Η υπερβολή της Ελληνικής (πια) πραγματικότητας. Οι συνέπειες της κρίσης ή μιας κρίσης τυχαίας, αφού παρόμοια ζητήματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν...
Ένας διακεκριμένος ιατροδικαστής, που καλείται να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή τη δουλειά του. Μια επιφανής (επιφανέστατη μάλλον) επιστήμων βρίσκεται νεκρή, στην κορύφωση της επαγγελματικής της σταδιοδρομίας. Η οικογένεια αμφισβητεί κάθε υπόνοια αυτοχειρίας και αναθέτει στον Ιατροδικαστή να ερευνήσει και να αποφανθεί την πραγματική αιτία του θανάτου της.
Πόσο σκληρή μπορεί να γίνει η ζωή σ΄αυτό το σημείο... Πόσο σκληρότερη δηλαδή, αφού ο Ιατροδικαστής έχει ήδη σπάσει μια φορά τα μούτρα του επαγγελματικά και οδεύει προς την επόμενη. Πέντε διαφορετικοί άνθρωποι προσπαθούν να επηρεάσουν το έργο του, για διαφορετικούς σκοπούς και με διαφορετικά κίνητρα. Πάντα όμως με το ίδιο δέλεαρ· το χρήμα! Θα καταφέρει ο Ιατροδικαστής να υπερασπιστεί τις αξίες του, να τηρήσει τον Όρκο του και να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του; Ειδικά στην περίπτωση που κάποιος του τονίζει χαρακτηριστικά πως αν θέλει να ζήσει αξιοπρεπώς, πρέπει να ξεχάσει την αξιοπρέπεια; Για κάποιον που επιζητά να τηρήσει τη δεοντολογία και να εκφραστεί με ακρίβεια, ορθότητα και δικαιοσύνη είναι φανερά δύσκολο!
Κι ο Χάρης Σώζος, στον ομώνυμο ρόλο, κατάφερε να αποδώσει τα μέγιστα έναν άνθρωπο που δείχνει να βασανίζεται συνειδησιακά, όταν επανειλημμένως θίγουν ό,τι πολυτιμότερο περιλαμβάνει το αξιακό του σύστημα, όπως η τιμή, η ηθική και η ακεραιότητα. Συγκεντρωμένος στο ακανθώδες δίλημμά του, μας πέρασε την αγωνία, το άγχος, την πίεση και την ένταση του προσωπικού του αγώνα, έναντι των εξωτερικών πιέσεων κι εκβιασμών. Σε αντιδιαστολή, ο εξίσου αγαπητός Χρήστος Ευθυμίου ανέλαβε τον πενταπλό ρόλο του εκάστοτε εκβιαστή ή οπορτουνιστή, που με τη βοήθεια άλλοτε απειλής κι άλλοτε δωροδοκίας, φέρνει σε δύσκολη θέση τον ήδη αποδυναμωμένο και ανίσχυρο πρωταγωνιστή. Με τις αποδεδειγμένες υποκριτικές του ικανότητες και την πολυετή εμπειρία του μετέφερε στη σκηνή το μεγάλο κομμάτι της νοσηρής εικόνας της σύγχρονης κοινωνίας, που παρουσιάζει δείγματα ηθικής σήψης και πνευματικής παρακμής. Πέραν αυτών, ήταν πολύ ευχάριστη, η συμμετοχή της Πόπης Τσαπανίδου στο ρόλο της ζωής της.
Ουσιαστική η σκηνοθεσία του Παντελή Παπαδόπουλου. Συντόνισε άνετα δύο πολύπειρους ηθοποιούς και τους τοποθέτησε σωστά στο κατάλληλο περιβάλλον, ώστε να δημιουργηθεί μία πολύ ισορροπημένη παράσταση, με διαφορετικές σκηνές στο ίδιο ακριβώς σκηνικό πλαίσιο, του πάντα ζεστού θεάτρου “Αλκμήνη”.
Ωραίοι φωτισμοί του Μανώλη Μπράτση και κατάλληλα τα κοστούμια, αλλά και τα σκηνικά της Πολυτίμης Μαχαίρα, που είχε και τη βασική ιδέα του έργου, εκτελεσμένη από τον Κώστα Λεϊμονή. Κάνει δε κι ένα περίεργο λογοπαίγνιο το όνομα της θανούσης· Έλλη Λαδά – Ελλ(η Λ)αδα – Ελλάδα... Τυχαίο; Στη μνήμη της, λοιπόν;;; Στην κρίση του καθενός...
Πολύ ωραία επιλογή ενός σύγχρονου κι επίκαιρου έργου και μια πολύ καλή παράσταση, χωρίς υπερβολές κι εξάρσεις. Πάντα συναρτήσει του θέματος...
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.com/2018/09/1310.html#more
Της Βικτώριας Πέππα, 4/1/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου