Η Άποψή μας για την παράσταση "Η Κυρά της Ρω"

Ο μονόλογος ως θεατρικό είδος θεωρείται από πολλούς ένα δύσκολο είδος.  Και απ΄την άποψη πως θα προσεγγίσεις ένα πρόσωπο (και μάλιστα υπαρκτό) αλλά και ως προς το πως θα κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή.  Όταν όμως έχεις ένα πρόσωπο σαν την Δέσποινα Αχλαδιώτη, ένα κείμενο του εξαιρετικού συγγραφέα Γιάννη Σκαραγκά και την Φωτεινή Μπαξεβάνη να την υποδύεται το αποτέλεσμα μόνο υπέροχο μπορεί να είναι.

Επί 80 λεπτά περνά μπροστά από τα μάτια σου η ζωή μια γυναίκας σύμβολο για έναν ολόκληρο τόπο.  Μια γυναίκας η οποία υπερασπίστηκε μέχρι τέλους το δικαίωμά της να είναι Ελληνίδα.  Η οποία τόλμησε να ορθώσει το ανάστημά της απέναντι στην οικογένειά της αλλά και σε ολόκληρη την τοπική κοινωνία υπερασπίζοντας τον άντρα που αγάπησε.  Που πάλεψε ενάντια στον κατακτητή όποιος και αν ήταν αυτός και στα πολιτικά και γεωγραφικά παιχνίδια των γειτόνων μας για να μπορεί αυτή η ξέρα απέναντι από το Καστελόριζο να παραμείνει ελληνική.

Πόσα υπέροχα πράγματα μας διηγήθηκε αυτή η γυναίκα.  Τα λαογραφικά έθιμα του τόπου της για τον γάμο όπου για μια εβδομάδα όλοι μόνιαζαν και μέσα στις δυσκολίες τους φρόντιζαν για τα προικιά και το νοικοκυριό εκείνων που δεν είχαν.  Μας διηγείται τον έρωτά της για τον Κωστή τον άντρα που φύλαγε τα ζωντανά τους φερμένο από την Αστροπαλιά και την άρνηση των δικών της για να τον πάρει άντρα της.  Και αυτή με πείσμα τον πήρε.  Και ας ήξερε πως δεν θα είναι εύκολη η ζωή της.  Επέλεξε να περάσουν απέναντι στην Ρω με λίγα μόνο ζώα αλλά πολύ αγάπη και θέληση για ζωή.  Και απέναντι στο νησί ένας άλλος έρωτας γεννήθηκε.  Αυτό το νησάκι, αυτή η ξεραμένη λεμονόφλουδα έγινε το βασίλειό τους.  Μόνο αυτή, ο άντρας της και το γαλάζιο.  Ένα γαλάζιο που άλλαζε αποχρώσεις και ενωνόνταν με τον ουρανό, που άλλοτε αγρίευε και θέριευε και άλλοτε γαλήνευε και σου πρόσφερε όλα τα καλούδια του.

Αυτό τον τόπο αγάπησε η Δέσποινα Αχλαδιώτη και ποτέ δεν άφησε.  Αποστολή της ζωής της έγινε να ανεβοκατεβάζει μια σημαία φτιαγμένη από κουρέλια.  Μια πράξης που για κάποιους μπορεί και να μην σημαίνει τίποτα αλλά για την ίδια έδινε νόημα στην ύπαρξή της.  Μέσα σε αυτή τη σημαία είχε βάλει όλη της την ψυχή, όλο το γαλάζιο αλλά και όλη την δύναμη του βράχου που έγινε το σπίτι της όλα αυτά τα χρόνια.  Η πράξη της αυτή μπορεί να μην άλλαξε τον κόσμο αλλά σίγουρα έδειξε σε όλους το μέγεθος της ελληνικής ψυχής που μπορεί να βρίσκει δύναμη απ΄τα ελάχιστα και αντέχει και δεν τα παρατάει ποτέ.

Η Φωτεινή Μπαξεβάνη είναι χειμαρρώδης.  Μέσα απο μια άκρως αποκαλυπτική ερμηνεία, άλλοτε ποιητική, άλλοτε οργισμένη, άλλοτε γεμάτη πείσμα και νοσταλγία, αλλά και χιουμοριστική πολλές φορές ντύνεται την Δέσποινα Αχλαδιώτη και το κάνει με έναν μοναδικά υπέροχο τρόπο.  Η ερμηνεία της είναι βγαλμένη απ' τη ψυχή της και προσφέρει απλόχερα σε όλους τους τυχερούς θεατές μια γνήσια, αληθινή συγκίνηση χωρίς ψεύτικα φτιασίδια.

Η Κατερίνα Μπερδέκα στήνει μία παράσταση η οποία βασίζεται πανω στην Μπαξεβάνη.  Δεν την φορτώνει με περιττά στοιχεία, αλλά πάνω σε μια πλατφόρμα καλυμένη με μαύρες σακούλες την αφήνει να "ξεγυμνωθεί".  Μόνο σκηνοθετικό εφόδιο το νερό.  Το νερό που καθαρίζει, ξεπλένει και εξαγνίζει.

Σε μία παράταιρη άγονη γραμμή ζήσανε άνθρωποι αγράμματοι γεμάτη σοφία όμως και αισθήματα που κανένας άνθρωπος και κανένας θεός δεν τους λύγισε.  Ζούμε σε μια χώρα που γιορτάζουμε την ζωή και με τα κουρέλια μας μπορούμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα.

Η παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο Σφενδόνη μέχρι τις 22 Οκτωβρίου. Θα ακολουθήσει περιοδεία ανά την Ελλάδα.

Του Μπίκου Περικλή, 17/10/2017