Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2019

Η Άποψή μας για την Παράσταση «550» στο Faust

Υπόθεση: Τι μπορεί να συμβεί αν αρχίσουμε να παρατηρούμε και να αποκωδικοποιούμε τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Τι μπορεί να συμβεί εάν δούμε πίσω από τις συμπεριφορές των διπλανών μας; Τι θα γίνει αν μπορέσουμε να μπούμε ελάχιστα στη θέση τους;

Ένα λεωφορείο, το «550» (Π.Φάληρο-Κηφισιά), γίνεται το μέσο για να εκφράσει ο καθένας μας, αυτό που φέρει από το σπίτι του. Ενδοοικογενειακή βία, εθισμοί, ομοφοβία, ρατσισμός, σεξισμός, χονδροφοβία, σχολικός εκφοβισμός… όλα μπορούν να εμφανιστούν σε μία καθημερινή διαδρομή του «550». Μέσα από τις πιο κωμικές καταστάσεις μπορούμε να δούμε το μωσαϊκό της κοινωνίας μας.

Η Παράσταση: Στον φιλόξενο χώρο του Faust ο πολυπράγμων Σταμάτης Πακάκης έγραψε και σκηνοθέτησε μια κωμωδία με σουρεαλιστικές προεκτάσεις. Γρηγόρη, με έξυπνα, αναγνωρίσιμα αστεία και καταστάσεις αλλά καθόλου φτηνιαρικα όπως πολλές κωμωδίες του σωρού που παρουσιάζονται στις αθηναϊκές σκηνές. Αν με ρωτάτε τι θα ήθελα περισσότερο από το έργο και κατ' επέκταση την παράσταση; θα ήθελα πάρα πολύ να είχε τραβήξει τον σουρεαλισμό που κουβαλάει το έργο στα άκρα. Οι ήρωες που έφτιαξε είναι σαν να βγήκαν από ταινία του Αλμοδοβαρ, κουβαλούν ο καθένας το δράμα του το οποίο φτάνει στην υστερία. Οι ήρωες του Πακάκη είναι τόσο ανθρώπινοι και τόσο "drama queens" όσο και οι "γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης". Μεγάλη βοήθεια από την άκρως Αλμοδοβαρικη και ταξιδιάρικη μουσική του εξαιρετικού Γιώργου Καλογεροπούλου. Σίγουρα αυτήν την pop 90's αισθητική με άρωμα Αλμοδοβαρ την πέτυχε και συγγραφικά και σε πολύ μεγάλο βαθμό και σκηνοθετικά, το έργο όμως έχει κι άλλο "ψωμί", η ιδέα είναι τόσο "αλλόκοτη" που θα μπορούσε να φτάσει ως το θέατρο του παραλόγου και γιατί όχι σε μια Μπεκετική ουτοπία, άλλωστε το έργο έχει ένα "αληθινό" φινάλε και αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Ο ροζ μονόκερος είναι εκεί δείχνει έναν δρόμο στους ήρωες και στο κοινό, αυτόν της απελευθέρωσης, νομίζω όμως ότι ο συγγραφέας φοβήθηκε την δυναμική του και προτίμησε πιο ασφαλή μονοπάτια. Εννοείται ότι μιλάμε για μια εξαιρετική δουλειά ακόμα κι αν δεν πήρε το ρίσκο. Σκεφτείτε ότι οι ήρωες είναι πάνω στην κόψη του ξυραφιού, θα μπορούσαν πολύ εύκολα να γίνουν γραφικοί κι όμως δεν έγιναν γιατί είναι καλογραμμένοι και δοσμένοι με πολύ αγάπη και σεβασμό από τον συγγραφέα. Πολύ ευχάριστη έκπληξη. Επίσης μπορούμε να μιλήσουμε για μια σοβαρή προσπάθεια να δούμε μια παράσταση με queer αισθητική.

Σκηνοθετικά ο Πακάκης ήξερε ακριβώς τι ήθελε το έργο του. Πολύ σωστά έπαιξε με μια pop αισθητική χωρίς κόμπλεξ, χωρίς η τηλεοπτική αισθητική της δεκαετίας του 90 να του διαβρώσει την παράσταση αλλά να γίνει έμπνευση. Ήξερε πολύ καλά τον ρυθμό και οδήγησε τους ηθοποιούς του σε μετρημένες ερμηνείες. Μπορεί να είναι ο συγγραφέας αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να ξεφύγει από τα χέρια του, σκηνοθετικά και να καταλήξει σαν κάποιο από τα κωμικά σήριαλ του σωρού όπου όλοι φωνάζουν υστερικά και μόνο. Ο Πακάκης αυτό ούτε κατά διάνοια δεν το καταδεχτηκε, η υστερία στους ήρωες του προέκυπτε από την κατάσταση και σίγουρα δεν χρειαζόταν να ανέβουν τα ντεσιμπέλ. Ένα μόνο αρνητικό μπορώ να του βρω: ως συγγραφέας και σκηνοθέτης άφησε για τον ηθοποιό Πακάκη τον πιο σχηματικό ρόλο του έργου, δυστυχώς όμως ήταν φανερό ότι έλειπε το τρίτο μάτι από την ερμηνεία του. Δεν κατάφερε να ξεπεράσει το σχήμα, στην πραγματικότητα έβαλε τρικλοποδιά στον εαυτό του.

Κατανοητό απόλυτα ότι η παραγωγή είχε συγκεκριμένο budget και πραγματικά υποκλίνομαι μπροστά σε ανθρώπους που στην κυριολεξία δίνουν την ψυχή τους για να κάνουν θέατρο αλλά εδώ μου έλειψε ένα σκηνικό. Ένα pop, κόμικ σκηνικό που θα εκτινασε την παράσταση. Κοστούμια και φωτισμοί άψογα, βοήθησαν στην ατμόσφαιρα.

Για την μουσική ήδη έγραψα ότι ήταν εξαιρετική. Θα ήθελα τα τραγούδια να ήταν διάσπαρτα κατά την διάρκεια του έργου και όχι όλα μαζεμένα προς το τέλος. Θα ήταν ένα υπέροχο μιούζικαλ τσέπης.

Ερμηνείες: Το καστ ήταν εξαιρετικό. Διαλεγμενοι όλοι με προσοχή και ταιριαστοι με τους ρόλους τους. Για τον Πακάκη ήδη είπα. Αποκάλυψη της βραδιάς ο Βασίλης Φακανάς, άμεσος με χιούμορ κινήθηκε με άνεση (και όχι ανετίλα) μέσα στον ρόλο του. Η πλατεία γέλασε με τον ήρωα του γιατί ο ηθοποιός είχε φροντίσει να βρει το δράμα του ήρωα του, την ρωγμή δηλαδή. Δείτε τον. Η Φανή Παλιούρα γεμάτη χυμούς, ακομπλεξαριστη, είχε έναν αβανταδορικο ρόλο αλλά δεν έμεινε σ' αυτό. Οι αλλαγές της από femme fatale σε μια κοπέλα που μιλάει με την μητέρα της στο τηλέφωνο είναι μνημειώδεις. Δύο νέοι ηθοποιοί που σίγουρα θα θέλαμε να τους ξαναδούμε. Η Ειρήνη Μελά έδωσε με απίστευτο μέτρο και συνέπεια τον ρόλο της. Αξίζει μεγάλο μπράβο γιατί ο ρόλος θα μπορούσε να πάει προς την καρικατούρα αλλά αυτό δεν έγινε ούτε στιγμή. Η Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου θα μπορούσε να κάνει τον ρόλο της τρισδιάστατο και όχι μόνο μια alternative έξαλλη Αθηναία. Λίγο προσοχή στην ένταση της φωνής μιας και ο χώρος είναι μικρός και η φωνή μπορεί να γίνει ενοχλητική. Η Φαίη Βέβη ως η ενζενι της παράστασης μάλλον πέρασε αδιάφορα. Ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης αξίζει συγχαρητήρια μιας και ο ρόλος του θα μπορούσε να γίνει γελοίος εν ριπή οφθαλμού αλλά αυτό δεν συνέβη ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Είναι πραγματικά σπουδαίο αυτό που κατάφερε. Είδαμε έναν άνθρωπο που κυκλοφορεί ανάμεσα μας και όχι μια καρικατούρα gay όπως συνήθως συμβαίνει στο ελληνικό θέατρο και κυρίως στην ελληνική τηλεόραση. Μεγάλο μπράβο. Ο Βλάσσης Πασιούδης προσπάθησε να ξεφύγει από το σχήμα ενός αρνητικού ήρωα, το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό, νομίζω η εμπειρία έλλειπε για να αποφύγει το σχήμα προς το τέλος της παράστασης.  Όλοι μαζί αποτέλεσαν μια σπουδαία ομάδα, ενωμένη, καλοκουρδισμένη που έπαιξε την παράσταση για χάρη του συνόλου και όχι την προσωπική προβολή. Ο κόσμος γέλασε με την καρδιά του γιατί δεν υπήρχε τίποτα περιττό, τίποτα ψεύτικο. Το αποτέλεσμα φανερώνει σκληρή δουλειά και μεράκι.

Εν κατακλείδι: Σίγουρα θα μπορούσε να γίνει η απόλυτη blockbuster κωμωδία της χρονιάς. Γιατί όχι! Όλοι έχουμε πάρει το 550, αυτό εδώ όμως έχει απείρως πιο ωραία διαδρομή.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο:  https://quintatheater.blogspot.com/2019/10/faust-550.html#more





Του Γιάννη Τζέμη, 14/05/2019

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου