Το Έργο: Το 1995 ο Mitch Alborn, πετυχημένος αθλητικογράφος στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, βλέπει στην εκπομπή του ABC "News Nightline" τον καθηγητή του, στο μάθημα κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο, Morrie Schwartz να δίνει συνέντευξη. Μιλούσε για την ζωή αλλά και τον θάνατο μιας και είχε ήδη χτυπηθεί από την ασθένεια Lou Gehrig (ALS). Ο Albom πήρε την απόφαση να τον επισκεφθεί και αυτό έπραττε κάθε Τρίτη έως το θάνατο του Schwartz. Το 1997 εξέδωσε το βιβλίο "Κάθε Τρίτη με τον Μόρι" όπου μέσα περιείχε απομαγνητοφωνημένες όλες αυτές τις συναντήσεις. Το βιβλίο έκανε τεράστια επιτυχία ενώ οι πωλήσεις του εκτοξεύθηκαν όταν το παρουσίασε στο show της η πασίγνωστη Oprah Winfrey. Οι New York Times το κατέταξαν στα best sellers για το 1997 και παρέμεινε σε αυτόν τον κατάλογο για 205 εβδομάδες. Το 2002 ο ίδιος ο Alborn μαζί με τον Jeffrey Hatcher έκαναν την θεατρική διασκευή την οποία φέτος βλέπουμε και στην Αθήνα. Το έργο είναι καλογραμμένο αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ωραίο, απλοϊκό, αμερικάνικο μπουλβάρ. Μάλλον πολύ αμερικάνικο. Είναι όμως πολύ σημαντικό ότι μετά το πέρας της παράστασης (ή της ανάγνωσης του βιβλίου) μπορεί να δει κάποιος την ζωή λίγο πιο αισιόδοξα και με περισσότερο χιούμορ. Είναι από τα αυτά τα "σαμπανιζέ" έργα, περιττές θερμίδες αλλά πάντα σου αφήνουν μια γλυκιά γεύση στο στόμα.
Υπόθεση: Πρόκειται για την πραγματική ιστορία του διάσημου καθηγητή Κοινωνιολογίας Morrie Schwartz που στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, κατάφερε να αφυπνίσει πνευματικά τον μαθητή του, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μια υπέροχη ιστορία υπαρξιακής αναζήτησης, ανάμεσα σε έναν σπουδαίο καθηγητή κι έναν ανήσυχο μαθητή, που εξελίσσεται στο χρόνο, αμφισβητώντας τα στερεότυπα και ανακαλύπτοντας τις αληθινές αξίες της ανθρώπινης φύσης. Η συνάντηση αυτή, με τη δύναμη της αγάπης, ξεπερνά ακόμη και την οδύνη του τελικού ταξιδιού της ζωής.
Η Παράσταση: Στο φιλόξενο θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης ο Νικορέστης Χανιωτάκης σκηνοθέτησε το "Κάθε Τρίτη με τον Μόρι". Παρέα με τον Γρηγόρη Βαλτινό διασκεύασαν το έργο ώστε να μπορέσει να περάσει στην πλατεία (πάνω στην εξαιρετική μετάφραση του Ζαφείρη Χαϊτίδη). Ήταν μια τονωτική ένεση σ' ένα έργο γραμμένο για Αμερικανούς που δύσκολα θα ταυτιστεί το ελληνικό κοινό, έτσι σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής έδωσαν έναν διακριτικό αέρα Ελλάδας χωρίς να αλλοιώσουν το μήνυμα του συγγραφέα. Ο σκηνοθέτης χωρίς να κάνει πολλά πολλά έστησε μια έντιμη παράσταση, άκουσε το κείμενο κι έδωσε ωραίο ρυθμό ενώ οδήγησε τους ηθοποιούς με διακριτικότητα και ακρίβεια σε ερμηνείες γεμάτες ζωή και χιούμορ. Με σταθερότητα δημιούργησε την σχέση καθηγητή - μαθητή και κατ' επέκταση πατέρα - γιού. Ο Χανιωτακης μπορεί να μην ξέφυγε από το λεγόμενο "κλασσικό θέατρο του κέντρου" αλλά έπαιξε μαζί του με σεβασμό και αγάπη. Άλλωστε καλό θέατρο δεν είναι μόνο το μεταμοντέρνο και η ανατροπή, είναι και το πιο ακαδημαϊκό. Εξαιρετικό σκηνικό (Γιάννης Μουρίκης), προσωπικά μου θύμισε σκίτσο. Έδωσε μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα στην παράσταση. Ο σκηνογράφος με έξυπνο τρόπο έδωσε τους διαφορετικούς χώρους του έργου εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την μικρή σκηνή του θεάτρου. Τα κοστούμια (Γιώργος Σεγρεδάκης )απλά, σωστά τόνισαν την προσωπικότητα των ηρώων. Οι φωτισμοί (Νίκος Βλασσόπουλος) εξαιρετικοί, σε συνδυασμό με το υπέροχο σκηνικό έδωσαν μια ζεστή και γλυκιά ατμόσφαιρα. Σωστή μουσική επιμέλεια. Το πρόγραμμα της παράστασης, περιέχει το έργο, όχι το θεατρικό.
Ερμηνείες: Ο Γρηγόρης Βαλτινός είναι ένας σπουδαίος πρωταγωνιστής του θεάτρου μας. Η σκηνική σαγήνη του σε συνδυασμό με την τεχνική μαεστρία που διαθέτει τον κατατάσσουν στην πρώτη γραμμή. Δεν ξεχνάει ποτέ να μπολιάζει τους ρόλους του με το απαράμιλλο χιούμορ του. Ο Μόρι του είναι ένα υποκριτικό μάθημα. Με απίστευτη ακρίβεια και χωρίς να ξεπερνάει το μέτρο έδωσε όλο το δράμα του ήρωα του με ανάλαφρη διάθεση. Αυτό είχε ως συνέπεια να απολαύσουμε μια ερμηνεία γεμάτη χιούμορ και αισιοδοξία. Πολύ σωστά επέλεξε να παίξει με την ρωγμή του ήρωα άλλωστε ο Μόρι μέσω του χιούμορ ξορκίζει τον θάνατο. Ο Βαλτινός πρέπει να αγάπησε πολύ τον ήρωα του, μιας και την ενέργεια που έβγαλε σε αυτήν την δουλειά την έχουμε δει μόνο όταν έπαιζε τον "Βιολιστή στην στέγη" και όλοι γνωρίζουμε ότι ο Τέβιε είναι ξεχωριστός για εκείνον. Ο Γιάννης Σαρακατσάνης ήταν ισάξιος παρτενέρ του "τυφώνα" Βαλτινού. Έφτιαξε έναν Αμερικανό σύγχρονο νεαρό που επιστρέφει στην "μήτρα" για να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Ο καλός ηθοποιός που έχει εμπειρία στην κωμωδία έδωσε τον χαρακτήρα του με αρκετό χιούμορ. Οι δύο ηθοποιοί είχαν εξαιρετική σχέση μεταξύ τους επί σκηνής και άψογο timing. Πολύ σπάνια βλέπουμε τόσο καλή επικοινωνία ηθοποιών.
Εν κατακλείδι: Μια γλυκιά παράσταση που θα σας αφήσει ένα χαμόγελο, πάνω σ' ένα όχι και τόσο σπουδαίο έργο και δύο ηθοποιοί που λάμπουν.
Του Γιάννη Τζέμη, 20/04/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου