Η Άποψή μας για την παράσταση “Αδελφές Παπέν”, σε κείμενο και σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη, στο Θέατρο “Αγγέλων Βήμα”.

Εμπνευσμένη από το θεατρικό “Οι Δούλες” του Ζαν Ζενέ και από μία πραγματικά συγκλονιστική αληθινή ιστορία, η Ανδρονίκη Αβδελιώτη συνθέτει μια καινούργια παράσταση, που βασίζεται στην παρουσίαση των βαθύτερων ψυχολογικών αιτίων, στα κίνητρα και τις μύχιες εξαρτήσεις των πρωταγωνιστριών της.  Κι όλα αυτά χωρίς καν να χρειαστεί να μεταφέρει στον θεατή αποδείξεις για την άγρια και βαθιά ψυχοπάθειά τους.

Δύο νεαρές Γαλλίδες αδελφές, που απέχουν πολύ από το στερεότυπο της Γαλλιδούλας που όλοι έχουμε στο μυαλό μας!  Δύο γυναίκες με ιδιαίτερα χαμηλό δείκτη νοημοσύνης!  Η Κριστίν και η Λέα Παπέν.  Η Κριστίν, ως επικρατούσα προσωπικότητα, διαρκώς χειραγωγεί την άκριτη Λέα.  Γεννημένες σ΄ένα νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον, μεγαλώνουν σε οικοτροφεία, με μοναδικό εφόδιο τη γνώση των οικοκυρικών για μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση.

Στο σπίτι των Λάνσελιν έχουν τη δυνατότητα να εργαστούν και να μείνουν μαζί.  Όμως εκεί τους δίνεται και το έναυσμα για να εκφράσουν τον κακό εαυτό τους.  Διαπράττοντας διπλό στυγερό έγκλημα, ομολογούν αμέσως την ενοχή τους και δε δείχνουν καμία - μα καμία - μετάνοια!  Φυσικά και υφίστανται τις συνέπειες.  Στη φυλακή αποχωρίζονται η μία την άλλη κι εκεί αποδεικνύεται πόσο αρρωστημένα εξαρτημένες ήταν μεταξύ τους. 

Εξαιρετικές και οι δύο κυρίες  που υποδύθηκαν υποδειγματικά τις δύο αδελφές.  Η Μαίρη Άσπρου ως Κριστίν και η Ανδρονίκη Αβδελιώτη στο ρόλο της Λέα.

Η Άσπρου, ανέκφραστη στο μεγαλύτερο κομμάτι της παράστασης απέδειξε πως με υποκριτική πειθαρχία τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.  Δεν πτοήθηκε ούτε στις αιχμηρά αλληγορικές διακυμάνσεις του φωτός (του Βασίλη Κλωτσοτήρα), ούτε στις βίαιες περιγραφές, που ακούγονταν στο background (με τις φωνές των Βαγγέλη Παπαδάκη, Μάνου Παπαδά και Ελεάννας Παναγουλέα).  Ακολούθησε πιστά τις σκηνοθετικές οδηγίες και εκδηλώθηκε ουσιαστικά μόνο στο τέλος της παράστασης - με μία υποτροπιάζουσα παθογόνο εμμονή, όταν της στέρησαν την αδελφή της...

Το ίδιο συγκρατημένη, μεθοδική και οργανωμένη η Αβδελιώτη.  Απίθανη ως αμίλητη και παθητική Λέα.  Διατήρησε το παγωμένο βλέμμα της, το μονίμως καρφωμένο στο κενό (!) καθ΄όλη τη διάρκεια των τεκτενόμενων.  Υποτακτική,  χωρίς πρωτοβουλίες, αναγνώρισε τον υποδεέστερο κοινωνικά ρόλο της (σε σύγκριση πάντα με την αδελφή της) και τον ιδιοποιήθηκε με εντυπωσιακή ευκολία.  Επέλεξε δε, συνειδητά, να κρατήσει αυτό το ρόλο της πιο αδύναμης πνευματικά αδελφής, αναλαμβάνοντας παράλληλα τη σκηνοθεσία και συμμετέχοντας στα σκηνικά (μαζί με τον Νικόλαο Μαρμαροτούρη) και τα κοστούμια (με τη Μαίρη Άσπρου).

Ωραία μεταφορά, χωρίς αδικαιολόγητες κοινωνικές προεκτάσεις μιας και το θέμα αποτέλεσε πολλάκις αντικείμενο για συζητήσεις περί κοινωνικής ανισότητας, καταπίεσης του εργαζομένου, κλπ.  Η Αβδελιώτη εμβάθυνε καθαρά στο κομμάτι της παθογενούς ψυχολογίας και  μας απέδειξε ότι ακόμη κι αυτή η τελειότητα στην εργασία των ηρωίδων, αυτή που τις έκανε αναγνωρίσιμες σε όλη την καλή κοινωνία της εποχής, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ψυχαναγκαστικές διαταραχές έως και βασανιστικές, εμμονικές και απίστευτα ιδεοληπτικές σκέψεις και τάσεις!

Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα παραγωγή, που αξίζει να δει κάποιος, σ΄έναν εξαιρετικά όμορφο χώρο στο Κέντρο της Αθήνας, όπως είναι το “Αγγέλων Βήμα”.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο:  http://quintatheater.blogspot.com/2018/10/papin.html#more

Της Βικτώριας Πέππα, 16/1/19