Το Έργο: Βιέννη, 1923. Μια παρέα φοιτητών της Ιατρικής δοκιμάζει τα όριά της φλερτάροντας με την καταστροφή. Απελπισμένοι, απόλυτα διαψευσμένοι μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μπερδεμένοι ηθικά και ιδεολογικά, παγιδεύονται σε παιχνίδια ασύδοτα και αμείλικτα, θεωρώντας τη νιότη τους αρρώστια που πρέπει να αφανιστεί.
Πρόκειται για το εξπρεσιονιστικό έργο του Αυστριακού Ferdinand Bruckner, (1891-1958) με τίτλο «Η Αρρώστια της Νιότης» (Krankheit der Jugend). Ένα πρωτοποριακό έργο για την εποχή του που έκανε αίσθηση αν και αμφισβητήθηκε αρκετά από τους κριτικούς, είχε όμως στο πλευρό του την νεολαία. Το έργο έκανε επιτυχία αλλά 5 χρόνια μετά από την πρεμιέρα ο Ferdinand Bruckner αποκάλυψε ότι πίσω από αυτό ψευδώνυμο κρύβεται ο γνωστός συγγραφέας Theodor Tagger. Ειρωνεία... στις μέρες μας είναι γνωστός με το ψευδώνυμο του. Ο Bruckner τα χρόνια μετά την "Αρρώστια της νιότης" θα γράψει πολλά θεατρικά με βάση ιστορικά πρόσωπα όπως η Βασίλισσα Ελισάβετ Ά, ο Ναπολέων κλπ. Άλλωστε στα έργα του είναι ξεκάθαρη η πολιτική ματιά. Το «Krankheit der Jugend» γράφτηκε το 1925 και παίχτηκε για πρώτη φορά στη Βιέννη το 1926.
Το έργο ξεθάφτηκε κυριολεκτικά το 1968 όταν ο γνωστός Γερμανός σκηνοθέτης Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ πρωταγωνίστησε σε έναν από τους βασικούς ρόλους του.
Ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας Μάρτιν Κρίμπ το μετέφρασε, διασκευάζοντας το, στα αγγλικά με τίτλο «Pains Οf Υouth» και το ανέβασε το 2009, με μεγάλη επιτυχία, στο Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου
Μνημειώδης η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά το 1992 στο θέατρο Αμόρε.
Η Παράσταση: Ο Δημήτρης Λάλος ανεβάζει για άλλη μια φορά το έργο στην δική του στέγη. Έδωσε μεγάλη έμφαση στο κείμενο και στις σχέσεις των ηρώων. Η παράσταση του είχε αέρα μεσοπολέμου αλλά περισσότερο κινήθηκε σε μια άχρονη συνθήκη που του έδωσε την ελευθερία να "κεντήσει" το κείμενο. Ο Λάλος εκτός από εξαιρετικός ηθοποιός αποδεικνύεται και πολύ καλός σκηνοθέτης. Ακούει τα έργα και οργανώνει με μεθοδικότητα τις παραστάσεις του (το είδαμε στον άσχημο, συμβαίνει κι εδώ). Είχε στα χέρια του ένα σπουδαίο κείμενο μεν παλιομοδίτικο δε, κατάφερε μαζί με το εξαιρετικό ανσάμπλ του να το περάσει στην πλατεία και να μας κάνει κοινωνούς της απελπισίας της νεότητας (που όλοι έχουμε περάσει και το έχουμε ξεχάσει) αλλά και σημαντικών στιγμών της ιστορίας που έντρομοι παρακολουθούμε να επαναλαμβάνονται στις μέρες μας. Η παράσταση χτυπάει συναγερμό: κάτι άφησαν να γιγαντωθεί την δεκαετία του '20 και κάτι αγνοούμε επιδεικτικά στις μέρες μας. Φυσικά δεν μιλάμε για μια πολιτικοποιημένη παράσταση σε πρώτο πλάνο αλλά για κάτι πιο ουσιαστικό, μιλάει πολιτικά μέσω των ανθρώπων. Ο σκηνοθέτης έφτιαξε μια παράσταση πυκνή, με νεύρο και ατμόσφαιρα. Πολύτιμος σύμμαχος οι νουάρ φωτισμοί, τα εξαιρετικά κοστούμια και τα σκηνικά αντικείμενα που επελέγησαν. Βεβαίως είχαμε μια σπουδαία ομάδα ηθοποιών (δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο πρόγραμμα ούτως ώστε να μιλήσουμε για τον καθένα χωριστά) που με νεύρο, άψογη τεχνική και πάθος δημιούργησαν ρόλους και σχέσεις. Λειτούργησαν ομαδικά και αυτό ανέβασε την παράσταση. Χαρήκαμε έναν καλοδουλεμένο θίασο με ζωντάνια και μετρό (Ηθοποιοί: Ξένια Αλεξίου, Τάσος Δέδες, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Κρίστελ Καπερώνη, Χριστίνα Μαριάνου, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Ουσίκ Χανικιάν).
Εν κατακλείδι: Μια πολύ καλή δουλειά πάνω σ' ένα κλασσικό κείμενο. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.com/2019/02/tempus-verum.html#more
Του Γιάννη Τζέμη, 16/02/19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου