Δύο μεσήλικες αδερφές, που η ζωή (4η αναφορά στην ίδια λέξη!) τους έμελλε να μένουν μαζί. Η μία ζωγράφος και η άλλη ηθοποιός. Ένωσαν την καθημερινότητά τους, για οικονομικούς καθαρά λόγους, μιας και δε θα το έκαναν σε καμμία άλλη περίπτωση. Μάλλον, δηλαδή... Μια απρόσμενη επίσκεψη-εισβολή ανατρέπει αυτή τη βαρετή ρουτίνα τους. Ένας ώριμος άνδρας “παραβιάζει” τη μοναξιά τους και τους μεταφέρει λίγο κέφι κι ενθουσιασμό, αλλά και τα δικά του προβλήματα.
Η Μαρία Μαυροματάκη, η νεαρότερη σε ηλικία αδελφή, έπεισε με την εκφραστική της πληρότητα, ως κατατρεγμένη από τις υποχρεώσεις, αλλά υπερ-αισιόδοξη και κεφάτη “καλλιτέχνις”. Δεν την πήραν από κάτω οι εκκρεμότητες και τα χρέη της και βρίσκει πάντα χαριτωμένους τρόπους να ξεφεύγει αυτών. Δε χάνει τον σχεδόν παιδικό ενθουσιασμό της και δίνει την απόλυτη νότα θετικής κι ευχάριστης διάστασης καθ΄όλη τη διάρκεια της παράστασης. Με εξίσου ωραία ανάλαφρη κίνηση και πολύ δραστήρια επί σκηνής, μας ανακουφίζει από το ασφυκτικό πλαίσιο των καταστάσεων.
Η Χρύσα Μπαλατσούρα (η ζωγράφος) επικοινώνησε θαυμάσια το αίσθημα της ευθύνης συντήρησης του νοικοκυριού και τη μόνιμη ανασφάλεια. Με την ελαφρά θλίψη στο πρόσωπο και τις αργές κινήσεις νοιώσαμε την παντελή έλλειψη διάθεσης για αστειότητες και διασκεδάσεις στο πρώτο μέρος της παράστασης και μέχρι την εμφάνιση του μυστηριώδους επισκέπτη. Και από τη δυσπιστία και την καχυποψία πέρασε έμπειρα (αλλά όχι κι αδιαμαρτύρητα) στην εγκάρδια υποδοχή και την πολύ φιλική ατμόσφαιρα. Ένιωσε αγαλλίαση, αφήνοντας κατά μέρος την αρχική αλγεινή εντύπωση και νοιώθοντας αυτή τη γλυκιά ανακουφιστική επίδραση της καλής παρέας και της κατανόησης.
Εξαιρετικός ο Νίκος Αναστασόπουλος, ως απρόσμενος επισκέπτης. Με το δικό του μοναδικό τρόπο, εμφύτευσε συναισθήματα αγάπης, κατανόησης και συμπάθειας στις δύο κυρίες αλλά και στο κοινό. Εμφανώς συγκινημένος, ταλαιπωρημένος κι απογοητευμένος κι ο ίδιος από τα προσωπικά του βιώματα, άφησε με τρόπο πολύ αξιοπρεπή και γεμάτο ευγένεια το ρόλο του να λειτουργήσει ως έξοδος διαφυγής και σωτηρίας και για τις δύο γυναικείες φιγούρες. Ο Αναστασόπουλος δε, απέδειξε για άλλη μια φορά ότι ανήκει σ΄αυτή την κατηγορία ηθοποιών, που καταφέρνουν να ερμηνεύσουν με την ίδια ευκολία έναν σύγχρονο άνθρωπο κι έναν Τσεχωφικό χαρακτήρα!
Η Ειρήνη Σταματίου, η συγγραφέας και δημιουργός του, επιχείρησε να προσεγγίσει ζωτικά ζητήματα, χωρίς να χρειαστεί να ανατρέξει σε αναχρονιστικές, παρωχημένες και ξεπερασμένες θεματικές ενότητες. Ένα βαθύτατα κοινωνικό έργο, ενδιαφέρον και ιδιαίτερα επίκαιρο, που αναδεικνύει μερικά από τα γνωστά - καθημερινά πλέον - προβλήματα κάθε τύπου, μιας ούτως ή άλλως δυσλειτοργικής οικογένειας. Χωρίς να χρειαστεί να υπερβάλλει, αφουγκράστηκε ανθρώπινες φωνές και τις μετέφερε στη σκηνή, με απλότητα, ήπια διάθεση, χωρίς εντάσεις και με σκηνοθετική ευελιξία, χωρίς τον κίνδυνο επιφανειακών και ασήμαντων ερμηνειών.
Ωραιότατα το σκηνικό της Μάγδας Καλέμη, η μουσική του Βαγγέλη Αυγέρη, καθώς και οι φωτισμοί του Μανώλη Μπράτση. Όλα συνετέλεσαν αρμονικά σε μια πολύ ευχάριστη παράσταση, που προτείνεται ανεπιφύλακτα, στο ξεχωριστό Θέατρο “Αλκμήνη”.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.com/2019/02/blog-post_35.html#more
Της Βικτώριας Πέππα, 22/03/19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου