Ντροπαλή, σεμνή, δεν της αρέσει να μιλάει πολύ αλλά όταν το κάνει μιλάει με πολλή πάθος και αγάπη για το επάγγελμα που αποφάσισε να ακολουθήσει.
Με συγκροτημένη σκέψη και λόγο είναι μεγάλη απόλαυση να συζητάς μαζί της. Ακόμα μεγαλύτερη είναι να την βλέπεις στην σκηνή καθώς είναι ιδιαίτερα ταλαντούχα και πολύ φρέσκια κοπέλα.
Την συναντήσαμε στις πρόβες της παράστασης ¨Ο ήχος που έχει το χώμα στο μικροσκόπιο" που σκηνοθετεί ο Γρηγόρης Χατζάκης στο Bios και είχαμε μια πολύ όμορφη συζήτηση. Ελπίζουμε να την απολαύσετε κι εσείς όσο κι εμείς
-Πες μας δυο λόγια για σένα για να σε γνωρίσουμε καλύτερα. Πως σε κέρδισε η υποκριτική;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Λαμία. Τελείωσα το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν πριν τρία χρόνια και παράλληλα σπουδάζω Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το να γίνω ηθοποιός δεν αποτέλεσε ποτέ παιδικό όνειρο για μένα. Στην Λαμία οι θεατρικές παραστάσεις ήταν πολύ λίγες. Δεν είχα καμία επαφή με κάποια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα ή εργαστήρι εκεί. Στην πραγματικότητα άρχισα να βλέπω θέατρο όταν ήρθα για σπουδές στην Αθήνα στα δεκαοκτώ και τότε συνειδητοποίησα σιγά σιγά πως θέλω να ασχοληθώ με αυτό. Θαύμαζα το θάρρος και την τόλμη των ηθοποιών να εκφράζουν πράγματα που στην καθημερινότητα κρύβουμε με μεγάλη επιμέλεια. Μου πήρε κάμποσο χρόνο να αποφασίσω να δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή γιατί ήμουν αρκετά ντροπαλή αλλά τελικά το έκανα, πέρασα στη σχολή Κάρολος Κουν και έτσι ξεκίνησαν όλα.
-Πόσο δύσκολο είναι να ακολουθήσεις τα όνειρά σου στα δύσκολα χρόνια που διανύουμε;
Πάρα πολύ. Το να ασχολείσαι σήμερα με το θέατρο αποτελεί κάποιου είδους πολυτέλεια δυστυχώς. Δε μπορείς να βιοποριστείς από αυτό και οι πιο πολλοί ηθοποιοί κάνουν δυο και τρεις δουλειές. Νομίζω είναι πολλοί οι ταλαντούχοι άνθρωποι που τα παρατάνε για οικονομικούς λόγους και είναι κρίμα. Δεν φτάνει μόνο το πάθος και η επιθυμία να κάνεις αυτή την δουλειά. Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες που δε μπορείς να κάνεις ότι δεν τις βλέπεις. Επίσης είναι γεγονός πως κάποιοι αντιμετωπίζουν τους ηθοποιούς ως χομπίστες και όχι ως επαγγελματίες που κάνουν μια δουλειά για την οποία πρέπει να πληρώνονται. Βέβαια αυτή η κατάσταση δεν επικρατεί μόνο στο θέατρο πλέον αλλά παντού.
-Μπορεί η τέχνη να βοηθήσει την κοινωνία στα δύσκολα χρόνια που διανύουμε;
Για μένα η τέχνη έχει νόημα όταν καταφέρνει να προκαλεί κάποιου είδους μετατόπιση στον θεατή, όταν υπάρχει πραγματική επικοινωνία μιας ιδέας, μιας σκέψης, ενός οράματος. Όταν καίγεσαι να μοιραστείς κάτι με τον άλλο. Και αν αυτό το μοίρασμα πετύχει με κάποιο τρόπο,αισθάνεστε και οι δυο λιγότερο μόνοι και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Σε εποχές σαν αυτή που ζούμε σήμερα προφανώς και αυτή η ανάγκη είναι πολύ έντονη. Δε μπορείς να αγνοήσεις την κοινωνική κατάσταση, δημιουργείς μέσα σε αυτή, επομένως δε γίνεται να μην σε επηρεάζει. Είναι μια σχέση αλληλεπίδρασης. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο ακριβώς θα βοηθήσει σε όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας, ξέρω μόνο ότι μπορεί να βοηθήσει στην έκφρασή του, στην εκτόνωσή του, στην ανακάλυψη δρόμων που ίσως δεν είχαμε σκεφτεί ουτε εμείς, ούτε οι θεατές. Υπάρχουν πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι που συγκροτούν ομάδες σήμερα, οργανώνονται και ανεβάζουν παραστάσεις χωρίς budget για να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν κάτι. Αυτές οι δράσεις συλλογικής δημιουργικότητας είναι κάτι στο οποίο πιστεύω πολύ.
-Πες μας δυο λόγια για τους ginger creepers και την αναζήτησή τους για τον απόλυτο ήχο; Πιστεύεις στην έννοια του απόλυτου σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας;
Οι ginger creepers, μία μπάντα ηλεκτρονικής μουσικής, απομονώνονται στο δάσος με σκοπό να βρουν τον απόλυτο ήχο. Όταν διάβασα το έργο το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πόσο ακραία και μάταιη μου φάνηκε η επιμονή τους με τον τέλειο ήχο. Δε μου αρέσει καθόλου η έννοια του απόλυτου, σε κανένα τομέα. Ο απόλυτος έρωτας, η απόλυτη ομορφιά, η απόλυτη αγάπη. Όλα αυτά φαντάζουν τρομακτικά κατά την γνώμη μου και κάπως κλισέ. Πιστεύω πως η αναζήτηση του απόλυτου μόνο δυστυχισμένο μπορεί να σε κάνει και να σε γεμίσει εμμονές. Μου φαίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντες οι άνθρωποι που αναζητούν το προσωπικό, το αληθινό, το ανθρώπινο βασικά, αυτό που μπορεί να είναι γεμάτο ατέλειες και όχι το απόλυτο. Είναι μια πολύ πιο γοητευτική αναζήτηση αυτή νομ'ιζω και σε αυτούς προσπαθώ να ανήκω.
-Ποιος είναι για σένα ο απόλυτος ήχος; Αν δεχτούμε ότι υπάρχει το απόλυτο ως έννοια στην καθημερινή μας ζωή.
Ο θόρυβος που κάνει από την χαρά του ο σκύλος μου την στιγμή που βάζω τα κλειδιά στην πόρτα και καταλαβαίνει ότι γύρισα σπίτι.
-Ποιος είναι ο ρόλος σου στην παράσταση;
Στην παράσταση παίζω την Μαριόν, μία Γαλλίδα, με ακρωτηριασμένο το ένα της χέρι, που έχει πάει για πικνίκ στο ίδιο δάσος που έχουν κατασκηνώσει οι ginger creepers για να αναζητήσουν τον ήχο τους. Πηγαίνει κάθε εβδομάδα εκεί για πικνίκ. Τους συναντά λοιπόν και η αλληλεπίδρασή τους μαζί της, αλλάζει τον τρόπο που μέχρι στιγμής αντιλαμβάνονται την μουσική και κατά συνέπεια τον κόσμο.
-Συναντάμε στοιχεία σου στην Μαριόν;
Η Μαριόν έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό που εγώ δεν έχω καθόλου, της αρέσει πάρα πολύ να μιλάει. Μπορεί να μιλάει ακατάπαυστα και να αφηγείται ιστορίες. Αυτό σε συνδυασμό με την κακή της μνήμη δημιουργεί έναν πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρα. Όλη αυτή η πολυλογία βέβαια προκύπτει από την μεγάλη ανάγκη της για επικοινωνία. Είναι ένας αρκετά εσωστρεφής χαρακτήρας θα έλεγα, που όλη αυτή την εσωστρέφεια την κρύβει πίσω από την υπερεκφραστικότητά της.
-Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεσαι με τον Γρηγόρη Χατζάκη και τον Χρήστο Καπενή. Πως είναι η συνεργασία σας;
Είναι και οι δύο πολύ ταλαντούχοι και εξαιρετικά εργατικοί. Έχουν αστείρευτη ενέργεια όταν δουλεύουν. Και εκτιμώ πολύ το γεγονός πως έχουν πολύ χιούμορ. Αυτό μου άρεσε πολύ στις πρόβες, ακόμα και σε αγχωτικές στιγμές. Το χιούμορ βοηθά πάντα στο να χαλαρώνεις και κατά την γνώμη μου έτσι ευνοείται και η δημιουργικότητα.
-Τι σου λείπει από τα χρόνια των σπουδών σου στο Τέχνης;
Μου λείπει το γεγονός πως όσο σπούδαζα στο Τέχνης δεν είχα καθόλου το άγχος της δουλειάς, το αν θα παίζω τους επόμενους μήνες ή όχι. Υπήρχε μεγαλύτερη ηρεμία. Επίσης μου λείπει η ομάδα που είχαμε δημιουργήσει με άλλους τέσσερις συμμαθητές μου, τους ΡαΚουν, και είχαμε κερδίσει αρχικά το bob theater festival και στη συνέχεια κάναμε παραστάσεις. Ήταν πολύ δημιουργικά. Εύχομαι να ξανακάνουμε κάτι όλοι μαζί στο μέλλον.
Ξεχωρίζω τις Περσινές Βροχές στο 104, έναν υπέροχο μονόλογο γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Χρήστο Καρασαββίδη, με τον οποίο ξανασυνεργάζομαι φέτος στην Lolita Reversed. Ήταν μία δουλειά πολύ προσωπική και για τους δυο μας, την πιστεύαμε πάρα πολύ σε πείσμα των δυσκολιών, και είχε γίνει με πολλή αγάπη και πάθος.
Ξεχωρίζω επίσης το Honeymoon στο bios από την ομάδα ΡαΚουν σε σκηνοθεσία Γιάννη Κόκα, ήταν η πρώτη δουλειά που συμμετείχα μετά την σχολή, ήταν πολύ δημιουργικά όσο δουλεύαμε γι'αυτή την παράσταση, και έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις.
-Πες μας που μπορεί να σε δει κάποιος;
Αυτή την περίοδο παίζω στην παράσταση Ο ήχος που έχει στο χώμα στο μικροσκόπιο στο bios σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Χατζάκη και στην Lolita Reversed στο θ'εατρο Επί Κολωνώ σε σκηνοθεσία Χρήστου Καρασαββίδη.
Πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: https://quintatheater.blogspot.gr/2017/10/o-by-ginger-creepers-bios.html#more
Του Μπίκου Περικλή, 29/10/17
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου