Το έργο: O «Άσχημος» (πρωτότυπος τίτλος Der Häßliche) του Marius Von Mayenburg ξεκίνησε το ταξίδι του στις 5 Ιανουαρίου του 2007 από το Βερολίνο και συγκεκριμένα τη Schaubühne. Ακολούθησαν πολλές και εξαιρετικά επιτυχημένες στάσεις, με σημαντικότερες το Royal Court του Λονδίνου, καθώς και το Soho Rep. της Νέας Υόρκης. Στην Ελλάδα ανέβηκε πρώτη φορά τον Μάιο του 2008 από το Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου. Ο άσχημος συνδυάζεται έξυπνα με το Ρινόκερο, το έργο του Eugene Ionesco, όπου οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε τερατώδη παχύδερμα. Η σάτιρα του Von Mayenburg είναι σύντομη, απότομη και καταφέρνει όλους τους στόχους της - την εμμονή μας με την εμφάνιση, τον ορισμό της ομορφιάς και την κουλτούρα της διασημότητας - με ακλόνητη ακρίβεια. Η κωμωδία αυτή γίνεται ανατριχιαστικά επίκαιρη, αγγίζοντας τις πρώτες, ενστικτώδεις ανησυχίες και τα φιλοσοφικά ερωτήματα σχετικά με τις ρηχές αξίες της τρέχουσας κοινωνίας μας και την ανόητη μετάβαση από απλές, ειλικρινείς πραγματικότητες υπέρ των φτιαγμένων φαντασιώσεων. Προσφέρει ένα καυστικό σχόλιο για τα κενά, ανόητα πρότυπα της καθημερινότητάς μας και μια σαρκαστική προειδοποίηση για την παθογένεια της κλωνοποίησης.
Υπόθεση: Ο Λέττε είναι άσχημος… αλλά δεν το ξέρει. Όταν η εξωτερική του εμφάνιση γίνεται εμπόδιο στην επαγγελματική του καταξίωση, ο Λέττε έρχεται αντιμέτωπος με τη γνώμη των άλλων και καταφεύγει στην πλαστική χειρουργική προκειμένου να λύσει «το πρόβλημα». Η ζωή του αλλάζει ριζικά, πλέον, όχι μόνο δεν είναι άσχημος, αλλά ακαταμάχητα όμορφος. Αυτό που ήταν το απόλυτο μειονέκτημά του γίνεται το πιο ισχυρό όπλο του. Όλα μοιάζουν να πηγαίνουν ιδανικά ως τη στιγμή που το καινούργιο πρόσωπό του αρχίζει να «φοριέται» από ένα πλήθος ανθρώπων, καθώς ο χειρουργός κάνει την ίδια επέμβαση σε όσους του το ζητούν. Στο τέλος, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα εγκιβωτιστεί στο ίδιο πρόσωπο.
Η Παράσταση: Το έργο ανέβηκε φέτος στο θέατρο Tempus Verum - Εν Αθήναις από τον Δημήτρη Λάλο. Ξεκινώ από τα αρνητικά της παράστασης: ο συγκεκριμένος χώρος είναι ακατάλληλος για θέατρο. Μου ήταν πολύ δύσκολο να παρακολουθήσω την παράσταση, από την θέση που καθόμουν, είδα την μισή. Επίσης έχει κάκιστη ακουστική. Μετά την σκηνή που χειροκροτούσαν απέκτησα έναν ωραιότατο πονοκέφαλο. Επίσης δεν υπήρχε ούτε πρόγραμμα, ούτε κάποια μπροσούρα. Ψάχνοντας για τους συντελεστές βρήκα διαφορετικά ονόματα από ιστοσελίδα σε ιστοσελίδα (?). Εδώ κάπου τελειώνουν τα αρνητικά. Η παράσταση είναι εξαιρετική. Ο Λάλος μετέφρασε το έργο με νεύρο και σύγχρονη γλώσσα αλλά καθόλου λαϊκίστικα. Άλλωστε ήξερε πολύ καλά τι λέξεις έπρεπε να χρησιμοποιήσει για να εξυπηρετήσει την παράσταση του. Ως σκηνοθέτης έδωσε τα ρέστα του. Άψογος ρυθμός, ερμηνείες στην κόψη του ξυραφιού. Μια άγρια, γκροτέσκ παράσταση για μια κοινωνία που έχει θεοποιήσει το like του Instagram. Μια παράσταση που μιλάει για το τώρα σαν ένα δυστοπικό παραμύθι που εν τέλει ο πρίγκιπας μπορεί να είναι πανέμορφος αλλά μήπως στην πραγματικότητα έγινε βάτραχος? Βλέποντας την παράσταση θα ανακαλύψετε ανθρώπους σημερινούς ή ενδεχομένως τον ίδιο σας τον εαυτό. Σίγουρα είναι γλυκιά η αποδοχή αλλά και παγίδα. Ο Λάλος έχει στις αποσκευές του την πολύχρονη συνεργασία του με την Σκότη και αυτό είναι εμφανές μιας και ξέρει να οδηγεί τους ηθοποιούς με ακρίβεια, μετρό και γούστο. Σκηνικά και κοστούμια τα απολύτως απαραίτητα μιας και πρέπει να δοθεί έμφαση στο ίδιο το έργο. Ο χώρος δυστυχώς δεν βοηθάει για κάτι περισσότερο. Οι φωτισμοί επίσης έκαναν διακριτικά την δουλειά τους. Σωστή μουσική επιμέλεια. Άλλωστε το παραμύθι πρέπει να το πουν οι ηθοποιοί.
Ερμηνείες: Ο Θανάσης Δόβρης ανέλαβε τον βασικό ρόλο. Άψογος, παρέδωσε μια πολύπλευρη ερμηνεία του Λέττε, ένα πρόσωπο που η δίνη της δημοφιλίας τον παρασύρει στην ύβρη και εν τέλει στην καταβαράθρωση του. Πέρασε τον ήρωα του από την αφάνεια, στην διασημότητα. Από την εργασία στο story των social media. Τελικά ο ήρωας του Δόβρη ξύπνησε από τον λήθαργο του ή κοιμήθηκε βαθιά? Ήταν ο πρίγκιπας που κοιμήθηκε. Πολύ σωστά ηθοποιός και σκηνοθέτης επένδυσαν στην ομορφιά/ασχήμια της ψυχής και όχι της εμφάνισης. Πολύ έξυπνα ο Λάλος επέλεξε μόνο ο Δόβρης να μην έχει γκροτέσκα στοιχεία. Εν αντιθέσει με τον υπόλοιπο θίασο όπου είδαμε καρικατούρες ανθρώπων κι αν η λέξη ακούγεται άσχημη, δεν είναι μιας και οι ήρωες του έργου είναι από την φύση τους κενοί και τέτοιους ανθρώπους συναντάμε όλο και πιο πολύ στις μέρες μας. Η Βάσω Καβαλιερατου, φύση κωμική έδωσε δύο ανόητες δυτικοευρωπαίες κυρίες που έχουν εμμονή με το κινητό και τις πλαστικές. Απόλυτα ξεκάθαροι οι δυο χαρακτήρες αν και στην βάση τους ο φόβος της φθοράς είναι ο ίδιος. Έδωσε με απίστευτη κωμικότητα δυο γυναίκες έρμαια, που προσπαθούν να καλύψουν την μοναξιά και το δράμα τους. Τον Συμεών Τσακίρη τον πρόδωσε ο χώρος. Σε τόσο μικρή απόσταση αυτή η σουρεαλιστική κινησιολογία έμοιαζε ένα τσικ περισσότερο υπερβολική. Ερμηνευτικά και κινησιολογικά ήταν άψογος αλλά ήθελε μεγαλύτερη απόσταση από την πλατεία. Τα πρόσωπα που δημιούργησε έρχονταν κατευθείαν από τον Ιονέσκο. Ο Μιχάλης Βρεττός συμπλήρωσε την αξία τετράδα με μια πιο ήρεμη απόδοση των χαρακτήρων του αλλά καθόλου υποδεέστερη. Είχε μετρό και συνέπεια σε αυτό που έκανε.
Εν κατακλείδι: Ένα παραμύθι για γερά νεύρα, ένα παραμύθι που σοκάρει, μια παράσταση που μιλάει και συμβαίνει στο τώρα, μια παράσταση που πρέπει οπωσδήποτε να δείτε. Τελικά το περιτύλιγμα έχει σημασία ή το δώρο?
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.com/2018/11/marius-von-mayenburg-tempus-verum.html#more
Του Γιάννη Τζέμη, 20/2/19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου