Η Άποψή μας για την παράσταση "Το Είδος Της - ο τελευταίος μονόλογος της Anne Sexton" στο Faust

Η Αν Σέξτον ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια και συγγραφέας.  Η ανεπιθύμητη τρίτη κόρη μιας οικογένειας έχει ως μόνη φίλη και συμπαραστάτριά της την θεία της.  Ο θάνατος της τελευταίας ήταν το πρώτο σοκ της δύσκολης ζωής της.  Στα 16 βρίσκεται αρραβωνιασμένη και στα 20 κλέβεται με τον μετέπειτα σύζυγό της με τον οποίο θα αποκτήσει 2 κόρες.  Ο άντρας της απών στον πόλεμο και η Ανν αναγκάζεται να μένει με τους γονείς του άντρα της αλλά και τους δικούς της.

Η χρόνια κατάθλιψη από την οποία υπέφερε την οδηγεί στα 28 της χρόνια στην πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας.  Κλείνεται σε ψυχιατρείο και στα 30 ανακαλύπτει το γράψιμο, το οποίο της έχει προταθεί ως πιθανό φάρμακο που θα οδηγούσε στην θεραπεία της.  Η επιτυχία των ποιημάτων της και η αναγνώριση στο πρόσωπο της από τους καλλιτεχνικούς κύκλους της εποχής είναι καθολική.  Αρχίζει να διδάσκει η ίδια ποίηση και να ανοίγει μια πόρτα όχι μόνο σε γυναίκες ποιήτριες αλλά και σε θέματα που άπτονται σε γυναικεία ζητήματα όπως η εμμηνόρροια, η έκτρωση, ο αυνανισμός και η μοιχεία, θέματα ταμπού για την διανόηση της εποχής.  Εξέδωσε 6 ποιητικές συλλογές όσο ήταν εν ζωή και το 1967 κερδίζει το Βραβείο Πούλιτζερ για την συλλογή Live or die.  Αυτοκτόνησε το 1974 με γκάζι στο γκαράζ του σπιτιού της αφού οι δαίμονες της δεν την είχαν εγκαταλείψει ποτέ.

Η ζωή της Ανν Σέξτον έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν επιτυχία μια βιογραφία.  Ατίθασο και ελεύθερο πνεύμα από την παιδική της ηλικία που δεν εντάσσεται στον καθωσπρεπισμό της μεγαλοαστικής οικογένειά της.  Επιζήσασα από τα πέη της εφηβείας βρίσκεται στον έγγαμο βίο.  Αρχίζει να ασφυκτιά κι εκεί.  Ψάχνει την ταυτότητά της.  Ποια είναι, που βρίσκεται και ζητά έναν λόγο για να συνεχίσει να ζει.  Ο θάνατος γίνεται ο νέος καλύτερος φίλος της.  Γράφει και ζει μέσα στο αλκοόλ σαν κάθε της λέξη να είναι η τελευταία και κάθε της μέρα το ίδιο.  Χωρίζει και ψάχνει την αγάπη ανάμεσα στους θαυμαστές των ερωτικών επιστολών που δέχεται.  Η πορεία προς τον θάνατο είναι προδιαγεγραμμένη.

Θέλει μεγάλο υποκριτικό θράσος και ερμηνευτικό ταλέντο για να αναμετρηθείς με ένα μονόλογο και μάλιστα μιας τέτοιας προσωπικότητας και αυτός να μην σε καπελώσει.  Η Μάρω Παπαδοπούλου τα έχει και τα δύο.  Με μεγάλη ευκολία μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια του θεατή στην Ανν Σέξτον.  Όμορφη, αισθησιακή, ερωτική, ευάλωτη, σκοτεινή και ανήθικη όταν οι περιστάσεις το απαιτούν εξομολογείται την ζωή της χωρίς μελοδραματισμούς και συναισθηματικές εξάρσεις.  Με εφόδια ένα τσιγάρο, ένα ποτό και ένα πικ απ συνθέτει το άλμπουμ της ζωής της.  Το ταίριασμα των μουσικών κομματιών με την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας είναι εντυπωσιακά.  Η μουσική ακολουθεί κατά πόδας την ζωή της.  Από ναζιάρικη και χαρούμενη αρχίζει και βαραίνει όπως ακριβώς αρχίζει να βαραίνει και στη σκηνή η Μάρω.  Και ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου μια γυναίκα κουρασμένη, ευαίσθητη, σχεδόν χλωμή να καπνίζει και να πίνει στην καρέκλα της, και να έχει μεταμορφωθεί σε μια γυναίκα που δεν έχει τίποτα να περιμένει και να ελπίζει.  Η Μάρω Παπαδοπούλου είναι εντυπωσιακή πάνω στην σκηνή και χτίζει βήμα-βήμα μια σπουδαία ερμηνεία που θα την συνοδεύει για πολύ καιρό.

Το κείμενο και η σκηνοθεσία ανήκουν στην ίδια και αυτό κάνει το συνολικό αποτέλεσμα προσωπική υπόθεση.  Το κείμενο σε καμία περίπτωση δεν επιδιώκει να γίνει άλλη μια αγιογραφία ένος υπαρκτού προσώπου.  Αποτελεί μια ρεαλιστική καταγραφή της ιστορίας μιας γυναίκας που ήταν διαφορετική μέσα στην φυσιολογικότητά της.  Ένα κείμενο ζωντανό, αληθινό, γρήγορο, συναισθηματικό. διανθισμένο με ποίηση.  Οι λέξεις βρήκαν το νοήμα τους στην γραφή του κειμένου.

Η σκηνοθεσία της διέπεται απο μια ειλικρίνεια.  Είναι επικεντρωμένη στον λόγο, στο συναίσθημα και έχει αφαιρέσει κάθε τι περιττό που θα μπορούσε να αποπροσανατολίσει τον θεατή.  Κάνει πρωταγωνιστή τον ίδιο τον λόγο της Ανν Σέξτον και κατ'επέκταση αναδεικνύει την εξαιρετική της ερμηνεία.

Η παράσταση αναζητά την γυναικεία ταυτότητα, μέσα από τους επώδυνους -πολλές φορές- ρόλους «κόρη-ερωμένη-σύζυγος-μητέρα-θεραπευόμενη». Αντλεί υλικό από την βιογραφία, την αλληλογραφία και την ίδια την ποίηση μιας γυναίκας που επιβιώνει της ψυχιατρικής διαταραχής μέσα από τον ρόλο της «δημιουργού». Μιας γυναίκας που όπως η ίδια το διατύπωσε, «άνοιξε την πόρτα και εισήλθε στον εαυτό της».  Μην την χάσετε αν θέλετε να δείτε έναν από τους καλύτερους μονολόγους της χρονιάς.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο:  http://quintatheater.blogspot.com/2019/02/anne-sexton-faust.html#more

Του Περικλή Μπίκου, 29/03/19