Η “Σημασία του να είσαι σοβαρός”, ένα έργο της ώριμης περιόδου του αφοριστικού Όσκαρ Ουάλιντ (1895), θίγει με αιχμηρό χιούμορ την κατ’ επίφασην σοβαρότητα της ανώτερης τάξης της Αγγλίας του 19ου αι. Ο Τζακ Γουέρδινγκ επινοεί την ύπαρξη ενός αδερφού ονόματι Έρνεστ, ένα φανταστικό alter ego που λειτουργεί ως αποδιοπομπαίος τράγος και φορτώνεται όλες τις ασωτίες του, προκειμένου ο ίδιος να παραμένει καθαρός και ευυπόληπτος. Όταν όμως το προσωπείο αυτό αποφασίζει να το δανειστεί ο φίλος του, Άλτζερνον Μονκρήφ, τα πράγματα περιπλέκονται. Αξίζει να σημειωθεί πως ο τίτλος του έργου στα Αγγλικά είναι “The importance of being Earnest” (Έρνεστ= σοβαρός/ειλικρινής) γεγονός που φανερώνει την παιγνιώδη διάθεση του Ουάιλντ και την τάση του να παίζει με τις λέξεις. Δυστυχώς αυτό στη μετάφραση χάνεται, οπότε η εμμονή των δύο γυναικών του έργου Γκουέντολιν Φαίρφαξ και Σέσιλυ Κάρντιου, να πάρουν σύζυγο με τον όνομα Έρνεστ, φαντάζει απλό καπρίτσιο εάν δε γνωρίζεις καλά Αγγλικά…
“Αν θες να πεις στους ανθρώπους την αλήθεια, κάν’ τους να γελάσουν, αλλιώς θα σε σκοτώσουν.” (O.W)
Έτσι κι έγινε. Η ομάδα Νοσταλγία έδωσε πνοή στο καυστικό έργο του Ουάιλντ, αναδεικνύοντας το χιούμορ και την ειρωνία του άρτια, χωρίς υπερβολές και με πολύ έξυπνα ευρύματα. Η γραφή του συγγραφέα, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να αστειευτεί, και να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα της εποχής του, είναι από μόνος του πολύ άμεσος και σημερινός. Η ομάδα ωστόσο κατάφερε με ευφυή και ξεκαρδιστικό τρόπο, να γεφυρώσει το 1895 με το 2019, και οι αναφορές σε περιστατικά του αγγλικού 19ου αι. να φαντάζουν σαν γνώριμα μας γεγονότα που συνέβησαν προχθές σε κάποιο κοσμικό στέκι της Αθήνας.
Ο Θάνος Αλεξίου ως Άλτζερνον Μονκρήφ, έδωσε στο ρόλο του την απαραίτητη ελαφρότητα χωρίς να καταλήξει γελοίος, υπογραμμίζοντας τη διαφορά “είναι και φαίνεσθαι” που πραγματεύεται το έργο. Ο Φώτης Λαζάρου στο ρόλο του Τζακ Γουέρδινγκ, ανταποκρίθηκε πλήρως στο ρόλο του σοβαροφανούς ευγενή με διαλείμματα έκλυτου βίου.Η Αντριάνα Ανδρέοβιτς (Γκουέντολιν Φαίρφαξ) η γοητευτική αγαπημένη του Τζακ, μας ξάφνιασε ευχάριστα με τις εναλλαγές διαθέσεων και τις ποιότητες που έντυσε το ρόλο της, ξεφεύγοντας από τη στερεοτυπική απεικόνιση της “ωραίας”. Αντίστοιχα κινήθηκε και η Νάντια Μαργαρίτη (Σέσιλυ Κάρντιου), ως παιχνιδιάρα κηδεμονευόμενη του Τζακ, αποδίδοντας γλαφυρά την -όχι και τόσο εν τέλει αθώα- εφηβική ηλικία που αδημονεί να γνωρίσει τις χαρές του έρωτα. Εξαιρετικός και ο Χρήστος Χριστόπουλος (Αιδεσιμότατος Τσάζουμπλ, Λέην, Μέρριμαν), ανέλαβε 3 ρόλους φέρνοντάς τους σε πέρας με μαεστρία, περνώντας από τον ένα στον άλλο με άνεση και φυσικότητα σαν να έκανε το απόλυτο -μαγικό και τόσο δύσκολο- τίποτα! Την παράσταση έκλεψαν ο Γιώργος Σίμωνας ως φλεγματική μέγαιρα Λαίδη Μπράκνελ και ο Αχιλλέας Βατρικάς ως καλοκάγαθη κι ευαίσθητη Δεσποινίς Πρισμ, που με τις αντιδράσεις και την εκφορά του λόγου τους κορύφωναν το γέλιο που επιμελώς χτιζόταν από όλους. Όλοι μαζί λειτούργησαν ως μια καλοκουρδισμένη μηχανή συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο για ένα κοινό άρτιο αποτέλεσμα.
Η ζωντανή και ταυτόχρονα καμουφλαρισμένη μουσική (καθώς ο μουσικός βρίσκεται σε καλυμμένο χώρο δίπλα στη σκηνή) λειτουργεί πολύ έξυπνα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης: από την αρχή που η “ατσούμπαλη” αλλά εκφραστική, όπως την αποκαλεί, μουσική του Άλτζυ μας καλεί στη σκηνή, μέχρι το τέλος που δε θα πω τι γίνεται.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στον τρόπο με τον οποίο η σκηνοθέτης-σκηνογράφος Tώνια Ράλλη χειρίστηκε το γυναικείο στοιχείο στο έργο ενός συγγραφέα που έχει χαρακτηριστεί από πολλούς μισογύνης και έχει μείνει γνωστός μεταξύ άλλων, για τούς καυστικούς αφορισμούς του για το γυναικείο φύλο. Οι παρουσίες των δύο γυναικών (Αντριάνα Ανδρέοβιτς και Νάντια Μαργαρίτη) με επιβλητικότητα και τόλμη έφεραν την -σκηνική – ισότητα των φύλων. Πολύ έξυπνη και οι επιλογή ανδρών στους ρόλους των ηλικιωμένων γυναικών (Γιώργος Σίμωνας -Λαίδη Μπράκνελ /Αχιλλέας Βατρικάς-Δεσποινίς Πρισμ) οι οποίες κινούσαν τα νήματα και καθόρισαν την έκβαση της περιπέτειας των αντι-ηρώων, δημιουργώντας ένα σεξπιρικό παιχνίδι φύλων, όπου κατέληγες να μη σε νοιάζει αν αυτό που βλέπεις είναι άνδρας ή γυναίκα κι απλώς απολάμβανες τη δράση.
Εν τέλει μια πραγματική κωμωδία, που σου προσφέρεται με αλήθεια και σε κάνει να γελάς για να μην τους σκοτώσεις.
Της Αφροδίτης Φλώρου 22/11/19
Φιλόλογος - Ηθοποιός
Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου