Η Άποψή μας για την παράσταση «Το κάλεσμα της Λορίν» στο Θέατρο Αργώ

Το θεατρικό έργο «Το κάλεσμα της Λορίν» από την Παλόμα Πεδρέρο σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Φένιας Αποστόλου παίζεται στο Θέατρο Αργώ στο Μεταξουργείο. Η παράσταση αφορά το ζήτημα της ταυτότητας φύλου και του αυτοπροσδιορισμού, καθώς και της εναλλαγής των ρόλων αρσενικού- θηλυκού σε ένα ετερόφυλο ζευγάρι στο πλαίσιο του έγγαμου βίου.

Η Παλόμα Πεδρέρο (γεν.1957) είναι ηθοποιός, σκηνοθέτις και θεατρική συγγραφέας, ενώ έχει σπουδάσει Κοινωνική Ανθρωπολογία στην Μαδρίτη και Ψυχολογία στην Φλωρεντία. Έχει γράψει πλήθος θεατρικών έργων και έχει λάβει πολλά εθνικά και διεθνή βραβεία και τίτλους, ενώ θεωρείται από τις σημαντικότερες παρουσίες του μετα-φρανκικού θεάτρου. Στο έργο «Το κάλεσμα της Λορίν» ένα έγγαμο ετερόφυλο ζευγάρι αισθάνεται πλήξη και με αφορμή την γιορτή των Απόκρεων αποφασίζει να μεταμφιεστεί• ο Πέδρο (Ιωάννης Αθανασόπουλος) μεταμφιέζεται σε Λορίν Μπακόλ και η Ρόζα (Βιργινία Ταμπαροπούλου) σε Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Ξεκινώντας ως παιχνίδι, η ανταλλαγή ρόλων ως προσπάθεια ανανέωσης της σχέσης τους, θα οδηγήσει σύντομα σε μία μεγάλη αποκάλυψη. Δύο πρόσωπα που ζουν σε μόνιμη αμηχανία και ανασφάλεια, εντός και εκτός των προκαθορισμένων «ρόλων» τους και αποζητούν ο ένας στον άλλον κατανόηση, στοργή και έρωτα. Ελευθερία και καταπίεση γίνονται ένα ισχυρό δίπολο που ταλανίζει τους πρωταγωνιστές και τους κάνει να αναλογίζονται το τίμημα που έχει η αδυναμία της κοινωνίας να αποδεχτεί το διαφορετικό και η ιδιότητά της να απονέμει «ρόλους» και να καλλιεργεί στερεότυπα, ήδη, από την παιδική ηλικία.

Το πέρασμα μεταξύ «παιχνιδιού» και πραγματικότητας, η ανατροπή γίνονται μέσα απ’τον ερωτισμό και την διαπραγμάτευση. Στο πρώτο μισό του έργου, οι δύο σύντροφοι, κι ειδικότερα ο Πέδρο, παλεύει ανάμεσα στο βιολογικό φύλο και την έμφυλη ταυτότητά του, ενώ η Ρόζα μάχεται να αντιληφθεί, με το να γίνεται άλλοτε συνένοχος κι άλλοτε αντίπαλος στο παιχνίδι του συζύγου της, χωρίς, όμως, ποτέ πραγματικά να γίνεται θύμα. Από την μέση και ύστερα, όταν οι μάσκες αρχίζουν να πέφτουν, με αυτήν του Πέδρο να αποκαλύπτει ένα πρόσωπο διαφορετικό από αυτό που γνώριζε η σύντροφός του, τα γυμνά σώματα προδίδουν τους περιορισμούς που συνεπάγεται η βιολογία, σε αντιδιαστολή με την ένδυση που αποτελεί το «όχημα» για τις μεταβάσεις από την αρρενωπότητα στην θηλυκότητα και το αντίστροφο. Παρολ’αυτά, και οι δύο γνωρίζουν ότι, έπειτα από αυτό το βράδυ, η σχέση τους όσο τρυφερή και ειλικρινής κι αν είναι, δεν δύναται να παραμείνει η ίδια.

Η ερμηνεία του Ιωάννη Αθανασόπουλου στον ρόλο του Πέδρο είναι πολύ δυνατή, μία μελετημένη και προσεχτική προσέγγιση που αποδίδει ορθά τις εσωτερικές διεργασίες, την αγωνία και τις αμφιβολίες του χαρακτήρα του, με αστείρευτη θεατρική ενέργεια και άνεση στις γρήγορες εναλλαγές από την ταπεραμεντόζα Λορίν μέχρι τον μελαγχολικό σύζυγο και δημόσιο υπάλληλο.  Η Βιργινία Ταμπαροπούλου, από την άλλη, εξίσου καλή, ίσως λίγο πιο υπερβολική, απ’ό,τι χρειάζεται, αλλά πειστική και ευαίσθητη, ερμηνεύει τον ρόλο της Ρόζας με όλο το βάθος και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις της νεαρής συζύγου.

Η σκηνοθεσία της Φένιας Αποστόλου ευφυής και σύγχρονη, προσδίδει μία ιδιαίτερη οπτική. Οι αβίαστες αναφορές και απεικονίσεις της σεξουαλικότητας καθιστούν το έργο ρεαλιστικό και συγκινητικό για τον θεατή, ενώ δεν αφήνουν κανένα μήνυμα να υπονοείται. Γρήγορη ροή που δεν κουράζει, ενώ τα μεγάλα σε διάρκεια ξεσπάσματα των χαρακτήρων βυθίζουν το κοινό, μέσω της ενσυναίσθησης, στο αυστηρά περιορισμένο πλαίσιο έκφρασης και ύπαρξης που εντάσσονται οι δύο χαρακτήρες.

Εξαιρετικά, επίσης, και τα κουστούμια και σκηνικά από την Άση Δημητροπούλου που όντας καλοφτιαγμένα, επιτρέπουν την άμεση -επί σκηνής- παρενδυσία, απογύμνωση και ένδυση βάσει των κοινωνικά καθορισμένων προτύπων για το καθένα από τα φύλα, τονίζοντας, παράλληλα, τις αντιθέσεις, τα στερεότυπα και τις επιθυμίες που ενυπάρχουν και συγκρούονται στο έργο.

Καταλήγοντας, «Το κάλεσμα της Λορίν» της Παλόμα Πεδρέρο είναι ένα έργο για την έκφραση, την αντίληψη του φύλου και της σεξουαλικότητας στο πλαίσιο της σύγχρονης κοινωνίας και περισσότερο του θεσμού του γάμου. Δύο άνθρωποι ανταλλάζουν «ρόλους» σε ένα παιχνίδι- αποκάλυψη που θέτει ερωτήματα για το πόσο ρευστή είναι, τελικά, η ταυτότητα του φύλου και πώς η καταπίεση οδηγεί στην κατασκευή προσωπείων που εμποδίζουν την ατομική έκφραση και ελευθερία. Μία παράσταση διαχρονική, ένα θέμα επίκαιρο και ένα δριμύ «κατηγορώ» σε μία κοινωνία του «φαίνεσθαι» που περιορίζει το «είναι».


Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.gr/2017/12/1401_10.html#more

Της Μαρίας-Ελπινίκης Ζαφειράκη, 21/12/17