Είναι η πρώτη φορά που η πολυσχιδής νεαρή καλλιτέχνης γράφει κωμωδία. Με άφθονο χιούμορ αλλά και κριτική διάθεση, μας κάνει ένα διαγαλαξιακό ταξίδι και μας καλεί να επαναξιολογήσουμε την έννοια του χρόνου. Πόσο κρατά μια στιγμή; Πόσα χωρούν στο σκληρό δίσκο της μνήμης μας; Και πώς γίνεται δύο σοβαροί αστροναύτες να γίνουν μπαρόβιοι; Για όλα τα παραπάνω διαβάστε την συνέντευξη που μας παραχώρησε και δείτε την παράστασή της που σίγουρα θα περάσετε υπέροχα.
- Σίλια, είσαι τόσο νέα αλλά ταυτόχρονα και τόσο δημιουργική και πολυπράγμων. Γράφεις βιβλία, θεατρικά, ποιήματα, παίζεις και σκηνοθετείς. Ποια από τις ιδιότητές σου είναι αυτή που σε προσδιορίζει περισσότερο;
Νομίζω ότι μερικές φορές ξεχνάω να τα διαχωρίζω διότι μου αρέσουν εξίσου και τα τρία ωστόσο έχω κληθεί να παίξω σε παραστάσεις άλλων. Και αν έπρεπε να διαλέξω θα επέλεγα την υποκριτική γιατί είναι κάτι στο οποίο έχω εντρυφήσει περισσότερο. Κάτι το οποίο δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτό
- Στους Μπαρόβιους αστροναύτες καταπιάνεσαι πρώτη φορά με την κωμωδία. Ποια ανάγκη σε οδήγησε να αλλάξεις ύφος;
Δεν το σχεδίασα. Βασικά προέκυψε. Το έργο δεν προοριζόταν για κωμωδία. Όμως στην πορεία έτσι μου βγήκε. Ποτέ δε ξέρω που θα με πάει όταν γράφω κάτι. Νομίζω ότι αν ξέρεις χάνεται και λίγο η μαγεία του πράγματος. Συνήθως ξεκινάω να γράφω και όπου με βγάλει. Χωρίς πρόγραμμα και κάποιον ιδιαίτερο κανόνα. Και νομίζω πως η κωμωδία είναι τελικά κάτι που μου ταιριάζει σαν γραφή. Αυτό το είδος κωμωδίας - το λίγο παράξενο, λίγο σαρκαστικό με κάποιους στοχασμούς και μία κάποια αναζήτηση στο βάθος του.
- Οι μπαρόβιοι αστροναύτες είναι μια οικολογική sci-fi κωμωδία. Θες να μας πεις 2 λόγια για την παράσταση;
Είναι μία ιστορία δύο πρακτόρων της ΝASA οι οποίοι βρίσκονται λόγω κάποιων άτυχων συγκυριών ( ή έτσι νομίζουμε) σε έναν άγνωστο πλανήτη και συνειδητοποιούν με μεγάλη έκπληξη πως είναι ευνοϊκός για ζωή. Εκεί ξεκινάει η περιπέτειά τους -στον πλανήτη Μόμεντ, στον πλανήτη της στιγμής, όπου μία στιγμή κρατάει παραπάνω από μία στιγμή και το σύνολο των στιγμών μίας ημέρας διαγράφεται απ την ανθρώπινη μνήμη στο τέλος ενός γήινου εικοσιτετραώρου. Οι ήρωες μας είναι δυο περίεργοι τύποι που αποφασίζουν να εξερευνήσουν αυτόν τον πλανήτη και να μείνουν εκεί φτιάχνοντας το δικό τους μπαρ.
Νομίζω πως λειτουργώ κυρίως συναισθηματικά όσο κι αν αυτό έχει κάποιες φορές αρνητικές συνέπειες. Προσπαθώ τις σημαντικές αποφάσεις να τις παίρνω ορθολογιστικά όμως συνήθως δεν πολύ λειτουργεί. Ζω τη στιγμή. Ζω το τώρα γιατί το τώρα είναι το μόνο που έχουμε στα σίγουρα.
- Πως πιστεύεις ότι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος και να γίνει καλύτερος;
Να μας πάρουμε λιγότερο στα σοβαρά. Να λέμε αυτά που εννοούμε και να εννοούμε αυτά που λέμε. Να είμαστε διαθέσιμοι. Να αντέχουμε όσα μας αξίζουν. Και να τα κυνηγάμε. Να μετριάσουμε τα εγώ και να εστιάσουμε στο εμείς. Και ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.
- Τι μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα; Η θρησκεία; Η τέχνη; Η αγάπη ή κάτι άλλο;
Νομίζω πως ο,τι προσεγγίζεται με αγάπη είναι για καλό και μπορεί να δημιουργήσει μόνο καλό. Η αγάπη είναι το πιο σοβαρό πράγμα στο κόσμο κι εμείς πολύ συχνά το παίρνουμε για αστείο. Κι αυτό είναι συνηθισμένο λάθος. Η ανθρωπότητα θα σωθεί με την άμεση εμπλοκή μας σ αυτήν. Και το μεγαλύτερο κίνητρο για να εμπλακείς κάπου είναι η αγάπη.
- Εάν έπρεπε να διαλέξεις να ζήσεις στην μνήμη ή στην λήθη, τι θα επέλεγες;
Τη μνήμη. Τα καλά και τα κακά μας διαμορφώνουν, μας εξελίσσουν, φτιάχνουν την ολοκληρωμένη μονάδα μας για να τη παραδώσουμε στο σύμπαν. Η μνήμη συνθέτει τις πλευρές μας και τις αναγάγει σε ολότητα. Πολλές φορές είναι επίπονο εργαλείο αλλά είναι απ τα πιο σημαντικά.
- Εάν είχες την δυνατότητα να σβήσεις στιγμές απ'τον σκληρό δίσκο της μνήμης σου θα το έκανες, και τι θα έσβηνες;
Δεν θα έσβηνα απολύτως τίποτα. Μου αρέσει αυτό το παράξενο πράγμα που έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια. Το παράδοξο της ζωής είναι ένα μυστήριο, μία σύνθεση στιγμών καταγεγραμμένων στο μνημονικό μας που δε θα ήθελα να αφήσω τίποτα πίσω ούτε καλό ούτε κακό. Είμαι για όλα χαρούμενη και ευγνώμων που τα έζησα.
Είναι μία φράση που ακούγεται στο έργο. Ναι ο έρωτας είναι το μόνο παιχνίδι που κερδίζουμε ακόμα και όταν χάνουμε. Ένα παιχνίδι που δεν έχει ανάγκη τη νίκη. Είναι όπως συνηθίζω να λέω η πιο δημοκρατική στιγμή μας. Η εντάξει του εγώ στο εμείς. Από όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νοιώσει κανείς είναι το πιο δημοκρατικό, το πιο κοντινό στο θείο. Κι ακόμη κι αν δυο άνθρωποι δεν είναι τέλειοι, ο έρωτας τους μπορεί να είναι τέλειος, άρα ίσως αυτός να είναι ο τρόπος να διορθωθούν οι ατέλειες μας.
- Από τι υλικό φτιάχνονται τα όνειρα; Τα δικά σου όνειρα επαγγελματικά και προσωπικά που φτάνουν;
Αρκετά μακριά. Όταν μιλάμε για όνειρα συνήθως σκέφτομαι το πιο ανέφικτο που θα μπορούσα να σκεφτώ. Αλλά νομίζω αυτή είναι η ουσία των ονείρων. Και αν πιστεύουμε σε αυτά και τα κυνηγάμε με συνέπεια, επιμονή και θράσος έχουμε μεγάλες πιθανότητες να τα πραγματοποιήσουμε.
-Πόσο έχεις αλλάξει από την εποχή του "Μνήμες περίστροφα";
Εντελώς. Αν μπορώ να περιγράψω την κατάσταση με ένα βιβλίο αυτό θα ήταν «Η μεταμόρφωση» του Κάφκα. Όταν ανέβηκαν οι «μνήμες περίστροφα» ήμουν 20 χρόνων. Όταν έγραψα το έργο ήμουν 19. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να συγκρίνω τωρινό μου έργο με αυτό το πρώτο. Μου φαίνεται εντελώς παράξενο. Έχω και το βίντεο της παράστασης και καμία φορά γελάω. Αλλά αυτό μου συμβαίνει πολύ συχνά εμένα. Γενικά κι από πέρσι έως φέτος παρατηρώ τεράστιες αλλαγές στον εαυτό μου και στον τρόπο δουλειάς μου, στα σχέδια που κάνω, στον τρόπο γραφής, στις θεωρίες μου σε όλα. Ίσως φταίει και η ηλικία όμως βιώνω μεγάλες αλλαγές χρόνο με το χρόνο κι αυτό έχει αντίκτυπο και στα θέλω μου και στα πιστεύω μου και στην δουλειά μου.
Του Περικλή Μπίκου, 21/2/19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου