Η Στίλβη Ψιλοπούλου και η Μαίρη Καρφάκη είναι οι δύο πολύ ταλαντούχες κοπέλες, οι οποίες φέρουν εις πέρας την αναμέτρηση με τις προβληματικές ηρωίδες τους. Καταφέρνουν να σε καθηλώσουν με την ειλικρίνειά τους επί σκηνής και το εξαιρετικό τους ταίριασμα. Μας μίλησαν για την παράσταση, για τις ηρωίδες τους, για την υποκριτική αλλά και για το μέλλον. Ένα μέλλον που σίγουρα τους ανήκει και ξεδιπλώνεται μπροστά τους με τους καλύτερους οιωνούς.
- Τo Yard Gal παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο έργο;
Στίλβη:Ακριβώς. Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στην Ελλάδα και χαίρομαι πολύ γι' αυτό, γιατί πιστεύω πως είναι μία ιστορία που πρέπει να ακουστεί. Η λιτότητα του έργου και το ακατέργαστο στιλ του ήταν αυτό που με τράβηξε. Μοιάζει να σε κοιτάει με ένα προκλητικό ατρόμητο ύφος και να σου λέει ''Άν σ' αρέσει!'' . Αυτό με κέρδισε με την πρώτη φορά που το διάβασα και έτσι αποφάσισα να το μεταφράσω. Άλλωστε ανήκει σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο είδος θεάτρου το ''in yer face theatre'' επομένως ήταν ιδιαίτερη πρόκληση για μένα.
Μαίρη:Το έργο το είχε διαλέξει ήδη η Στίλβη, η οποία το μετέφρασε κιόλας, που το είχε διαβάσει φοιτήτρια στην αγγλική φιλολογία. Βεβαία με το που μου το έδωσε συμφώνησα κατευθείαν καθώς είναι ένα έργο που περνάει μηνύματα διαχρονικά για καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας και βρήκα και πολύ ενδιαφέρον το έιδος του θεάτρου - in yer face theatre !
- Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια αναφορικά με την υπόθεση του έργου;
Στίλβη:Το έργο μιλάει για δύο κορίτσια που ζουν σε μια κακόφημη περιοχή του Λονδίνου, το Χάκνε'ι'. Είναι στο περιθώριο, είναι αλητάκια, παίρνουν ναρκωτικά και εκδίδονται . Μοιάζει να μην τους φοβίζει τίποτα, όντας έφηβες και κουβαλώντας την ένταση αυτής της ηλικίας. Κατά τη διάρκεια του έργου, μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα και τη βρωμιά που ζούνε, εκείνες έχουν καταφέρει να κρατήσουν ζωντανά τα πιο αγνά και καθαρά συναισθήματα φιλίας η μία για την άλλη. Αυτό είναι που έρχεται ως αξιοθαύμαστη αντίθεση στο διαβρωμένο περιβάλλον που ζουν. Αυτό είναι τελικά που μας κάνει όλους να συνειδητοποιούμε πως μεγαλώνοντας απέχουμε τελικά πολύ από τα συναισθήματά μας και την αλήθεια μας μπαίνοντας σε μια μουντή ρομποτοποιημένη καθημερινότητα.
Μαίρη:Το έργο αφορά δυο ανήλικα κορίτσια με προβληματικό οικογενειακό ιστορικό όπου καταλήγουν να πίνουν,να παίρνουν ναρκωτικά, μπλέκονται σε καυγάδες και εκδίδονται για να εξασφαλίσουν τη δόση τους.
Στίλβη:Η συνεργασία μας ήταν μαγική. Ο Αλέξανδρος μας αγκάλιασε σαν πραγματικός πατέρας, μας στήριξε και άνοιξε τους ορίζοντές μας υποκριτικά αλλά και πνευματικά. Νομίζω πως πέρα από ταλαντούχος ηθοποιός είναι και ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης. Όριζε πάντα μια υπέροχη ισορροπία κατά τη διάρκεια των προβών ακούγοντας τις ανάγκες μας και καθοδηγώντας μας στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Είναι μία συνεργασία που πάντα θα κουβαλάω μέσα μου γιατί ο ίδιος πλέον είναι η δεύτερή μου φαμίλια.
Μαίρη:Η συνεργασία μας ήταν πραγματικά πολύ όμορφη και το εννοώ ότι θα την θυμάμαι για πάντα! Ο Αλέξανδρος ήξερε ακριβώς πως να μας βοηθήσει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε , να δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου κι εμείς νιώθαμε ασφάλεια και πάνω απ' όλα είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος!!
- Ποιές δυσκολίες αντιμετωπίσατε στο ανέβασμα του έργου;
Στίλβη:Οι δυσκολίες ήταν πάρα πολλές μιας και μιλάμε για ένα ιδιαίτερα δύσκολο έργο όπου καλούμαστε δύο άτομα να αφηγηθούμε μια ιστορία. Όμως με τη βοήθεια του Αλέξανδρου καταφέραμε να φτιάξουμε κάτι πολύ ιδιαίτερο που έχει πολλά να πει.
Μαίρη:Σίγουρα το να στηθεί ένα έργο έχει πολλές δυσκολίες.. Οι πρόβες αρχικά είναι πολλές και καθώς κι εγώ και η Στίλβη κάνουμε κι άλλη δουλειά καταλαβαίνεται πως κάποιες φορές φτάναμε και σε όρια υπερκόπωσης. Επίσης ένα δύσκολο κομμάτι είναι και προσέγγιση των ρόλων αλλά χάρη στην σωστή καθοδήγηση του Αλέξανδρου όλα πήγαν όπως έπρεπε!
- Τι σχόλια ακούτε από τους θεατές μετά την παράσταση;
Στίλβη:Τα σχόλια του κόσμου και η αγάπη τους γι' αυτή μας τη δουλειά είναι κάτι που θα θυμάμαι για πάντα. Στην αρχή ο κόσμος σοκάρεται έρχεται σε δύσκολη θέση, όμως στην πορεία ταυτίζεται γρήγορα με τις ηρωίδες της παράστασης και με τη ροή του έργου. Και σκέψου πως τα κορίτσια αυτά φαίνεται να μην έχουν τίποτα που να τους μοιάζει. Χαίρομαι ειλικρινά γιατί οι θεατές αντιλαμβάνονται για ποιό λόγο γίνεται η χρήση της ωμότητας και του σκληρού λεξιλογίου χωρίς να το εκλογικεύουν, απλά τους συμβαίνει. Τους βλέπεις στο τέλος της παράστασης να χειροκροτούν συγκινημένοι, να δακρύζουν, να μας λένε πόσο πολύ τους άγγιξε. Δεν θα ξεχάσω και την περίπτωση δύο νεαρών παιδιών που ήρθαν πολλές φορές να μας δουν γιατί λάτρεψαν το Yard Gal. Για μένα αυτός είναι και ο ορισμός της επιτυχίας και νιώθω τυχερή και ευλογημένη που μπόρεσα να αγγίξω τόσες άλλες ανθρώπινες ψυχές.
Μαίρη:Είναι τέτοια η ιστορία αυτών των δύο κοριτσιών όπου σχεδόν κανένας δεν στέκεται στο λεξιλόγιο.. όσον αφορά την ωμότητα και την σκληρότητα ο κόσμος απλά αντιλαμβάνεται πόσο αληθινή είναι αυτή η ιστορία και πως αυτά τα κορίτσια είναι γύρω μας και με χαροποιεί να βλέπω πως οι άνθρωποι ευαισθητοποιούνται όλο και περισσότερο!
Στίλβη:Νομίζω η ωμότητά τους. Έχουμε όλοι συνηθίσει να μικραίνουμε το ανάστημά μας λόγω των καιρών που ζούμε και όσο και να θέλουμε να το παίξουμε επαναστάτες και ενώ κάποιες φορές τα καταφέρνουμε τις περισσότερες φορές συμβιβαζόμαστε. Κάνουμε εκπτώσεις δυστυχώς. Έπρεπε λοιπόν να ανοίξουμε ως ηθοποιοί να βγούμε από τα όριά μας και να πούμε τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, χωρίς τίποτα στυλιζαρισμένο, χωρίς τίποτα εσκεμμένο. Έπρεπε να πούμε αλήθειες. Όμως η αλήθεια τελικά είναι πολύ καλύτερη από κάθε ψέμα, γιατί ενώ μπορεί να πονάει, αν καταφέρεις και την κοιτάξεις στα μάτια τελικά απελευθερώνεσαι.
Μαίρη:Θεωρώ πως εδώ η πρόκληση ήταν πολύ μεγάλη καθώς έπρεπε να ψυχολογήσουμε και να κατανοήσουμε άτομα με ένα τόσο βεβαρυμένο παρελθόν και καταστάσεις που προσωπικά απέχουν από μένα! 'Επρεπε να μπω όσο περισσότερο γίνεται στα παπούτσια αυτών των κοριτσιών..
- Πόσο κοντά ή πόσο μακριά είστε με τους χαρακτήρες που υποδύεστε;
Στίλβη:Η αλήθεια είναι πως είμαστε πολύ μακριά. Όμως σίγουρα σε όλους τους ρόλους που κάνεις αντλείς πράγματα και από τη δική σου ζωή. Έτσι και εδώ όλο το προσωπικό μου υλικό το τράβηξα από τη βαλίτσα της εφηβείας μου μιας και ήταν πολύ έντονη, πολύ ροκ και πολύ αντιδραστική. Μια εφηβεία που είχε σίγουρα αρκετά κοινά με εκείνη της Boo.
Μαίρη:Όπως ανέφερα και παραπάνω όχι και πολύ κοντά σε αυτά που έχει ζήσει.. Παρ' όλα αυτά έχει αξίες και αγάπη γι αυτούς που θεωρεί οικογένεια και πιστεύω ότι εκεί ταιριάζουμε!!
- Τι θα λέγατε στις ηρωίδες σας αν τις συναντούσατε;
Στίλβη:Αν συναντούσα την ηρωίδα μου νομίζω πως δεν θα έλεγα τίποτα. Απλά θα καθόμουν δίπλα της και θα την ένιωθα, θα την αφουγκραζόμουν, δείχνοντάς της πως είμαι εδώ να την ακούσω.
Μαίρη:Πραγματικά δεν ξέρω ποια θα ήταν τα πρώτα λόγια που θα έλεγα στην Marie.. Σίγουρα θα την έπαιρνα αγκαλιά και θα της έλεγα πως την καταλαβαίνω και πως πλέον έχει μία φίλη ακόμα!!
- Τι νιώθετε για τις ηρωίδες σας;
Στίλβη:Λύπη σίγουρα για όσα περνούν, σεβασμό για την προσωπική μάχη που δίνουν η κάθε μία με τον τρόπο της μα πάνω από όλα αγάπη για το πάθος και την αλήθεια τους.
Μαίρη:Βασικά τις αγαπάω! Και τη Marie και τη Boo! Αλλά προφανώς νιώθω και λύπη που οι ζωές ήταν τόσο δύσκολες και άδικες από τόσο μικρή ηλικία..
Στίλβη:Θα ευχόμουν να κατάφερναν να ορθοποδήσουν βρίσκοντας με τον οποιονδήποτε τρόπο μια αληθινή οικογένεια γεμάτη αγάπη ή φτιάχνοντας οι ίδιες μία.
Μαίρη:Να έχουν γαλήνη στην ψυχή τους και η μία την άλλη δίπλα της!
- Η υποκριτική ήταν αυτό που θέλατε πάντα να κάνετε ή προέκυψε στην πορεία;
Στίλβη:Η υποκριτική ήταν μια εσωτερική ανάγκη έκφρασης που υπήρχε πάντα.
Μαίρη:Απ' όσο με θυμάμαι πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός. από μικρή με μάγευε πολύ αυτός ο χώρος και μπαίνοντας στην σχολή άρχισα να καταλαβαίνω πολύ καλύτερα πόσα μπορεί να σου προσφέρει μια τέτοια τέχνη στην ψυχή σου αλλά και πόσα μηνύματα μπορεί να περάσει το θέατρο στον κόσμο!
- Πως αντιμετωπίζουν την κρίση 2 νέα κορίτσια;
Στίλβη:Με τσαμπουκά! Όπως και οι ηρωίδες μας στο Yard Gal! Η κρίση λειτουργεί σαν κινητήριος δύναμη για κάθε καλλιτεχνική έκφραση μιας και έχει να κάνει με κρίση συνειδήσεων περισσότερο. Μιας που, τα τελευταία χρόνια, διανύουμε μια περίοδο αφύπνισης συνείδησης νομίζω πως επιλέγουμε να το δούμε θετικά και να εμπνευστούμε μέσα από αυτό.
Μαίρη:Τα προβλήματα δυστυχώς είναι πολλά, οι ευκαιρίες λίγες και το οικονομικό της υπόθεσης πάει από το κακό στο χειρότερο! πιστεύω πως πολύ δύσκολα μπορεί να βιοποριστεί ένα νέο παιδί από το θέατρο και η κρίση δεν υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον.. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη αλλά οι σκέψεις πολλές και τίποτα σίγουρο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου