Η 'Αποψή μας για την παράσταση "Αγγέλα"

Χαίρομαι τόσο πολύ όταν αξιόλογα έργα Ελλήνων λογοτεχνών – και μάλιστα σύγχρονων – μεταφέρονται στη σκηνή με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο.
Η παράσταση εκτυλίσσεται ανάμεσα σε ταράτσες  και χαμηλότατης κοινωνικής αίγλης μαγαζάκια. Ξεκινά με μια ανήκουστη εγκυμοσύνη και μια αδιάφορη αυτοκτονία.
Η εγκυμοσύνη  πολυσυζητείται ενώ η αυτοκτονία σχεδόν αποσιωπάται...  Σε μια εποχή που οι “υπηρεσίες” ήταν must σε όλα τα “καλά σπίτια”.  Κορίτσια – νέα κορίτσια, μικρά κορίτσια – που έρχονταν στην πόλη για να λυτρωθούν από την πείνα της επαρχίας και το κοινωνικό  πολλές φορές στίγμα· τη σχέση τους με κάποιο κομμουνιστή συγγενή.  Η μετεμφυλιακή Αθήνα σε όλο της το μεγαλείο!
Η 17χρονη Αγγέλα έρχεται από το χωριό της να εργαστεί ως οικιακή βοηθός (δούλα στην πραγματικότητα), σ΄ένα μεγαλοαστικό διαμέρισμα, αντικαθιστώντας την αμαρτωλή αυτοκτόνο.  Και γύρω της ένας συρφετός αδύναμων χαρακτήρων.
Ο Λάμπρος, αδελφός της θανούσης, νεοαπολυθείς από το ναυτικό, άφραγκος, πλην τίμιος.  Ερωτεύονται, όμως η δίψα του για εκδίκηση στο θάνατο της αδελφής του  τον τυφλώνει.  Η Γεωργία, ανίκανη να τεκνοποιήσει, στρέφεται γύρω από το Στράτο, έναν ελεεινό και θρασύδειλο απατεώνα που ξεβγάζει κοριτσάκια, για τα προς το ζειν.  Όλη σχεδόν η γειτονιά έχει πέσει στα χέρια του.  Η Νέρα, επιπόλαιη και κοκορόμυαλη, φιλοδοξεί να γίνει σταρ.   Ο Στράτος την πείθει και την σπρώχνει στη βρωμιά.  Η Φανούλα, καθόλα συνετή και  ξύπνια, παντρεύεται με πονηριά (εγκυμοσύνη) το Μένιο τον Αστυνομικό, που η τύχη του τον εγκαταλείπει μιας και τον διώχνουν από το Σώμα (μάλλον λόγω των “ακραίων” πολιτικών του πεποιθήσεων).  Μένει η Άννα, η ξεχασμένη γεροντοκόρη, που όμως οι εμπειρίες της στη ζωή δεν αρκούν να σώσουν τις άλλες.

Όλοι οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί!  Νέα παιδιά με πολύ διάθεση, που “βγήκε” στη σκηνή.  Η Ειρήνη Τσιριγώτη έπεισε ως ανασφαλής και εξαρτώμενη συναισθηματικά Γεωργία.  Ο Γιώργης Βασιλόπουλος, ως σκληρός κι αδίστακτος  Στράτος, δεν αφήνει καμιά τους σε ησυχία.  Η απόλυτη εκμετάλλευση, μετά από τις φιλεύσπλαχνες  κυρίες τους.  Η Κυριακή Στούρου, ως φιλόδοξη αλλά και πολύ επιπόλαια Νέρα, βγάζει ανεπιτήδευτα όλη την αφέλεια του νεαρού της ηλικίας της.  Η Σταυρούλα-Μελισσάνθη Μάκρα δε δυσκολεύτηκε να ενισχύσει την εικόνα της Φανούλας, με τη σπιρτάδα της και την τσαχπινιά της, ακόμη κι όταν αναγκάζεται να λάβει “δραστικά μέτρα” μετά την απώλεια της εργασίας του συντρόφου της.  Ο δε σύντροφος Μένιος (Γιάννης Ζέρβας) κατάφερε να μου μεταφέρει τόσο το αίσθημα της ευθύνης του πρώτου μέρους, όσο και το άγχος και την ανησυχία και την αγωνία του δεύτερου μέρους.  Χαρακτηριστική κι η συμμετοχή του Δημήτρη Βουτσή (το γκαρσόνι της παραλίας).  Απλός και στιβαρός, χωρίς καμία απολύτως υπερβολή σε ένα ρόλο που δεν το απαιτούσε άλλωστε.  Τέλος, η Αργυρώ Τσιρίτα, με την ωριμότητα της ηλικίας της Άννας και τις χαμένες ευκαιρίες, μας θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι παιχνίδι και δεν πρέπει ποτέ να την παίρνουμε αψήφιστα.   Τουλάχιστον, όσο φαίνεται ότι η μοίρα σου είναι προδιαγεγραμμένη...

Όσον αφορά στο πρωταγωνιστικό δίδυμο, θα ΄θελα να πω ότι πραγματικά ήταν αποτέλεσμα ορθών επιλογών.  Η Αγγελική Κοντού, ως Αγγέλα, πέραν της ιδιαίτερης εξωτερικής ομορφιάς, έβγαζε μια γαλήνη και μία δυναμική που ήταν απαραίτητα για το ρόλο.  Ήταν όμορφη, με μια ομορφιά που γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι θα χαθεί μέσα στις  μπουγάδες και τον πόνο.  Εκφραστική  και πολύ ώριμη. Σεβαστική αλλά όχι συμβιβασμένη. Επίσης, ο Πέτρος Νάκος, ως Λάμπρος, έβγαλε το πάθος , την ορμή κι αυτή την άκρατη επιθυμία της εκδίκησης για το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.  Και παράλληλα έρχεται ο έρωτας. Αφήνεται επίσης όμορφα  να εκδηλώσει τα συναισθήματά του, όπως αρμόζει βέβαια σ΄έναν λαϊκό άνδρα της 10ετίας του ΄50. Ερωτεύεται, αφοσιώνεται, συγκινείται, αλλά δεν επιτρέπει στον εαυτό του να λησμονήσει, ούτε και να παραγράψει το ηθικό χρέος του αδελφού.
Σκηνοθετικά, ο Πέτρος Νάκος “δημιούργησε” μέσα στο Altera Pars.  Είναι πολύ ωραίο να έχεις το χώρο και να μπορείς να τον καλύψεις δημιουργικά.  Τα σκοινιά του απλώματος ήταν ευρηματικά και μας γύρισαν πίσω αρκετά χρόνια.  Ακόμα κι εμείς που δεν προλάβαμε τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60, ζήσαμε τις γραφικές πλέον μπουγάδες στις ταράτσες των αστικών πολυκατοικιών μέχρι και το τέλος του ΄80.
Η “Αγγέλα”, καλώς ή κακώς, είναι ένα έργο διαχρονικό που θα παίζεται και θα ξαναπαίζεται και θα γίνονται αναμφισβήτητα και αναπόφευκτα οι συγκρίσεις.   Όμως, αυτή η προσπάθεια κρίνεται αξιοπρεπέστατη, ακόμη κι αν δεν συμπεριελήφθησαν στο καστ μεγάλα και βαρύγδουπα ονόματα της τέχνης.

Πληροφορίες για την Παράσταση:
http://quintatheater.blogspot.gr/2017/01/altera-pars_14.html