Η Άποψή μας για την παράσταση "Το Δείπνο" στο Σύγχρονο Θέατρο.

Το έργο: Ο Ολλανδός συγγραφέας Herman Koch έγραψε το μυθιστόρημα "Το δείπνο" το 2009. Το βιβλίο μεταφράστηκε σε 25 γλώσσες, ανάμεσα τους και τα ελληνικά. Γνώρισε τεράστια επιτυχία παγκοσμίως ενώ έγινε ταινία τρεις φορές, το 2013 στα ολλανδικά, το 2014 στα ιταλικά και το 2017 πέρασε τον Ατλαντικό και σε σκηνοθεσία του Oren Moverman βγήκε η αμερικανική εκδοχή με πρωταγωνιστή τον Richard Gere.

Υπόθεση: Δύο παντρεμένα ζευγάρια συναντιούνται για δείπνο σε ένα υπερπολυτελές εστιατόριο. Οι δύο άντρες είναι αδέρφια. Ο ένας, επιτυχημένος πολιτικός, φαβορί για την πρωθυπουργία της χώρας, και ο άλλος, καθηγητής Ιστορίας. Καθώς η ιεροτελεστία του δείπνου προχωρά, η ένταση κορυφώνεται επικίνδυνα, εν αναμονή του "κυρίως πιάτου", που δεν είναι άλλο, από το σκοτεινό μυστικό που συνδέει τα δύο ζευγάρια, και αφορά σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έχουν διαπράξει τα παιδιά τους. Ο χρόνος κυλά, τα περίτεχνα πιάτα καταφθάνουν και τα μαχαίρια ακονίζονται. Η πολιτισμένη και αψεγάδιαστη βιτρίνα της σύγχρονης, ευτυχισμένης. αστικής οικογένειας, ραγίζει ανεπανόρθωτα, και τα χειρότερα ένστικτα βγαίνουν στην επιφάνεια. Η υψηλή γαστρονομική εμπειρία, μετατρέπεται σε ανελέητο παιχνίδι επιβίωσης, και βάζει σε σκληρή δοκιμασία τα όρια και τις αντοχές τους. Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει κάποιος άραγε για να προστατεύσει τα παιδιά του;

Η παράσταση: Αρχικά δεν αναφέρεται πουθενά ποιος έχει κάνει την θεατρική διασκευή του βιβλίου. Ενδεχομένως να έχει γίνει από τον ίδιο τον συγγραφέα ή να έχει γίνει από την σκηνοθέτιδα μαζί με την μεταφράστρια. Την μετάφραση ανέλαβε η Κάτια Σπερελάκη. Παρέδωσε ένα άκρως θεατρικό και στρωτό κείμενο. Η Λίλλυ Μελεμέ σκηνοθέτησε μια παράσταση με νεύρο, γρήγορο ρυθμό αλλά και σοφιστικέ διάθεση. Οδήγησε τους ηθοποιούς της σε ερμηνείες που σιγοβράζουν και φτάνουν την κατάλληλη στιγμή στην έκρηξη. Η Μελεμέ πάντοτε προσέχει τις παραστάσεις της και πολύ σοφά δεν αφήνει να φανούν "οι ραφές". Θα μπορούσε η παράσταση της, επειδή βασίζεται σε μυθιστόρημα, να έχει ένα βαρετό αποτέλεσμα κι όμως εδώ το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο και το κοινό παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Το σκηνικό του Μιχάλη Σαπλαούρα ήταν αυτό που έπρεπε μεν φτωχό δε, έχω την αίσθηση ότι απλώς έπρεπε να εξυπηρετήσει το εναλλασσόμενο ρεπερτόριο του θεάτρου. Η Βασιλική Σύρμα έντυσε τους ήρωες κομψά κρύβοντας τα πραγματικά τους πρόσωπα κάτω από τα ακριβά τους ρούχα. Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα και η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου βοήθησαν σημαντικά στην ατμόσφαιρα θρίλερ της παράστασης.

Ερμηνείες: Ο Στέλιος Μάινας που απ' ότι φαίνεται τα ολλανδικά έργα του ταιριάζουν γάντι (δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχαστεί η συγκλονιστική ερμηνεία του στην Τίρζα) εδώ για άλλη μια φορά εμβαθύνει στον χαρακτήρα του και παραδίδει μαθήματα μέτρου και λιτότητας σ' έναν εκρηκτικό ήρωα. Με την Κατερίνα Λέχου έχουν χημεία και ο ένας συμπληρώνει τον άλλον επί σκηνής. Η Λέχου, μια εκπάγλου καλλονής γυναίκα, από παράσταση σε παράσταση γίνεται όλο και καλύτερη. Εδώ αφήνει το κοινό με το στόμα ανοιχτό με την ερμηνεία της. Μια μετρημένη και άψογα δομημένη ερμηνεία.

Πως μια άρρωστη γυναίκα μπορεί να γίνει ένα άγριο ζώο, πως μια αθόρυβη σύζυγος μπορεί να γίνει ο οδηγός του συζύγου της κι όμως η Λέχου κατάφερε όλα αυτά. Έδωσε μια πολύπλευρη ερμηνεία γεμάτη ζωή. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος πάντοτε είχε πολύ ψηλά τον πήχη, το ίδιο κάνει κι εδώ. Δούλεψε με λεπτομέρεια τον ρόλο του. Ένας πολλά υποσχόμενος υποψήφιος πρωθυπουργός μ' ένα αγγελικό πρόσωπο αλλά με μεγάλη ματαιοδοξία και με υπόγεια βία. Πολλές φορές οι λέξεις πονάνε περισσότερο. Ο Γεωργακόπουλος τεχνικά άψογος, έφτιαξε έναν πολυεπίπεδο, μαγνητικό χαρακτήρα σε απόλυτη αρμονία με τους υπόλοιπους ήρωες. Η Κατερίνα Μισιχρόνη προσπάθησε να φτιάξει αυτήν την νευρωτική, καταπιεσμένη κοπέλα που θέλει να γίνει πρώτη κυρία, δυστυχώς η μεγάλη εμπειρία του υπολοίπου θιάσου ήταν εμφανής, έκανε το καλύτερο που μπορούσε. Τέλος ο Γιώργος Κοτανίδης κατάφερε μια μακιαβελική ερμηνεία. Ως άλλος μαέστρος, σαλτιμπάγκος, μετρ άναβε το φιτίλι αλλά παράλληλα χαλάρωνε την εκρηκτική ατμόσφαιρα. Άψογος.

Εν κατακλείδι: Μια πολύ καλή παράσταση, μ' ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών. Θα προτιμούσα ένα θέατρο με πιο κλειστοφοβική σκηνή, νομίζω η παράσταση θα είχε απογειωθεί. Δεν είχα διαβάσει το βιβλίο, την επόμενη μέρα το αγόρασα και ήδη το έχω ξεκινήσει. Δείτε το.

Υ.Γ.: Πραγματικά δεν καταλαβαίνω αυτήν την τελευταία μόδα του ελληνικού θεάτρου να μην έχουν πρόγραμμα. Μπορώ να καταλάβω μια ομάδα νέων παιδιών να μην έχει αλλά όχι μια τέτοια παραγωγή. Η κρίση δεν είναι δικαιολογία, φάουλ.

Του Γιάννη Τζέμη, 28/12/18