Ο Αλεσάντρο Μπαρίκο (Ιταλός συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός) γράφει ένα γλυκό και τρυφερό έργο, το οποίο παρουσιάζεται στο Θέατρο “Radar”, σε εξαιρετική διασκευή και σκηνοθεσία της Γεωργίας Τσαγκαράκη. Το έργο μιλά για ένα μωρό που γεννήθηκε (πιθανότατα από φτωχούς μετανάστες) και εγκαταλήφθηκε μέσα σε ένα πλοίο της γραμμής για Αμερική, το “Virginia”. Τον μικρό λυπήθηκε και ανέλαβε ένας μηχανικός του πλοίου, ο οποίος του έδωσε και το περίεργο όνομά του, από έναν μυστήριο συνδυασμό συμπτώσεων και παραγόντων. Μετά το θάνατο του μηχανικού, ο μικρός μεγαλώνει σχεδόν “αθέατος”, μόνιμα μέσα στο πλοίο, κάνοντας διαρκώς το ταξίδι Ευρώπη – Αμερική. Εκεί μέσα εκδηλώνει και το θεϊκό ταλέντο του στη μουσική και έτσι βρίσκεται να συμμετέχει στην ορχήστρα του πλοίου, απ΄όπου γίνεται πλέον πασίγνωστος. Και για το ταλέντο του στη μουσική και για το τέλος του....
Την ιστορία περιγράφει ένας μουσικός του πλοίου ο Τιμ Τούνυ, ο οποίος βίωσε μαζί με τον φίλο του τον Χίλιαεννιακόσια (αυτό είναι μέρος του περίεργου ονόματος του πρωταγωνιστή), αληθινά ωραίες ιστορίες πάνω στο πλοίο, αλλά και την απίστευτη απώλειά του.
Απίθανος στο ρόλο του Χιλιαεννιακόσια ο πολυτάλαντος Μελαχρινός Βελέντζας. Ηθοποιός και μουσικός (πιανίστας), με απίθανη φωνή και κίνηση! Διαρκή κίνηση σε όλες τις διαστάσεις της σκηνής! Μας καθήλωσε δε, με τον μονόλογό του. Εξίσου υπέροχος κι ο Γιώργος Δρίβας στο ρόλο κυρίως του Τιμ Τούνυ, αλλά και σε άλλους μικρότερους. Πολύ δυνατό σημείο του, ο θρήνος της τρομπέτας.
Οι δυο τους κατάφεραν να γεμίσουν τη σκηνή με την άπλετη ενέργειά τους, τις υποκριτικές τους ικανότητες και το ανεξάντλητο πάθος τους, εναλλάσσοντας τις αστείες στιγμές με αυτές της βαθιάς εσωτερικής αναζήτησης. Χωρίς να κουράζουν, μόνο προβληματίζοντας κι ελαφρώς μελαγχολώντας... Μας περιποιήθηκαν, αναμφισβήτητα, με πλουσιότατο πνευματικό και συναισθηματικό υλικό.
Πολύ έξυπνη η ιδέα της Γεωργίας Τσαγκαράκη να μετατρέψει τον κλασικό μονόλογο σε ένα παιχνίδι διαλόγου μεταξύ του κύριου χαρακτήρα και του φανταστικού (στο πρωτότυπο) φίλου του. Χάρις σ΄αυτήν τη μετατροπή, την ήπια χωρίς υπερβολές σκηνοθεσία και τις έξυπνες εναλλαγές (θεατρικές, μουσικές, χορευτικές, ποιητικές), η παράσταση αυτή, όχι μόνο δεν κούρασε, αλλά ανέδειξε και το μεγάλο ταλέντο και το εύρος όλων των συντελεστών.
Απολύτως κατάλληλος ο φωτισμός της Μαρίας Αθανασοπούλου, πρόβαλε τους ηθοποιούς και το ωραιότατο σκηνικό της Νατάσας Τσιντικίδη, με τις κατασκευές του Θωμά Μαριά (ειδικά το μεγαλοπρεπές πιάνο σε πολλαπλούς ρόλους). Το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα είχε κι ο ήχος του Λευτέρη Δούρου. Εξαιρετικά τα κοστούμια της παράστασης της Κέλλυς Σταματοπούλου (ζήλεψα, πραγματικά, το midnight blue βελούδινο φράκο του Χιλιαεννιακόσια, που ενίσχυσε την ούτως ή άλλως αυξημένη γοητεία του).
Περίφημη η παραγωγή των Experimento (Μελαχρινός Βελέντζας και Νατάσα Τσιντικίδη) και το concept πίσω από αυτή. Αξίζει να την παρακολουθήσει κάποιος. Και φεύγοντας, μη ξεχάσει να πάρει μαζί του και τις “μυρωδάτες αναμνήσεις” του…
Της Βικτώριας Πέππα, 08/03/19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου