Η Άποψή μας για την παράσταση “Ο Τζόαν Παντάν και οι Θλιμμένοι Τροπικοί”, του Ντάριο Φο, σε Σύλληψη/Μετάφραση/Διασκευή: Ginger Creepers στο “Μπάγκειον Μέγαρο”.

Ο πολυσχιδής και πολυβραβευμένος (ακόμη και με Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1997) Ιταλός θεατρικός συγγραφέας Ντάριο Φο, έγραψε ένα απολαυστικό έργο για τις προσωπικές αναζητήσεις και τις ατομικές επιθυμίες του.

Ένας νεαρός Βενετός, ονόματι Τζόαν Παντάν, φυγάς της Ιεράς Εξέτασης, φεύγει με τον εξερευνητή Χριστόφορο Κολόμβο στο τέταρτο συνεχόμενο ταξείδι του στην Αμερική.  Μια καταιγίδα στα μέσα του Ωκεανού, τον πετά έξω από το καράβι.  Καταφέρνει, ωστόσο, να επιζήσει πλέοντας στην πλάτη ενός χοίρου!  Και τελικά σώζεται από τους αυτόχθονες της Αμερικής.  Μέσα από μια περιπλάνηση πολλών μηνών, όπου αναγκάζεται να κάνει πράγματα που ούτε ο ίδιος δεν πίστευε ότι θα κάνει (ερχόμενος αντιμέτωπος με τη βία των λοιπών Ευρωπαίων αποικιοκρατών κατά των ντόπιων Ινδιάνων), χρησιμοποιώντας ειδικά τεχνάσματα, καταφέρνει να σώσει τις ζωές των φίλων του και να ανακηρυχθεί σε “Άγιο”.  Στο τέλος χρησιμοποιώντας την ευφυία του ή την καθαρή του τύχη, σώζει επίσης έναν ολόκληρο λαό, πιέζοντάς τον να ασπαστεί την γενικώς αποδεκτή Χριστιανική Πίστη και κάνοντας πάλι απλά τα “κόλπα” του.  Υιοθετεί κι αυτός την κουλτούρα τους και γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι τους, αφήνοντας, μάλιστα, πλήθος απογόνων του!

Και τι καθαρή ειρωνία!  Παρ΄όλο που ο Φο ήταν άθεος, μιλά συχνά στα έργα του για τη θρησκεία και την Εκκλησία, όχι για να ανατρέψει το δόγμα της, αλλά για να αποδείξει ότι ο Θεός (γενικά) επιβάλλει την εξουσία και αυτό το γεγονός – από μόνο του – έχει φοβερές συνέπειες πάνω στον άνθρωπο.

Εκπληκτική θεατρική απόδοση της ομάδας των Ginger Creepers.

Μεγάλη αβάντα το λατρεμένο, αλλά εξαθλιωμένο αριστούργημα της παρακμάζουσας Τσιλλερικής Αθηναϊκής αρχιτεκτονικής, που ακούει στο όνομα “Μπάγκειον Μέγαρον”!  Ευρηματική τόσο η υποδοχή στο παλαιό ξενοδοχείο με την μερική ξενάγησή του, όσο και η ανάπτυξη της περιπέτειας του κεντρικού ήρωα, με τη χρήση αρκετών πρωτότυπων μέσων.

Αεικίνητος ο Χρήστος Καπενής στη σκηνή.  Σε διαρκή κίνηση, μιας και η ευρύχωρη σάλα του έδωσε αυτή τη δυνατότητα.  Τεράστια ενέργεια, απόλυτος έλεγχος κινήσεων και λόγου...  Εντυπωσιακότατες οι χωρίς ανάσα αλλαγές στη φωνή του και οι μεταστροφές της ψυχικής του κατάστασης!

Μας έβγαλε δε, μια ανείπωτη γλύκα, παρ΄όλο που ο ρόλος του Τζόαν είναι λίγο περισσότερο αγενής στις εκφάνσεις του.  Ειδικά το χιούμορ του, που είναι μάλλον άξεστο, κάνει ένα ευχάριστο κοντράστ με την ουσιαστική ευγένεια του Χρήστου Καπενή.  Έχοντας μία ιδιαίτερη άνεση στη σκηνή, ο Χρήστος Καπενής φαίνεται σίγουρος, χαλαρός, αλλά και εξαιρετικά επιμελής στις τεχνικές λεπτομέρειες της αφήγησης του Τζόαν.  Γεγονός που σίγουρα οφείλεται και στη ροή της σκηνοθεσίας του Γρηγόρη Χατζάκη, μιας κι από κοινού εργάστηκαν στο πόνημα.  Ωραία τα σκηνικά της Ζωής Αρβανίτη, καθώς και τα κουστούμια της Lila Nova.

Ήταν μια πολύ ωραία απόδοση, τόσο από άποψη μετάφρασης, όσο και σκηνοθετικά, αφού δεν κούρασε διόλου (παρά τη μεγάλη διάρκεια) και – αντιθέτως – δημιούργησε πάμπολλες ευχάριστες στιγμές.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.com/2018/09/blog-post_23.html#more

Της Βικτώριας Πέππα, 07/11/18