Η Άποψή μας για την παράσταση Πάρτυ Γενεθλίων

Το Πάρτυ Γενεθλίων είναι μόλις το δεύτερο θεατρικό του Χάρολντ Πίντερ και είναι ένα ιδιαίτερο έργο χωρίς ξεκάθαρο ύφος και δομή.
Η υπόθεση του έργου αφορά τον Στάνλευ έναν πρώην πιανίστα ο οποίος εδώ και ένα χρόνο μένει στην παραθαλάσσια πανσιόν της Μεγκ και του Πιτ.  Η άφιξη δυο μυστηριωδών ανδρών ανήμερα των γενεθλίων του θα οδηγήσει το γενέθλιο πάρτυ του σε μία παράλογη και εξοντωτική ανάκριση που γρήγορα θα μετατραπεί σε εφιάλτη και θα οδηγήσει στην καταρράκωση του Στάνλευ.
Τα έργα του Πίντερ είναι σαφώς επηρεασμένα από το θέατρο του παραλόγου και τον Σάμιουελ Μπέκετ.  Συχνά εκκινούν από μία φαινομενικά αθώα κατάσταση η οποία γρήγορα εξελίσσεται ως απολυτή και παράλογη εξαιτίας του τρόπου που δρουν οι χαρακτήρες του, και που πολλές φορές είναι ανεξήγητος τόσο για το κοινό όσο και για τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου.
Στο συγκεκριμένο έργο δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε κάτι για το παρελθόν του Στάνλευ.  Μας αρκεί να γνωρίζουμε ότι στο παρελθόν έκανε κάτι για το οποίο είναι ένοχος.  Όπως δεν χρειάζεται να ξέρουμε και ποιοι είναι οι δύο καινούριοι ένοικοι για της πανσιόν.  Είναι κακοποιοί που ήρθαν να κλείσουν παλιούς ανεξόφλητους λογαριασμούς ή είναι νοσοκόμοι που ήρθαν να κρίνουν την κατάσταση του Στάνλευ και να τον οδηγήσουν στο ψυχιατρείο;  Όπως επίσης δεν χρειάζεται να ξέρουμε για την αποξενωμένη σχέση του Πιτ και της Μεγκ.  Σημασία έχει η εξέλιξη και όχι τα κίνητρα.

Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος εκμευταλλεύεται όλους του χώρους του θεάτρου και σαφώς επηρεασμένος από τις Βερολινέζικες καταβολές του σκηνοθετεί με μία μεγαλεπίβολη υπερβολή το αίσθημα της Πιντερικής απειλής.
Ο Άκις Βλουτής κλέβει την παράσταση ερμηνεύοντας τον Στάνλευ με έναν λιτό, εσωτερικό τρόπο χωρίς όμως να του λείπουν οι εξάρσεις, η οργή, τα ξεσπάσματα και οι σιωπές.  Είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός που σηκώνει το βάρος της παράστασης στους ώμους του και κυριαρχεί στην σκηνή ακόμα και στις σιωπές του.
Η Μίνα Αδαμάκη με ωριμότητα ερμηνεύει την Μεγκ μια ελαφρώς αφελή γυναίκα που ζει αποκομμένη από την κοινωνία σε μία πανσιόν χωρίς ουσιαστική επαφή με τον άντρα της, αλλά με τόση δίψα για ζωή και τέτοια γυναικεία φιλαρέσκεια που θέλει να ζήσει όλους τους ρόλους, τόσο της γυναίκας, όσο και της μητέρα και της ερωμένης.  Με υποκριτική δεινότητα χτίζει όλους τους παραπάνω ρόλους χωρίς να υστερεί πουθενά.
Ο Αλέξανδρος Μούκανος συγκλονίζει στον ρόλο του Γκολντμπεργκ.  Ένας ρόλος δύσκολος καθώς περνά από πολλές διακυμάνσεις και πολλές διαθέσεις και όμως καταφέρνει να τον φέρει εις πέρας τόσο στο δραματικό όσο και στο κωμικό του σκέλος.
Στον αντίποδα ο Γιώργος Κοψιδάς ως το alter ego του Γκολντεμπεργκ ένας ήρεμος χαρακτήρας ερμηνεύεται πότε με φόβο και πότε με ευαισθησία, χωρίς ιδιαίτερα ξεσπάσματα αλλά με μία σταθερότητα.

Στους συμπληρωματικούς ρόλους ο Φώτης Αρμένης ως Πιτ και η Δήμητρα Κόκκορη ως η μικρή χαριτωμένη γειτόνισσα φέρουν στην σκηνή την ωριμότητα από την μία και το ελεύθερο αναρχίζον πνεύμα από την άλλη γεμάτος ζωντάνια που τόσο λείπει από την μουντή πανσιόν.
Τα σκηνικά του Νίκου Αναγνωστόπουλου και φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη έρχονται να δέσουν αρμονικά με το υπόλοιπο σύνολο προσφέροντάς μας ένα ρεαλιστικά παράλογο σύμπαν.
Το πάρτυ γενεθλίων δεν είναι μία εύκολη και εύπεπτη παράσταση.  Αντιθέτως συγκεντρώνει όλους του Πιντερικούς προβληματισμούς για μία υποκριτική κοινωνία, για τον φόβο της διαφορετικότητας και την συντριβή των ανθρώπων από μια ανώτερη "πολεμική μηχανή" που φτάνει στην σύνθλιψη της προσωπικότητας.

Πληροφορίες για την Παράσταση:
http://quintatheater.blogspot.gr/2016/12/blog-post_63.html