Η Άποψή μας για την παράσταση "Πλούτος" από το Εθνικό Θέατρο

Το έργο: Ο Πλούτος είναι η τελευταία κωμωδία του Αριστοφάνη, που δίδαξε ο ίδιος το 388 π.Χ., έργο που με τον ίδιο τίτλο παρουσίασε το 408 π.Χ. ο ποιητής, αλλά δε διασώθηκε. Ανήκει στη Μέση Κωμωδία, που τη χαρακτηρίζει η μετάβαση στην κωμωδία των ηθών, με την έλλειψη της παράβασης και τον περιορισμό των λυρικών μερών του Χορού.

Υπόθεση: Ένας χρηστός πολίτης, ο Χρεμύλος, πηγαίνει στο Μαντείο να ζητήσει συμβουλές από τον Απόλλωνα για να έχει ο γιος του καλύτερη τύχη και ζωή από αυτόν. Και εκεί ο Θεός τού απαντά ότι πρέπει να ακολουθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσει μπροστά του. Ακολουθεί λοιπόν μαζί με τον δούλο του Kαρίωνα έναν τυφλό, που δεν είναι όμως άλλος από τον θεό Πλούτο, ο οποίος τιμωρημένος από τον Δία περιφέρεται τυφλός. Ο Χρεμύλος και ο υπηρέτης του περιθάλπουν τον τυφλό θεό Πλούτο, που μικρός τυφλώθηκε για να αποφεύγει τους δίκαιους, τους σοφούς και τους έντιμους. Ο Θεός Πλούτος, λοιπόν, ξαναβρίσκει το φως του μετά την γιατρειά που του προσφέρουν ο Χρεμύλος με τον δούλο του πηγαίνωντάς τον στο Ασκληπιείο. Εκείνος δίνει τα πλούτη του στους αγαθούς και τους κακούς τούς κάνει φτωχούς. Μόλις γίνεται γνωστό το γεγονός ότι ο Πλούτος είναι στο σπίτι του Χρέμυλου, πλήθος κόσμου και απατεώνων καταφτάνει για να γίνουν πλούσιοι.

Μόνο η Πενία έχει αντιρρήσεις. Εμφανίζεται στο έργο και ισχυρίζεται ότι μόνο μαζί μ’ εκείνη ο άνθρωπος μπορεί να είναι δημιουργικός και να βρει την ευτυχία δουλεύοντας,

Η παράσταση: Ο σχεδόν πολιτογραφημένος Έλληνας, Σέρβος σκηνοθέτης Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς (έχει χαρίσει αριστουργήματα στο ελληνικό κοινό, πχ. Το Έγκλημα και τιμωρία στο Αμόρε) είδε σχεδόν Μπεκετικά αυτή τη κωμωδία και ως προς αυτό έπεσε διάνα. Η προσμονή των ηρώων για το χρήμα είναι αντάξια της προσμονής για τον Γκοντό. Δυστυχώς φοβήθηκε το έργο του Αριστοφάνη και αντί αυτού είδαμε ένα καινούργιο έργο με αφορμή τον Πλούτο. Παράδειγμα η σκηνή του Ασκληπιού η οποία στο πρωτότυπο δεν υπάρχει ενώ στην παράσταση είναι καίριας σημασίας. Οι δύο πρωταγωνιστές του έργου, Χρεμύλος και Καρίωνας σχεδόν δεν υπήρχαν και δεν ήταν ευθύνη των ηθοποιών. Δυστυχώς η παράσταση ήταν άρρυθμη και βαρετή, μόνο η σκηνή της Πενίας ξύπνησε το κοινό κι αυτό λόγω της Γαλήνης Χατζηπασχάλη που είναι σπουδαία κωμικά. Εξαιρετική ιδέα, σπουδαίοι συντελεστές αλλά φοβήθηκαν τον Αριστοφάνη και δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Μνημειώδες σκηνικό από τον Κέννυ Μακ Λέλλαν που φωτίστηκε εξαιρετικά από τον Αλέκο Αναστασίου. Η μουσική θύμισε ταινία του Κουστουρίτσα αλλά έδενε σωστά με την σκηνοθεσία.

Ερμηνείες: Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ως Πλούτος ήταν άνετος άλλωστε έχει τρέξει πολλά χιλιόμετρα παρέα με τον Αριστοφάνη. Ηθοποιός με γκελ στο κοινό, εδώ δεν ήταν σε μεγάλη φόρμα αλλά σίγουρα ξέρει πως να κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού. Ο Γιώργος Γάλλος και ο Στέλιος Ιακωβίδης αβοήθητοι από την σκηνοθεσία έκαναν ότι μπορούσαν αλλά μάταια. Το χαλί κάτω από τα πόδια τους το είχαν τραβήξει. Ο Γιάννης Κότσιφας έπαιζε πολύ εύκολα κωμωδία κι αυτό δεν είναι θετικό. Μόνο η Γαλήνη Χατζηπασχάλη σώθηκε κι αυτό γιατί μιλάμε για μια σπάνια ηθοποιό. Τέτοια κωμικό το ελληνικό θέατρο έχει να δει από την Ρένα Βλαχοπούλου. Ηθοποιός με τεχνική αλλά και τεράστια δυναμική επί σκηνής. Η Χατζηπασχάλη λάμπει άμα τη εμφανίσει.

Εν κατακλείδι: Μια χαμένη ευκαιρία για μια παράσταση σταθμό. Κρατώ την τελευταία στιγμή της παράστασης γιατί μπορεί ο πλούτος να είναι απλώς μια ουτοπία.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: https://quintatheater.blogspot.com/2018/09/blog-post.html#more

Του Γιάννη Τζέμη, 13/9/18