση σημασία. Δεν απέχει πολύ από τη σαπίλα μέσα στην οποία και ο ίδιος αναγκάζεται να εργάζεται. Παράλληλα όμως, είναι αυτή η ερμηνεία που χρειάζεται ο θεατής για να ισορροπήσει λίγο.

Η σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Παλουμπή μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα εξουσιαστικό τρίγωνο. Τρεις άντρες, γύρω από το νεκρό κορμί μιας νεαρής στριπτιζέζ, στήνουν έναν αγώνα κυριαρχίας.  Δεν βρίσκονται ποτέ και οι τρεις επί σκηνής, γεγονός που εντείνει τη σαπίλα που εμπεριέχεται τόσο στους ίδιους όσο και σε αυτή καθαυτή τη σχέση τους. Με τελικό αποτέλεσμα, ένα σκληρό έργο χωρίς βαλβίδα εκτόνωσης. Μια ρεαλιστική καθημερινότητα που για να την αντιμετωπίσουμε, πρέπει να δεχτούμε ότι υπάρχει γύρω μας.

Υπέροχες ερμηνείες. Σκληρό κείμενο, με την εγγύηση του Γ. Τσίρου. Και μια σκηνοθεσία που ταιριάζει απόλυτα σε ένα σύγχρονο ρεαλιστικό κείμενο.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο:  http://quintatheater.blogspot.com/2019/11/blog-post_38.html#more

Της Συλβάννας Παπαιωάννου, 17/12/19

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου