Πρόσωπο - Ιωάννα Τσιγκουρλά

Η Ιωάννα Τσιγκουρλά, η "Λίνα" της Φανταστικότητας που ανεβαίνει στο Θέατρο Πόλη, μας συστήνεται, και μας μιλά για τις σπουδές της, τους φόβους της, τα θέλω και τα όνειρά της αλλά και τις αμήχανες στιγμές μιας παράστασης.

-Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Η αλήθεια είναι πως δεν το αποφάσισα ποτέ. Θυμάμαι τον εαυτό μου από πολύ μικρή ηλικία να το θέλει, αλλά όχι να το αποφασίζει. Το θέατρο μπήκε πολύ φυσικά στη ζωή μου, από το σχολείο, και συνέχισε να αποτελεί ένα πολύ βασικό κομμάτι! Οι αποφάσεις που χρειάστηκε να πάρω ήρθαν αργότερα και αφορούσαν κυρίως στις πρακτικές επιλογές.

-Είχατε κάποιον άλλο προσανατολισμό πριν ασχοληθείτε με τον χώρο;
Έχω σπουδάσει ψυχολογία, πριν από τη δραματική σχολή. Είναι ένα αντικείμενο που με ενδιαφέρει πολύ, με αφορά. Σήμερα ασκώ και το επάγγελμα.

-Ποια λέξη ή φράση χρησιμοποιείτε κατά κόρον;
«Αλήθεια τώρα;» Αλήθεια τώρα, το λέω όλη την ώρα!

-Τι σας λείπει από τα παιδικά σας χρόνια;
Τα παιδικά μου χρόνια!!! Αλήθεια τώρα, δεν νιώθω να μου λείπει κάτι συγκεκριμένο από την παιδική μου ηλικία, ίσως γιατί προσπαθώ να μένω σε επαφή με το παιδί μέσα μου και να το εξωτερικεύω όσο περισσότερο μπορώ. Το θέατρο, για παράδειγμα μου επιτρέπει να βιώνω γνήσια την παιδικότητά μου και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά.

-Τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;
Έχω την τύχη να ασχολούμαι με πράγματα που με γεμίζουν και με ικανοποιούν, οπότε τις περισσότερες φορές η καθημερινότητά μου μοιάζει αρκετά με «ελεύθερο χρόνο». Παρ’ όλα αυτά, όταν οι υποχρεώσεις χαλαρώνουν απολαμβάνω ιδιαίτερα να παρακολουθώ ταινίες και σειρές, όλων των ειδών, να περνάω χρόνο με τον σύντροφό μου και – το ομολογώ – να παίζω παιχνίδια στο κινητό. Είναι η ένοχη απόλαυσή μου!

-Τι αγαπάτε και τι όχι στην Αθήνα;
Ενώ ζω μόνιμα στην Αθήνα εδώ και αρκετά χρόνια, μου συμβαίνει το εξής παράδοξο : δεν την αισθάνθηκα ποτέ ως το σπίτι μου ή τη βάση μου. Νιώθω συνεχώς πως είμαι περαστική από εδώ. Έτσι, αυτό που αγαπώ είναι η συνεχής αίσθηση του καινούριου και οι ανεξάντλητες πιθανότητες και δυνατότητες που μπορεί να μου προσφέρει. Είναι σαν να ανακαλύπτω συνεχώς μια νέα «διαδρομή». Από την άλλη όμως δεν μου αρέσει το γεγονός ότι δεν νιώθω οικεία. Μάλλον δεν θα καταφέρω ποτέ να την νιώσω σπίτι μου….

-Ποιο είναι το πιο σημαντικό κριτήριο όταν επιλέγετε μια συνεργασία;
Οι άνθρωποι. Σε όλες τις επαγγελματικές μου δραστηριότητες αλλά ειδικά στο θέατρο, είναι πολύ σημαντικό να με εμπνέουν οι συνεργάτες μου. Ακόμη και αν δεν τα καταφέρνω πάντα, βασικό μου μέλημα και ανάγκη είναι να σχετίζομαι  προσωπικά και όχι μόνο επαγγελματικά. Άλλωστε μου είναι πολύ δύσκολο να μην εμπλέκομαι ολοκληρωτικά σε ότι κάνω.

-Εάν βρίσκατε μια Χρονομηχανή, πού θα επιλέγατε να ταξιδέψετε;  
Παρά τις έντονες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όλοι στην παρούσα χρονική συγκυρία, δεν νομίζω πως θα επιθυμούσα να μετακινηθώ στο χρόνο. Προσπαθώ, χωρίς βέβαια να το καταφέρνω πάντα (!!), να μαθαίνω από το παρελθόν, να εστιάζω στο παρόν και να κρατώ την αγωνία μου για το μέλλον…

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ομολογώ ο θάνατος. Αυτός ο φόβος ωστόσο αποτελεί βασική κινητήριο δύναμη στη ζωή μου. Το υπαρξιακό άγχος, το οποίο μοιραζόμαστε όλοι ακόμη και όταν δεν είναι απόλυτα συνειδητό, μπορεί να σου κρατά το χέρι καθημερινά. Το στοίχημα είναι πόσο συχνά θα του επιτρέπεις να σε κρατά στάσιμο. Η άλλη επιλογή, είναι αναγνωρίζοντάς το, να κάνεις τα βήματα σου έτσι κι αλλιώς.

-Τι έχετε μετανιώσει και εάν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω, δεν θα ξανακάνατε;
Υπήρξε μία περίοδος στη ζωή μου κατά την οποία επέτρεψα στον εαυτό μου να παραμείνει απομονωμένος και αδρανής. Εάν λοιπόν γυρνούσα πίσω θα προσπαθούσα να μειώσω την διάρκεια αυτής της περιόδου. Ήταν ένα ισχυρό και πολύτιμο βίωμα για μένα αλλά μάλλον θα προτιμούσα να έχει κρατήσει λιγότερο…

-Αγαπημένος ρόλος, συγγραφέας, ηθοποιός;
Από τα χρόνια της σχολής ακόμα, είχα μια ιδιαίτερη αγάπη για την Blanche Dubois από το Λεωφορείον ο Πόθος του Tennessee Williams. Αυτή η ηρωίδα εξακολουθεί να με μαγεύει αλλά και να με συντροφεύει κατά κάποιον τρόπο στην πορεία μου. Σίγουρα θα ήθελα πολύ να ξανασυναντηθούμε επί σκηνής.

-Ποια ήταν η πιο αμήχανη ή αστεία επαγγελματική σας στιγμή;
Αστείες στιγμές υπήρξαν πολλές. Η πιο αμήχανη όμως που θυμάμαι ακόμα με ταραχή ήταν όταν δεν χτύπησε το ξυπνητήρι!! Έπαιζα τότε στην παιδική σκηνή του ΚΘΒΕ και για κάποιον λόγο το ρολόι απλώς σταμάτησε… η διαδρομή μέχρι το θέατρο έμοιαζε ατελείωτη. Κυριολεκτικά έφτασα ακριβώς την τελευταία στιγμή (η παράσταση είχε ήδη ξεκινήσει) και εκσφενδονίστηκα από το ταξί…στη σκηνή!!!!

-Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο επίτευγμά σας;
Νομίζω το γεγονός ότι έχω μια πολύ ισορροπημένη και ουσιώδη προσωπική ζωή. Άλλωστε οι σχέσεις δεν συμβαίνουν απλώς, χτίζονται και γι’ αυτό το θεωρώ προσωπική επιτυχία.

-Είχατε κάποιο πρόσωπο που να λειτούργησε σαν ερέθισμα να ασχοληθείτε με τον χώρο;
Όταν πήγαινα στο Λύκειο ήρθε ένας καινούριος φιλόλογος. Πολύ διαφορετικός από τους υπόλοιπους καθηγητές, νέος, με όρεξη και νέες ιδέες. Μου μετέδωσε την αγάπη του για την λογοτεχνία, την ποίηση και το θέατρο. Υπήρξε πολύ σημαντική επιρροή και η αφορμή να ανακαλύψω το ενδιαφέρον μου για τον γραπτό λόγο και να το συνδυάσω με την ήδη υπάρχουσα επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός. Ακόμα και σήμερα ξαναδιαβάζω σχολικά κείμενα με αναλύσεις και σημειώσεις από το μάθημά του.

-Πώς αντιμετωπίζετε τις θετικές και πώς τις αρνητικές κριτικές;
Σαφώς και οι θετικές κριτικές είναι πάντα ευπρόσδεκτες και με χαροποιούν ιδιαίτερα. Αποτελούν σίγουρα ανταμοιβή του κόπου αλλά και της λαχτάρας ενός ηθοποιού. Όσο για τις αρνητικές δεν σας κρύβω πως σε πρώτο επίπεδο με στενοχωρούν και με προβληματίζουν. Προσπαθώ να απομονώσω όμως τον συναισθηματικό αντίκτυπο και να κατανοήσω το περιεχόμενό τους ώστε να αλλάξω ή να διορθώσω ότι περνάει από το χέρι μου. Η δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι παρά την «κάλυψη» του εκάστοτε ρόλου, ο θεατής πάντοτε βλέπει εκδοχές και κομμάτια του εαυτού σου στην ουσία. Αυτό σημαίνει ότι μια κακή κριτική μπορεί να σε αφορά και πιο «προσωπικά». Η ίδια αυτή δυσκολία όμως γίνεται συχνά μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση…

-Ποιοι είναι οι επαγγελματικοί σας στόχοι;
 Τα τελευταία χρόνια επιλέγω να μην θέτω πολύ συγκεκριμένους επαγγελματικούς στόχους. Προτιμώ να εξερευνώ τις επιλογές μου ή και να τις δημιουργώ ενίοτε, ανάλογα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου αλλά και τις συνθήκες. Είναι μια πολυτέλεια θα έλεγα για την οποία έχω παλέψει πολύ και μου προσφέρει μια έντονη αίσθηση ελευθερίας!

-Πείτε μας πού σας βλέπουμε αυτήν  την περίοδο (και δυο λόγια για την παράσταση)
Φέτος συμμετέχω στην Φανταστικότητα του Βαγγέλη Λεμπέση, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Χατζάκη. Πρόκειται για ένα νέο έργο που με αγγίζει ιδιαίτερα σε πολλά επίπεδα. Πραγματεύεται θέματα όπως η δόμηση της προσωπικής ταυτότητας, η ανάγκη του φαντασιωσικού στη ζωή μας, οι υπαρξιακές αγωνίες αλλά και πτυχές που μπορεί να ανακαλύψει ο κάθε θεατής ξεχωριστά. Όλα αυτά με όχημα μια ιστορία «ενηλικίωσης» ενός πλάσματος που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, τουλάχιστον όπως αυτή ορίζεται από το εκάστοτε κοινωνικό πλαίσιο. Τα υπόλοιπα επί σκηνής….

-Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματα;
Στα πολύ άμεσα σχέδιά μου είναι ένα νέο κέντρο ψυχοθεραπείας με έμφαση στην πρόληψη μέσω art therapy. Είναι μια πολύ δημιουργική διαδικασία που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να ανακαλύπτω νέα πράγματα και να διευρύνω τους ορίζοντές μου.