Δύο γυναίκες αναθρεμένες σε μεγαλοαστική οικογένεια, καλομαθημένες και καλοζωισμένες, βιώνουν τον Πόλεμο με μεγάλες απώλειες. Ο πατέρας-στήριγμά τους χάνεται ξαφνικά και οι ίδιες παγιδεύονται σε συντρίμμια, στο βομβαρδισμό του Βερολίνου. Η τύχη τις κρατά στη ζωή. Δέσμιες όμως η μία της άλλης (από την άλλοτε άλκιμη νεότητά τους) και - δυστυχώς – δέσμιες αυτού του ισχυρού παρελθόντος τους με όρκους δυνατούς και ακλόνητους. Εν τούτοις, οι σύγχρονες ανάγκες τους δεν επιτρέπουν άλλες καθυστερήσεις.
Συνυπάρχουν (ή μάλλον δεν συνυπάρχουν) σ΄ένα βαγόνι τρένου, που δε θα τις οδηγήσει σε κάποιον προορισμό, παρά μόνο στη λύτρωση. Μια απλή βόλτα με τρένο... Μια ευκαιρία... Ένα ταξίδι ζωής, της δικής τους ζωής... Κλασική ευκαιρία για αναμνήσεις, αναπολήσεις, σκέψη και σκληρή κριτική. Ο χώρος και ο χρόνος ενδείκνυνται για μετωπικές συγκρούσεις κι εναντιώσεις. Διαρκής ανταλλαγή πικρών, καυστικών σχολίων και κατηγοριών με σύντομες αλλά χαριτωμένες διασκεδαστικές στιγμές. Οι ίδιες τσεκάρουν διαρκώς τις αντοχές τους, προσπαθώντας να βρουν τελικά τις ισορροπίες τους.
Αριστοτεχνικά δοσμένη η ψυχολογική μελέτη των δύο ιδιόρρυθμων γυναικείων χαρακτήρων του Κους, ο οποίος θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους και εν ζωή Γερμανούς δραματουργούς, με πολλά έργα και αρκετές διακρίσεις στο ενεργητικό του.
Εξαιρετικές και οι δύο ηθοποιοί. Η Μαρία Ροβάκη, με τη στάση του σώματος, τις κινήσεις της, την ιδιαιτερότητα στο accent της και την εμμονή της στα προσωπικά ζητήματα της ηρωίδας της, έδωσε τον καλλίτερό της εαυτό ως ψυχαναγκαστική, νευρωτική και εξαρτημένη Μπέτυ. Δεν επαναπαύεται διόλου στα ελάχιστα σημεία υγιούς ανθρώπινης συμπεριφοράς, ενώ στις δύσκολες, αδύναμες στιγμές της βιώνει έντονα κι επαναλαμβανόμενα τις αγχώδεις διαταραχές της (και τα λοιπά ψυχολογικά της σύνδρομα), αποζητώντας τη φροντίδα της αδελφής της και την απόλυτη προσοχή της.
Ομοίως, η ενοχική Έμμυ αμφιταλαντεύεται μεταξύ της καταπιεσμένης (και στερημένης προσωπικής ζωής) γυναίκας και της ανάγκης της για μια νέα ζωή με το σύντροφό της. Το προσωπικό βάρος και η ηθική υποχρέωση την έχουν κάνει απότομη και σκληρή και το καθοριστικό ταξίδι τη βρίσκει πλέον αδιάλλακτη και αποφασισμένη. Η Ιωάννα Μυλωνά ανταπεξέρχεται στο ρόλο της χωρίς καμμία απολύτως δυσκολία, αφήνοντας μάλιστα το δικό της προσωπικό στίγμα.
Λιτή η σκηνοθεσία του Δημοσθένη Φίλιππα, που δε χρειάστηκε να υπερβάλλει σ΄ένα τόσο ντελικάτο στόρυ και μέσα σ΄έναν εξ ορισμού επιβλητικό και υποβλητικό χώρο, όπως είναι το παλαιό ξύλινο βαγόνι της αμαξοστοιχίας. Απαραίτητη αναφορά στην ιδιαίτερη μουσική της Κατερίνας Ελοσίτου, καθώς και στους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.gr/2017/11/blog-post_44.html#more
Της Βικτώριας Πέππα, 3/1/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου