Το Έργο: Το "Έγκλημα στο Orient Express" - ("Murder on the Orient Express") της Αγκάθα Κρίστι εκδόθηκε από τον αγγλικό εκδοτικό οίκο "Collins - Crime Club" την 1η Ιανουαρίου του 1934. Αρχικά το μυθιστόρημα είναι εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία της απαγωγής του μωρού του διάσημου αεροπόρου Τσαρλς Λίντμπεργκ, μια υπόθεση που είχε συγκλονίσει τότε, όλον τον κόσμο Το μυθιστόρημα είναι από τα πλέον διαβασμένα στον κόσμο, ενώ έχει μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Ο Ken Ludwig είναι διάσημος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας, πιο γνωστό έργο του η κωμωδία "Ζητείται τενόρος". Μετά την δεύτερη κινηματογραφική μεταφοράς του Orient Express και φυσικά την τεράστια εμπορική επιτυχία της ταινίας, ανέλαβε την θεατρική μεταφορά του. Το έργο έκανε πρεμιέρα στο McCarter Theatre Center του Νιού Τζέρσεϋ των ΗΠΑ στις 14 Μαρτίου του 2017. Αν δεν κάνω λάθος η πρώτη παράσταση εκτός Ηνωμένων Πολιτειών είναι η ελληνική. Δυστυχώς το έργο που παρέδωσε ο Ludwig δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Δεν δημιουργεί την αγωνία του βιβλίου μιας και ήρωες παραλειφτήκαν και φυσικά δεν γίνεται να μεταφερθεί η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ενός τραίνου σε μια μεγάλη ιταλική σκηνή. Είναι ένα έργο γραμμένο στο πόδι, δεν δίνει αέρα στις σκηνές να αναπτυχθούν.
Υπόθεση: Γυρίζοντας στην Κωνσταντινούπολη, ο διάσημος Βέλγος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό λαμβάνει ένα τηλεγράφημα που τον αναγκάζει να φύγει - όσο το δυνατόν συντομότερα- για το Λονδίνο. Προσπαθεί να κλείσει μια θέση στο Orient Express που αναχωρεί μερικές ώρες αργότερα, αλλά το τραίνο είναι πλήρες. Ωστόσο με την βοήθεια του συμπατριώτη του, και διευθυντή της εταιρείας του Orient Express, κυρίου Μπουκ, καταφέρνει να βρει κρεβάτι.
Λίγο μετά την αναχώρηση, ο Πουαρό γνωρίζεται με έναν Αμερικανό επιχειρηματία, τον Σάμιουελ Ράτσετ, ο οποίος αναγνωρίζοντας τον διάσημο ντετέκτιβ, του ζητά να τον προσλάβει σαν υπεύθυνο για την ασφάλειά του, αλλά ο Πουαρό, αρνείται.
Το επόμενο πρωί και ενώ το τραίνο είναι σταματημένο καθώς το χιόνι έχει κλείσει τις γραμμές, ο Πουαρό ειδοποιείται από τον κύριο Μπουκ ότι ο Ράτσετ βρέθηκε νεκρός και του ζητά να ερευνήσει την δολοφονία, έτσι ώστε μόλις φτάσουν στο Βίνκοβιτς, να παραδώσουν τον ένοχο στις αρχές, και να σταματήσουν εν τη γενέσει του, μια φήμη που ίσως έβλαπτε το κύρος της εταιρείας. Κατά τη διάρκεια της έρευνας, ο Πουαρό, ανακαλύπτει ένα μισοκαμμένο σημείωμα, που γράφει θυμήσου την Νταίζη Άρμστρονγκ- το οποίο στην ουσία είναι και το κλειδί της υπόθεσης.
Ο Πουαρό θυμάται την υπόθεση της απαγωγής και δολοφονίας της μικρής Νταίζης Άρμστρονγκ, που έγινε στην Αμερική. Εγκέφαλος της σπείρας ήταν ο Λανφράνκο Κασέτι, ο οποίος διέφυγε της σύλληψης και εξαφανίστηκε μαζί με τα λύτρα. Ο Πουαρό συσχετίζει τον Ράτσετ με τον Κασέτι, και φτάνει στο συμπέρασμα ότι κάποιος τον δολοφόνησε για να τον εκδικηθεί για την "υπόθεση Άρμστρονγκ". Έτσι, αρχίζει να ανακρίνει όλους τους επιβαίνοντες στο βαγόνι της Ά θέσης.
Η Παράσταση: Η διασκευή του Ludwig ανεβαίνει για πρώτη φορά στην χώρα μας από τον θίασο της Κάτιας Δανδουλάκη στο ομώνυμο θέατρο. Την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Αντώνης Καλογρίδης. Δεν ξέρω αν είχε πολύ ή λίγο χρόνο για πρόβες αλλά αυτό που είδαμε ήταν κάτι που έπρεπε σε λίγο χρονικό διάστημα να κάνει πρεμιέρα. Ηθοποιοί ασύνδετοι μεταξύ τους, χωρίς να ξεφεύγουν από τις γνωστές περσόνες τους, σκηνές άρρυθμες. Σίγουρα κανένα συναίσθημα αγωνίας δεν γεννήθηκε στο κοινό. Ο Καλογρίδης ξέρει πολύ καλά να στήνει εικόνες και ατμόσφαιρες εδώ σαν να έμεινε από ιδέες. Ήταν μια φλατ παράσταση που δεν είχε ενδιαφέρον. Άψογη παραγωγή, χάρηκε το μάτι του θεατή σκηνικά και κοστούμια. Πως φτιάχνεις ένα τραίνο επί σκηνής? Κι όμως οι σκηνογράφοι το κατάφεραν. Εξαιρετικό σκηνικό. Τα κοστούμια δεν έδιναν την αίσθηση της εποχής αλλά της πολυτελούς διαβίωσης των ηρώων, εξαιρετική δουλειά. Οι φωτισμοί ήταν αυτό που έπρεπε αλλά θα θέλαμε λιγότερο φως και περισσότερο ατμόσφαιρα μυστηρίου. Εξαιρετική επιλογή της μουσικής, έπρεπε να χρησιμοποιηθεί περισσότερο το εύρημα με την διασκευή του "voyage, voyage". Η μετάφραση απλώς σωστή. Κατανοητή απόλυτα από τους θεατές. Δυστυχώς το μεγάλο πρόβλημα της παράστασης ήταν η θεατρική διασκευή του Ludwig. Ήταν κακή και αδιάφορη, καμία σχέση με Αγκάθα Κρίστι. Έκανε το έργο να μοιάζει τελείως παιδαριώδες.
Ερμηνείες: Ο Δάνης Κατρανίδης κράτα τον ρόλο του Πουαρό, ήταν άνετος, υπερβολικός όσο έπρεπε, είχε σωστό ρυθμό και αυτό το ανεπαίσθητο ψεύδισμα του ρο έδωσε στον ρόλο ένα παιχνίδισμα. Δυστυχώς δεν κορύφωσε την αγωνία των θεατών. Σίγουρα στα θετικά της παράστασης. Ο Τάσος Χαλκιάς εξαιρετικός. Κυρίαρχος των εκφραστικών του μέσων ήταν ο μόνος που προσπάθησε να φτιάξει χαρακτήρα και να δώσει μια αίσθηση νουάρ στην παράσταση. Η Λένα Δροσάκη ως κόμισσα προσπάθησε αλλά ήταν ακαθοδήγητη. Έδωσε έξυπνα ένα μπλαζέ ύφος στην ηρωίδα της αλλά έμεινε ως εκεί. Σίγουρα διασώθηκε. Η Τάνια Τρύπη κινήθηκε σε γνωστά υποκριτικά μονοπάτια γι αυτό και ανήκει στους κερδισμένους της βραδιάς. Ο Τάκης Παπαματθαίου συνεπής σε αυτό που έπρεπε να κάνει, ανέβασε την παράσταση πολύ και σίγουρα ήταν ο μοναδικός που ξέφυγε τόσο πολύ από συνήθη μονοπάτια. Μόνο στην τελευταία σκηνή μου φάνηκε λίγο περισσότερο υπερβολικός. Σωστός ο Λευτέρης Ζαμπετακης ως συνταγματάρχης. Έφτιαξε αδρά και με συνέπεια τον χαρακτήρα του. Ο Άγγελος Μπούρας αν και κάπως υποτονικός ήταν ο μόνος που εμβάθυνε στον ήρωα του. Ο ήρωας του Αντώνη Καφετζόπουλου του ήρθε κουτί, αν και σύντομος έμεινε στην μνήμη του κοινού. Η Κάτια Δανδουλάκη ως παραγωγός πάντοτε προσπαθεί να συμβαδίζει με την εποχή και αυτό είναι προς τιμήν της. Δυστυχώς σαν ηθοποιός έχει μείνει σε μια υποκριτική μανιέρα περασμένων δεκαετιών, στην συγκεκριμένη παράσταση αυτό που είδαμε ήταν κάπως αδιάφορο. Αντί να δημιουργήσει σχέσεις με τους υπόλοιπους συμπαίκτες της εν τέλει τους δυσκόλεψε. Η Όλγα Πολίτου σχηματική και μόνο, με λάθος τονισμούς. Επίσης όταν ένας άνθρωπος διαβάζει δεν σημαίνει ότι η εικόνα είναι ίδια αλλά περπατάει, ρίχνει και καμιά ματιά γύρω του. Τέλος μεγάλη έκπληξη αποτέλεσε η Ταμίλα Κουλίεβα, δυστυχώς όμως αρνητική. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μια τέτοια ηθοποιός καταδέχτηκε να παίξει τόσο επιφανειακά. Υιοθέτησε ένα accent για να δείξει ότι η ηρωίδα της είναι σουηδέζα αλλά στην πραγματικότητα θύμιζε Ρωσίδα. Ο σκηνοθέτης έπρεπε να το κόψει εξ αρχής εφόσον δεν έβγαινε. Έτσι εξέθεσε και την ηθοποιό και έκανε κακό στην παράσταση του.
Εν κατακλείδι: Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας έγινε ένα αδιάφορο θεατρικό έργο στα όρια της σαπουνόπερας με την παράσταση να του δίνει την χαριστική βολή. Ο μόνος λόγος για να το δείτε είναι γιατί βαρεθήκατε να βλέπετε παραστάσεις χωρίς σκηνικά, κοστούμια κλπ, εδώ θα το χαρείτε αλλά ως εκεί.
Του Γιάννη Τζέμη, 02/04/19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου