Η Μαρία Θρασυβουλίδη είναι ένα δροσερό νέο κορίτσι που έχει μεγάλο ζήλο και μεγάλα όνειρα για τον χώρο του θεάτρου. Αγαπάει πολύ την δουλεία της και δεν περιορίζεται σε τίποτα λιγότερο από το καλύτερο για την ίδια.
Αυτή την περίοδο την συναντάμε σε δύο παραστάσεις: στο "Αισώπου Κόμιξ" στην παιδική σκηνή του θεάτρου Φάουστ και στο "Ερώτων Βάλσαμο" στο Cabaret Voltaire.
- Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Από όταν ήμουν μικρή, παρακολουθούσαμε πολύ σινεμά με τον πατέρα μου και μας άρεσε να σχολιάζουμε τις ταινίες που βλέπαμε. Ξεκίνησε οπότε όλο αυτό κάπως πιο ρομαντικά και στη συνέχεια όταν μπήκα σε ερασιτεχνικές ομάδες από το Λύκειο και μετά ανακάλυψα τη γοητεία του να αφηγούμαστε μία ιστορία στους ανθρώπους.
- Είχατε κάποιον άλλο προσανατολισμό πριν ασχοληθείτε με τον χώρο;
Τελείωσα το τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στο ΕΚΠΑ αλλά νομίζω ότι και μέσα από αυτήν την επιλογή μου προσέγγιζα -έστω και κάπως δειλά- το χώρο του θεάτρου. Παρόλ' αυτά, το πανεπιστήμιο προσωπικά με βοήθησε πολύ να διευρύνω τους ορίζοντές μου και να αρχίσω να ξεφεύγω λίγο από αυτόν τον ηλίθιο "σχολικό" τρόπο σκέψης.
- Ποια λέξη ή φράση χρησιμοποιείτε κατά κόρον;
“The cure for anything is salt water - tears, sweat, or the sea. ” —Isak Dinesen (το ψευδώνυμο της Karen von Blixen-Finecke). Με βοηθάει όταν τα πράγματα πάνε στραβά.
- Τι σας λείπει από τα παιδικά σας χρόνια;
Ο χρόνος της ξεκούρασης, η ανεμελιά, ο μπαμπάς μου.
- Τι σας αρέσει να κάνετε τον ελεύθερο χρόνο σας;
Κάνω acro yoga, τραγουδάω, βλέπω φανατικά "Φιλαράκια" -δεν παλιώνουν ποτέ! Ή αν είμαι πολύ κουρασμένη, απλώς χαζεύω το ταβάνι!
Όπως όλοι περίπου οι νέοι της γενιάς μου σκέφτομαι συχνά το ενδεχόμενο να ζούσα κάπου αλλού, είναι αποπνικτική η κατάσταση και ειλικρινά, δε φαίνεται να καλυτερεύει. Ένα πράγμα που με κρατάει εδώ είναι ο ήλιος, μάλλον έχω κάποια παθολογική σχέση με τη ζέστη αλλά έχω ταξιδέψει αρκετά και αυτό το φως -όσο κλισέ κι αν είναι- έχει για μένα μία αξία ανεκτίμητη. Με γεμίζει αισιοδοξία και όρεξη να προχωρώ.
- Ποιο είναι το πιο σημαντικό κριτήριο όταν επιλέγετε μια συνεργασία;
Στην αρχή, ήταν σίγουρα τα καλλιτεχνικά κριτήρια. Στη συνέχεια όμως, συνέβη κάτι που άλλαξε την οπτική μου. Δούλεψα το 2014 στη Γοργόνα και το Θαλασσάκι σε σκηνοθεσία Γ.Φρατζεσκάκη και βρέθηκα σε μία ομάδα που γέμιζε την κάθε μέρα μου με χαρά. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι και σήμερα κρατάμε επαφή, ενώ οι περισσότεροι γνωριστήκαμε μόλις τότε για πρώτη φορά. Έκτοτε, αυτό είναι κάτι που κυνηγάω, να δουλεύω με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τη δουλειά μας με επαγγελματικούς όρους και που μπορούν να είναι γενναιόδωροι μέσα σε αυτήν.
- Εάν βρίσκατε μια χρονομηχανή, πού θα επιλέγατε να ταξιδέψετε;
Θα ήθελα να δω την αρχή, πώς ξεκίνησαν όλα, ή το τέλος, πώς η Γη θα τελειώσει.
- Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Η βία είναι κάτι που με φοβίζει πολύ.
-Τι έχετε μετανοιώσει και εάν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, δεν θα ξανακάνατε;
Ήταν μάλλον αδύνατο, αλλά μακάρι να είχα αποχαιρετήσει το γατούλι μου όπως πραγματικά ήθελα.
Μου αρέσουν πολύ τα έργα του Άρθουρ Μίλλερ, είναι βαθιά χωρίς να τους λείπει τίποτα από άποψη πλοκής. Τα θέματα που ανοίγονται, οι αιχμές γύρω από την κοινωνία αλλά και ο τρόπος που ενοχλητικά σχεδόν σκαλίζει τους χαρακτήρες του με κάνουν να μη χορταίνω να τον διαβάζω. Ο ρόλος της Άμπιγκεϊλ στο "The Crucible" είναι σίγουρα ένας ρόλος με τεράστιο ενδιαφέρον για μένα.
- Ποια ήταν η πιο αμήχανη ή αστεία επαγγελματική σας στιγμή;
Επειδή είμαι και λίγο γκαφατζού, δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πέσει επί σκηνής. Μία από αυτές ωστόσο πάντα με κάνει και ξεκαρδίζομαι όταν τη θυμάμαι γιατί ήμουν ανεβασμένη σε μια εξέδρα και το επόμενο δευτερόλεπτο απλά δεν υπήρχα πουθενά. Το αποκορύφωμα είναι ότι μετά προσπαθούσα απεγνωσμένα να ξανανέβω στη σκηνή και οι συνάδελφοί μου -όπως κι εγώ, όπως και οι θεατές- είχαν λιώσει στο γέλιο και δε σωζόταν με τίποτα. Ευτυχώς φύγαμε για διάλειμμα μια ώρα αρχύτερα...
- Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο επίτευγμά σας;
Έχω καταφέρει να έχω φιλίες χρόνων και σχέσεις με ανθρώπους που αποτελούν σταθερά στη ζωή μου σημεία αναφοράς. Τα τελευταία χρόνια, βλέπω γύρω μου ότι αυτό είναι αρκετά σπάνιο και νιώθω πολύ χαρούμενη και τυχερή που το έχω πετύχει.
- Είχατε κάποιο πρόσωπο (εντός ή εκτός χώρου) που να λειτούργησε σαν ερέθισμα να ασχοληθείτε με τον χώρο;
Οι γονείς μου ήταν σίγουρα παραπάνω από ανοιχτοί στο κομμάτι των τεχνών χωρίς να είναι οι ίδιοι καλλιτέχνες και αυτό νομίζω σε ένα πρώτο επίπεδο ήταν αρκετό. Έπειτα, σίγουρα ένας σημαντικός κόμβος σε αυτήν την πορεία υπήρξε και η παράσταση "Εθνικός Ύμνος" του Μ. Μαρμαρινού. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω την τελευταία παράσταση που δόθηκε και πραγματικά αυτό που βίωσα μέσα σε αυτό το χώρο δεν ήταν μία παράσταση, αλλά μία συνολική εμπειρία, ένα βίωμα από αυτά που αλλάζουν πράγματα μέσα σου.
Για την ώρα, δεν έχει προκύψει κάτι είτε αρνητικό είτε θετικό που να μην το είχαμε εντοπίσει πρώτα οι συνεργάτες μου ή εγώ. Σε γενικές γραμμές, προσπαθώ να διορθώσω οτιδήποτε μπορεί να μου φανεί ενδιαφέρον αλλά και παράλληλα να σκέφτομαι ότι ποτέ κάτι δε θα είναι τέλειο και να νιώθω ήσυχη με τη δουλειά που έχω κάνει. Συνήθως είναι μπόλικη!...
- Ποιοι είναι οι επαγγελματικοί σας στόχοι;
Στην πραγματικότητα, έχω έναν επαγγελματικό στόχο: να καταφέρω να βιοπορίζομαι από τη δουλειά μου. Είναι σημαντικό για την τόση δουλειά που κάνουμε και το τόσο τρέξιμο να υπάρχει κάποια ανταμοιβή αντάξια του κόπου μας. Κι αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει.
- Πείτε μας που σας βλέπουμε αυτή την περίοδο (και δυο λόγια για την παράσταση)
Φέτος έχω τη χαρά να συνεργάζομαι με το Μικρό Νότο και την ακόμα μεγαλύτερη χαρά να δουλεύω καθημερινά με δύο υπέροχους ηθοποιούς και εξαιρετικούς συνεργάτες, τη Φένια Σχοινά και το Νίκο Αξιώτη, στο Αισώπου Κόμιξ! Η παράσταση αυτή απευθύνεται σε παιδιά ηλικιών 3-11 και παίζεται στο Φάουστ κάθε Κυριακή στις 12. Η ζωντανή μουσική και το γεγονός ότι είναι διαδραστική την κάνουν τόσο ξεχωριστή κι ενδιαφέρουσα, ακόμα και τώρα που έχουμε φτάσει πλέον τις 90 παραστάσεις (!)
- Ποια είναι τα επόμενα σας επαγγελματικά βήματα;
Από την Κυριακή 12/3 ξεκινάμε το Ερώτων Βάλσαμο σε σκηνοθεσία Θ. Παπακώστα, μία μουσικοθεατρική παράσταση που ξεκινά το ταξίδι της στο Cabaret Voltaire για τρεις Κυριακές και θα συνεχίσει σε διάφορες μουσικές σκηνές εντός και εκτός Αθηνών. Ένα πιάνο, ένα μαντολίνο, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι(;): μία ερωτική ιστορία με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς και τραγούδια πολύ αγαπημένα που αποτελούν τον ιστό της παράστασής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου