Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2019

Συνέντευξη - Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Έχοντας στο ενεργητικό του σημαντικές συνεργασίες σε σπουδαία έργα («Ο Καλός Άνθρωπος του Σετσουάν», «Το Κουρδιστό Πορτοκάλι», «Rocky Horror Show», «Αρμαντέιλ», «7 χρόνια» κ.ά.), έρχεται φέτος το φθινόπωρο ως Λεωνής στη «Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια» στο θέατρο Βέμπο και ως Τάσος στο «Κρατάς Μυστικό» στον Alpha.

Για κάποιους είναι «σνομπ», μα ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα χαρακτηριστεί η εσωστρέφειά του προκειμένου να προστατευθεί όταν βρίσκεται με ανθρώπους που δεν γνωρίζει καλά. Δε μιλά συχνά για τον εαυτό του και προτιμά περισσότερο να συζητά για τις δουλειές του μέσα από τις οποίες εκφράζεται και επικοινωνεί.

Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και κάπου στην ηλικία των 20 μετακόμισε στην Αθήνα - το πρώτο του σπίτι βρισκόταν στην οδό Μαρασλή, στο Κολωνάκι. Στη συνέχεια πήγε στην Κυψέλη και τα τελευταία χρόνια ζει στον Κολωνό, μια περιοχή που αγαπά. Του αρέσουν τα θερμά φώτα που έχει το βράδυ, η γειτονιά με τον φούρναρη και τον κρεοπώλη, τα δέντρα, τα πάρκα…

-Φέτος καταπιάνεσαι με ένα έργο του Στράτη Μυριβήλη, τη «Δασκάλα με τα Χρυσά Ματιά». Σου αρέσει η λογοτεχνία της γενιάς του ’30; Οι συγγραφείς της;
Μου αρέσει πολύ. Είναι μια γενιά που έχει βγάλει πολύ ωραίο υλικό σε κείμενα - και στην ποίηση και στην πεζογραφία. Ο Στράτης Μυριβήλης είναι από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς. Η γενιά του ’30 είναι μια γενιά που όπως λέει και ο Μυριβήλης στη «Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια», γεννήθηκε για να πολεμάει, δεν έζησε τίποτε άλλο. Με τόσο πόλεμο τριγύρω τους η κοινωνία διαμορφώθηκε με έναν ιδιαίτερο τρόπο από τον οποίον σαφώς επηρεάστηκαν οι καλλιτέχνες. Είχαν να αποτυπώσουν μια ζωή - τη ζωή που έζησαν και τη ζωή που δεν έζησαν αλλά την έπλασαν στη φαντασία τους από αυτά που ακούγανε.

-Αυτό δεν ήταν άλλωστε και η πηγή της έμπνευσής τους, το υλικό που χρησιμοποίησαν για να δώσουν τόσο μεγάλα έργα; Τόσο στην πεζογραφία, τη λογοτεχνία εν γένει, όσο και στη ζωγραφική.
Ακριβώς.

-Τι σε γοήτευσε σε αυτό το μυθιστόρημα;
Καταρχάς όλη η αφήγηση του Μυριβήλη μέσα από τον ήρωα που υποδύομαι, τον Λεωνή Δρίβα. Το πώς βιώνει ο ήρωας όλη αυτήν την κατάσταση γυρνώντας από έναν πόλεμο, έχοντας μέσα του τον ευνουχισμό, το ζόφο, το πένθος, την καταστροφή (συν ότι ερωτεύεται πρώτη φορά στη ζωή του και μάλιστα τη χήρα του κολλητού του φίλου που έκανε στον πόλεμο) είναι κάτι το συγκλονιστικό για μένα. Η σύγκρουση του «πρέπει» και του «θέλω», η ιστορία του ανεκπλήρωτου έρωτα, σίγουρα είναι πεδία πολύ ενδιαφέροντα αλλά δεν είναι αυτό το πρώτο για μένα. Το πρώτο είναι η αντιπολεμική κραυγή που βγαίνει και αποτυπώνεται τελικά μέσα από τη μορφή ενός έρωτα ο οποίος γεννιέται ακριβώς λόγω του πολέμου. Η κυρία ήταν παντρεμένη, αν δεν υπήρχε ο πόλεμος δεν θα σκοτωνόταν ο άνδρας της, δε θα πήγαινε ο Λεωνής τα ενθύμια, δε θα συνέβαινε ποτέ αυτό το πράγμα.

-Διακρίνεις σημεία τομής της εποχής του μυθιστορήματος με τη σημερινή; Πώς επικοινωνούν μεταξύ τους οι δύο χρονικές περίοδοι;
Νομίζω επικοινωνούν απόλυτα. Ειδικά τώρα με όλο αυτό το προσφυγικό ρεύμα στη σύγχρονη Ελλάδα. Ακριβώς το ίδιο συνέβαινε και τότε, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο δεν δεχόμασταν τους ανθρώπους. Μιλάω για τους Μικρασιάτες πρόσφυγες που έφυγαν για να γλυτώσουν τον εαυτό τους από μια κατάσταση πολέμου, μια κατάσταση καταστροφής, όπου δεν υπήρχαν ανθρώπινα δικαιώματα στον τόπο που ήτανε. Για να επιβιώσουν αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν και ζήτησαν άσυλο σε αυτή τη χώρα. Το βάρος και το δράμα του ανθρώπου που φεύγει από την πατρίδα του λόγω πολέμου για να ζητήσει βοήθεια σε μια άλλη πατρίδα, σε έναν άλλο τόπο, είναι κοινό είναι ακριβώς ίδιο.

-Ερευνάς πράγματα γύρω από το έργο και τον συγγραφέα; 
Βεβαίως. Η εποχή της έρευνας ανήκει πριν μπω στις πρόβες. Ξεκινάω μια έρευνα γύρω από τον συγγραφέα, να δω ποιος είναι ο κόσμος του, να δω ποιος είναι ο άνθρωπος που γράφει αυτά που γράφει και ίσως καταλάβω περισσότερα από αυτά που θέλει να πει. Ερευνώ την εποχή στην οποία βρίσκεται το έργο που θα παίξουμε, τι γινόταν τότε ιστορικά, πολιτικά, σε επίπεδο τέχνης και εν συνεχεία μπορεί να εξαπλωθεί η έρευνα, να πάει αλλού αλλά με πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Ξεκινώντας την πρόβα έχεις χτίσει ήδη έναν κόσμο, οπότε πολλά από αυτά τα αφήνεις, τα ξεχνάς κάποιες φορές και μπαίνεις σε μια διαδικασία να πας πιο κοντά προς το ρόλο.

-Ποια είναι η μέθοδος που ακολουθείς στην επεξεργασία των ρόλων σου;
Δεν έχω συγκεκριμένη μέθοδο, αλλά με τα χρόνια έχω αποκτήσει έναν τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα. Στη δουλειά μας κάθε φορά βρισκόμαστε με άλλους ανθρώπους και με άλλους καπετάνιους οπότε πρέπει ο ηθοποιός να είναι ανοιχτός για να δει τι νέο μπορεί να του πει ο άλλος σκηνοθέτης ο οποίος έχει την έννοια του δασκάλου σε μια παράσταση, γι’ αυτό παλιότερα η σκηνοθεσία λεγόταν διδασκαλία. Από ‘κει και πέρα, εγώ ασχολούμαι πάρα πολύ με το κείμενο. Δηλαδή το κείμενο είναι που διαβάζω και βάσει αυτού επιλέγω τη συνεργασία, το κείμενο είναι που με κάνει να ανακαλύπτω διάφορα συναισθήματα, διάφορους δρόμους από τους οποίους περνάει ο ήρωας που έχω να υποδυθώ, το κείμενο είναι ο οδηγός μου για να μπορέσω εν τέλει να αφηγηθώ μια ιστορία ενός ανθρώπου, άρα ασχολούμαι πάρα πολύ με το κείμενο, τεχνικά. Δεν εννοώ ότι μαθαίνω τα λόγια μου, αλλά ότι προσπαθώ να διαβάσω πίσω από τις λέξεις. Στη ζωή μας προσπαθούμε με ελάχιστες λέξεις να αποτυπώσουμε αυτό που σκεφτόμαστε, αλλά αυτό που σκεφτόμαστε είναι πολύ πιο πολύ από τις λέξεις που λέμε. Οπότε εγώ σαν ηθοποιός έχω να κάνω αυτή τη δουλειά όταν βλέπω μια φράση, έχω να καταλάβω έναν εγκέφαλο.

-Και να αποδώσεις το «πίσω κείμενο».
Ακριβώς και να βγει συμπυκνωμένο σε μια φράση. Μετά προσπαθώ να είμαι σε σωματική εγρήγορση. Γυμνάζομαι, προσέχω τη φωνή μου όσο μπορώ, στερούμαι πράγματα…

-Όπως;
Το φαγητό, το ποτό, το τσιγάρο. Μου αρέσουν και τα τρία, αλλά τα στερούμαι γιατί αυτό που κάνουμε είναι πρωταθλητισμός με έναν τρόπο. Πρέπει να είμαστε όσο πιο κοντά γίνεται προς το 100% κάθε μέρα και πολλές φορές έχοντας διπλές παραστάσεις - αν έχεις και πρόβες, τότε όλο το 24ωρο σχεδόν, ακόμα και στον ύπνο σου. Άρα δεν είναι κάτι εύκολο και πρέπει το σώμα να μπορεί να ακολουθήσει. Εγώ δεν επιτρέπεται να αρρωστήσω, δεν επιτρέπεται να πενθήσω ενδεχομένως. Αν έχω παράσταση δηλαδή, πιθανόν να μην πάω και σε κάποια κηδεία δικού μου ανθρώπου.

-Ποιος ήταν ο διάλογος που σχηματίστηκε ανάμεσα σε σένα και τον ήρωα που υποδύεσαι, τον Λεωνή; Τι σου έδωσε και τι του έδωσες;
Θα σου πω ότι συνήθως όταν είμαι στη διαδικασία και μεσ’ τις παραστάσεις, δεν  μπορώ να κάνω απολογισμό. Τώρα κάνω αυτό, δεν μπορώ να βγω απ΄ έξω πολύ εύκολα. Αυτό το βλέπεις μετά, σε τι άλλαξες. Είδα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και συνεχίζω να τα βλέπω στον εαυτό μου. Δε μπορώ να πω τώρα πολλά πράγματα γιατί θα ήταν σα να κρίνω το ρόλο και αυτή τη στιγμή δε θέλω να τον κρίνω, θέλω να αφηγηθώ την ιστορία του.

-Ποια σημεία στην καριέρα σου ξεχωρίζεις ως «ορόσημα» για σένα;
Σημαντικά σημεία υπήρξαν πολλά, είναι νομίζω οι περισσότερες συνεργασίες που έχω κάνει και οι περισσότεροι ρόλοι μου. Κάθε δουλειά, κάτι μου έδωσε. Και τώρα είναι ένα σημαντικό σημείο, το νιώθω ήδη αυτό από τις πρόβες. Ήταν ωραίο και αναπάντεχο ότι βρεθήκαμε με τον σκηνοθέτη μας τον Πέτρο Ζούλια και συνεννοούμαστε με έναν τρόπο πολύ αδερφικό.

-Τι είναι αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις τη «Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια»;
Πρώτα απ’ όλα συναντήθηκα με τον Πέτρο, με τους ανθρώπους που είμαστε μαζί επίσης, τους ηθοποιούς. Όταν είπα το «ναι» μου φαινόταν πολύ πιο εύκολο απ΄ ό,τι είναι, με ξεγέλασε λίγο ο ρόλος και το έργο. Νομίζω όλους μας ξεγέλασε. Στην πρόβα πήγε αλλού, έδειξε το πραγματικό του μέγεθος. Δεν είναι μια απλή ιστορία, δεν μπορείς να την πεις με απλά λόγια. Είναι σαν να σου τη φυλάει το έργο.

-Μετά από χρόνια επανέρχεσαι στην τηλεόραση με το «Κρατάς Μυστικό». Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς ξανά με το τηλεοπτικό κομμάτι;
Πράγματι είχα χρόνια να κάνω τηλεόραση. Δεν υπήρχαν αξιόλογες προτάσεις για να τις κάνω. Κάνω κάτι όταν μου αρέσει και έχω να πω πράγματα μέσα από αυτό, ή έχει να μου πει αυτό. Αυτό που έκανα φέτος ήταν κάτι που πραγματικά το πίστεψα, μου άρεσε πολύ σαν κόνσεπτ, σαν γραφή, θεώρησα ότι θα είναι μια πολύ προσεγμένη δουλειά, όπως και είναι ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της τηλεθέασης - αυτό είναι κάτι που δεν με αφορά καθόλου. Εγώ είμαι ικανοποιημένος με τη δουλειά που κάνουμε. Είναι μια δουλειά που την πιστεύω πολύ. Καταρχάς ήθελα να στηρίξω μια καλή δουλειά στην νέα κίνηση που γίνεται για να ξαναγεννηθεί η ελληνική μυθοπλασία, να αναστηθεί. Ο Παναγιώτης ο Χριστόπουλος που το γράφει είναι ένας πολύ ωραίος δημιουργός, μια πολύ ωραία πένα, την Έλενα τη Σολωμού που το συνυπογράφει τη μαθαίνω τώρα και ο Αντώνης ο Αγγελόπουλος ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του. Έχει πολύ καλή αισθητική, έχει επιμονή, δεν ξεπετάει. Πίστευα και πιστεύω ότι αυτή η δουλειά θα είναι κάτι σημαντικό και το αποτέλεσμα με δικαιώνει.

-Στο «Κρατάς Μυστικό» υποδύεσαι τον Τάσο. Θα μας πεις για τον ρόλο σου;
Αυτός είναι ένας πολύ ενδιαφέρων ρόλος. Όπως αντιλαμβάνεσαι μπορώ να πω μόνο για ένα κομμάτι του γιατί τα επεισόδια συνέχεια κυλάνε κι εγώ έχω συμβόλαιο εχεμύθειας, οπότε δε μπορώ να αποκαλύψω όλο το μέγεθος του ρόλου, γιατί είναι ένας ρόλος πολυδιάστατος. Αυτό που βλέπουμε μέχρι στιγμής είναι ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό μπαμπά, όπως θα έπρεπε να είναι όλοι οι γονείς. Προσέχει πολύ το παιδί του, το αγαπάει, το μαθαίνει σωστά πράγματα κτλ. Είναι όλη του η ζωή. Επίσης αυτός ο άνθρωπος αγαπάει πολύ τη γυναίκα του. Είναι 11 χρόνια μαζί, αλλά η γυναίκα του δεν τον αγαπάει μάλλον το ίδιο και έχουν κάποια προβλήματα. Οπότε όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις όταν αρχίζει και έχει προβλήματα ο γάμος, ο φίλος μας ο Τάσος γνωρίζει σε ένα πάρκο τη Δώρα (Βίκυ Παπαδοπούλου) που είναι ανύπαντρη μητέρα κι έτσι αρχίζει να υπάρχει μια έλξη.

-Έχεις κανονίσει κάτι για το μέλλον;
Δεν ξέρω καθόλου τι θα κάνω στο μέλλον. Μπορεί να είναι από μία κίνηση που δεν περιμένω ούτε εγώ ο ίδιος, μέχρι το να σταματήσω. Δεν έχω σχέδια για το μέλλον. Μόλις ξεκίνησα και κάνω αυτό. Διάφορες προτάσεις που έχω για του χρόνου ή του παραχρόνου με «ενοχλούν» λίγο, σαρκαστικά μιλώντας. Κάνω κάτι από ανάγκη μου να το κάνω, οπότε δεν είμαι σίγουρος τι μπορεί να θέλω.


-Θα επιχειρούσες να ασχοληθείς ξανά με τη σκηνοθεσία;
Ναι, αν θα μπορούσε να πληρωθεί. Εξηγούμαι. Εμένα με ενδιαφέρει όταν κάνω μια δουλειά, να μην κάνω το «γούστο» μου. Με ενδιαφέρει να πληρώνονται οι συνεργάτες μου. Με ενδιαφέρει όλοι στον εργασιακό χώρο να είναι ικανοποιημένοι, να είναι πολύ καλές οι συνθήκες. Να μπορούν οι άνθρωποι να αμείβονται για αυτό που προσφέρουν. Μόνο έτσι μπορώ να πω ότι ηγούμαι – γιατί ένας σκηνοθέτης ηγείται μιας ομάδας ανθρώπων, οδηγεί ένα πλοίο σε έναν προορισμό. Αυτό δεν συμβαίνει μέχρι στιγμής, όποτε το έχω αφήσει αυτό το κομμάτι. Θα επιμεληθώ σκηνοθετικά μια παράσταση, έχει μεγάλη διαφορά, γιατί τη δουλεύουν τα κορίτσια μόνες τους. Είναι ένα μουσικοθεατρικό θέαμα που θα γίνει στη μικρή σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας. Εκεί θα παρουσιαστεί αυτή η παράσταση που λέγεται «The Proof Show» με ένα πολύ ενδιαφέρον, ευχάριστο κόνσεπτ με δύο πολύ καλές ηθοποιούς και ταλαντούχες μουσικούς με υπέροχες φωνές, την Αθανασία Κουρκάκη και τη Βαλέρια Δημητριάδου. Κι εγώ θα τις βοηθήσω σκηνοθετικά. Φυσικά όμως υπάρχουν ιστορίες που θέλω να πω, να σκηνοθετήσω.

-Ποιες;
Ε, δε θα τις κάψω τώρα!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: 
http://quintatheater.blogspot.com/2019/09/blog-post_6.html#more

Ευχαριστούμε το Thea Cafe (Κυδαθηναίων 30) για την φιλοξενία
Ευχαριστούμε τον κο. Νίκο Τσεγκέλη για τις φωτογραφίες


Συνέντευξη στην 
Κατερίνα Πεσταματζόγλου, 10/12/19

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου