Η Άποψή μας για την παράσταση “Βαν Γκογκ – Το Βαλς των Δέντρων και του Ουρανού” σε σκηνοθεσία Michael Seibel στο θέατρο Γκλόρια.

Μια παράσταση που μας επανασυστήνει έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών, τον μετα-ιμπρεσιονιστή (και εξπρεσιονιστή) Ολλανδό ζωγράφο Βίνσεντ Βαν Γκογκ, μέσα από τα μάτια του σύγχρονου Γάλλου συγγραφέα Γκενασσιά.  Ο Βαν Γκογκ  βιώνει ξανά τις τελευταίες μέρες της πολύ άδικα σύντομης ζωής του και πεθαίνει από τα χέρια της αγαπημένης του, όπως  μας προτείνει ο Γκενασσιά.

Και στη θεατρική αυτή μεταφορά συμμετέχουν δύο “φωτεινές” γυναικείες προσωπικότητες.  Η Ελένη Ερήμου και η Ελένη Δαφνή.  Η Ελένη Ερήμου αποφάσισε να ανεβάσει ένα έργο λιγότερο γνωστό στο ευρύ κοινό, με ότι ρίσκο συνεπάγεται αυτό.  Η εμπειρία της όμως στο θέατρο και το ένστικτό της, την βοήθησαν σαφώς να κάνει μία νέα πρόταση, που δε φαίνεται καθόλου ερασιτεχνική παρά προσεγμένη και επιμελώς πολυδουλεμένη.  Ενσαρκώνει την ηρωίδα Μαργκερίτ Γκασέ σε μεγαλύτερη ηλικία.  Έχοντας αφήσει πολλά χρόνια πίσω της την πατρική καταπίεση και τον δεσποτισμό, κάνει πια τον απολογισμό της.   Είναι πλέον ελεύθερη, αλλά έχει ήδη χάσει από τη ζωή της τον μεγάλο της έρωτα.  Αυτή την ώριμη πια γυναίκα, ερμηνεύει η Ελένη Ερήμου, με ηπιότητα, ευγένεια και ακόμη με κάποια ίχνη συστολής (στοιχείο, που φαντάζομαι ότι την χαρακτηρίζει και ως άνθρωπο).

Στον αντίποδα του ιδίου ρόλου, η Ελένη Δαφνή.  Δροσερή, φρέσκια και δραστήρια επί σκηνής ερμηνεύει τη νεαρή Μαργκερίτ, που δίνει τη δική της προσωπική μάχη κόντρα στις απαιτήσεις κι απαγορεύσεις του πατέρα της.  Που ερωτεύεται, επαναστατεί, ζει τον απόλυτο έρωτα δίπλα στο Βαν Γκογκ και στο τέλος, προκειμένου να τον χάσει, του στερεί τη ζωή...  Πολύ ενδιαφέρουσα η ερμηνεία της.  Κράτησε με συνέπεια τις ισορροπίες στις δύο διαφορετικές εκφάνσεις του ιδίου ρόλου, μιας κι έπρεπε να αγγίζει τον θεατή η ψυχοσύνθεση μίας μόνο Μαργκερίτ, είτε αυτή είναι σε προχωρημένη ηλικία είτε στη μετεφηβεία της.

Θαυμάσιος ο Δημήτρης Καλαντζής στο ρόλο του Βαν Γκογκ.  Πραγματικά, έδειχνε να έχει εμπεδώσει τον χαρακτήρα του διάσημου ζωγράφου και να το χαίρεται σκηνικά.  Δεν τον υποδύεται επιδερμικά, αλλά φαίνεται να γνωρίζει καλά τις λεπτομέρειες της ζωής του και να τις αποδίδει ωσάν θεατρικό ντοκυμαντέρ.  Προσωπικά, σε κάποιες στιγμές ένοιωσα να διεγείρεται ψυχικά και συναισθηματικά την ώρα ακριβώς της δημιουργίας!  Εξίσου καλός ο Αντώνης Ραμπαούνης στο ρόλο του φιλότεχνου κι αυταρχικού πατέρα.  Με τη γνωστή γοητεία του και τη σοβαρότητά του υποδύεται έναν πατέρα σκληρό (όχι βάναυσο), που προσπαθεί να ελέγξει τη ζωή της ασυγκράτητης νεαρής κόρης του.  Παράλληλα βιώσαμε και συναισθήματα ενδοιασμού και αβεβαιότητας για την πραγματική του σχέση με την τέχνη.   Τέλος, στην παράσταση συμμετείχε κι ο Γιάννης Μπόγρης, σε μικρότερους ρόλους, που του άφησαν ελεύθερο χρόνο ν΄ ασχοληθεί με το έργο και με την ιδιότητα του βοηθού σκηνοθέτη.  Ως αδελφός, κυρίως, του καλλιτέχνη, έδωσε ξεκάθαρα το στίγμα της οικογενειακής συνοχής και της ανιδιοτελούς αδελφικής αγάπης.

Ο σκηνοθέτης Michael Seibel φαίνεται ότι είχε πολύ κέφι γι΄αυτή τη συνεργασία.  Με πολλά χρόνια εμπειρίας στο χώρο και ακαδημαϊκές σπουδές πάνω στο αντικείμενο (σκηνοθεσία, μουσικολογία, θεατρολογία και υποκριτική), αλλά και στην εκπαίδευση αυτού (για διδασκαλία σε σχολεία), δημιούργησε το κατάλληλο σκηνικό περιβάλλον για μια τέτοια παράσταση.  Ο τεράστος πίνακας στο background με τα θαυμάσια έργα του καλλιτέχνη (Έναστρη Νύχτα, Υπνοδωμάτιο στην Αρλ, Βάζο με Δεκαπέντε Ηλιοτρόπια, Ο Γιατρός Πωλ Γκασέ, κλπ) ήταν από μόνος του ένα έργο τέχνης.  Συγχαρητήρια σε όποιον συνέλαβε την ιδέα!  Με τα εντυπωσιακά δε γραφικά του Βαγγέλη Καλαϊτζή, ένοιωσα σα να μου χάιδευε το πρόσωπο ένα γλυκό καλοκαιρινό αεράκι...

Εκπληκτικά όλα τα κοστούμια εποχής των χαρακτήρων, από τη Λαμπρινή Καρδαρά.  Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ στο αέρινο ντε-πιες της κ. Ερήμου, καθώς και στο πανωφόρι της.  Ενδεχομένως να είναι πιο σύγχρονα, αλλά επέτρεπαν στην αύρα της να μας αγγίζει.

Στην πραγματικότητα, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο τρόπος που έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης, αν κι ο ίδιος ο συγγραφέας - στην ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του στο Θέατρο “Γκλόρια” - τόνισε ότι “τίθεται υπό  αμφισβήτηση η εκδοχή της αυτοκτονίας του”.  Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία πάντως, είναι να κατανοήσουμε το σκεπτικό και την ιδιοσυγκρασία ενός νέου και δυνατού άνδρα, επηρεασμένου κι εμπνευσμένου από την ίδια τη ζωή (κι όχι από βαθιά καταθλιπτική νόσο), που σαφώς τον οδήγησε σε ξεχωριστά και παγκοσμίως αναγνωρίσιμα καλλιτεχνικά μονοπάτια.  Και στο σημείο αυτό, ο Γκενασσιά μας εμφύτευσε βαθιά και την αμφιβολία για το αν πράγματι ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ είναι ο ένας και μοναδικός δημιουργός αυτής της ανεκτίμητης συλλογής ή ... κάποιος άλλος...  Και μας έδωσε μια ακόμη ευκαιρία να κατανοήσουμε τις αληθινά δραματικές διαστάσεις της ιστορίας του.

Ωραία παράσταση.  Με ταξίδεψε...  Με χρώματα, φύση, μουσικές, έρωτα και συγκίνηση...

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.com/2018/11/jean-michel-guenassia.html#more

Της Βικτώριας Πέππα, 05/04/19