Η Άποψή μας για την παράσταση "Ψιλικατζού" στον Πολυχώρο Vault

Άνθρωποι να γελάνε, να κλαίνε, να γελάνε και να κλαίνε ταυτόχρονα, να θυμώνουν, να συγκινούνται, να βυθίζονται σε ένα θεατρικό μικρόκοσμο και να έρχονται σε απόλυτη επικοινωνία τόσο με τους ηθοποιούς όσο και με τους «συν-θεατές». Αυτή ήταν η εικόνα της αίθουσας την ώρα της παράστασης.

Δύο από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του φρέσκου και ζωντανού κειμένου της «Ψιλικατζούς», είναι η αμεσότητά του στολισμένη με λυρικούς χρωματισμούς καθώς και η δεξιοτεχνική ισορρόπηση σοβαρού κι αστείου – πράγματα που αναδείχθηκαν με τον καλύτερο τρόπο χάρη στην άρτια διασκευή του σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά.

Η παράσταση βασίζεται στο βιβλίο της Κωνσταντίνας Δελημήτρου «Η Ψιλικατζού» μέσα στο οποίο καταγράφει την καθημερινότητά της στο κατάστημα ψιλικών που διέθετε στην περιοχή της Νίκαιας. Παράλληλα περιγράφει με αναλυτικό και απολαυστικό τρόπο τις ακατάπαυστες προσπάθειές της να γίνει μητέρα επισκεπτόμενη γυναικολόγους σχεδόν επί μία δεκαετία.

Η σθεναρή προσήλωση της ηρωίδας στον στόχο της να τεκνοποιήσει, κάνει την πρωταγωνίστρια του έργου, Ντίνα, να επικοινωνεί όχι μόνο με γυναίκες που μοιράζονται παρόμοια όνειρα, αλλά εν γένει με ανθρώπους που αφοσιώνονται σ’ έναν σκοπό και παλεύουν παθιασμένα να τον καταφέρουν παρά τα εμπόδια που συναντούν στο δρόμο τους.
Είναι ένα έργο που μας αφορά όλους διότι μιλά για την απόλυτη πίστη σε ένα ιδανικό, ενώ παράλληλα αφήνει πολιτικές αιχμές μέσω σαφών αναφορών σε περιστατικά της καθημερινότητας. Σαφώς δεν μπορεί να ειδωθεί ως κείμενο που με ουσιαστικό τρόπο πραγματεύεται φλέγοντα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα της εποχής, αφού οι ακροθιγείς αναφορές (του δραματικού κειμένου) σε ξενοφοβικά ή ρατσιστικά περιστατικά απλώς προσθέτουν μια μικρή ψηφίδα στο μωσαϊκό της ζωής της Ντίνας. Ωστόσο θα μπορούν να δίνουν μια μικρή γεύση στον αναγνώστη-θεατή των επόμενων χρόνων για τη ζωή σε μια απλή γειτονιά της Νίκαιας των 00’s.

Η ηθοποιός Ελένη Ουζουνίδου καθώς κινείται στο εκτυφλωτικό κίτρινο πάτωμα του σκηνικού μαγεύει το κοινό μέσα στο αστραφτερό σμαραγδί φόρεμα του Μάριου Βουτσινά. Η ερμηνεία της μοιάζει να ρέει ακολουθώντας γλυκά τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του κειμένου συμπαρασύροντας τους θεατές που την παρακολουθούν ασκαρδαμυκτί.
Πολύ ευχάριστη έκπληξη η παρουσία της Άννας Ψαρρά σε έναν ρόλο «μπαλαντέρ» με  πολλαπλές εναλλαγές προσωπικοτήτων. Κράτησε το υποκριτικό επίπεδο της παράστασης ψηλά δουλεύοντας με ιδιαίτερη επιμέλεια όλους τους χαρακτήρες που υποδύθηκε και απέδειξε την ερμηνευτική της ευελιξία.

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά γρήγορη και έξυπνη, αξιοποιεί όλα τα καλά στοιχεία των δύο ηθοποιών οι οποίες συν τοις άλλοις τραγουδούν ένα συγκινητικό τραγούδι σε μουσική του Μάνου Αντωνιάδη. Ο Καρατζιάς τόσο στην διασκευή όσο και στη σκηνοθεσία κατάφερε να προστατεύσει τις οδυνηρές στιγμές της Ντίνας ποντάροντας στην ασφάλεια της μικρής χρονικής απομάκρυνσης από το δυστυχές συμβάν και στην γλυκόπικρη αλήθεια που έχει η εξιστόρησή τους, απαλλαγμένη όμως από μελοδραματισμούς.  Τα φώτα του Βαγγέλη Μούντριχα τόνισαν άψογα την χρωματική έκρηξη του σκηνικού που περιελάμβανε… τα πάντα. Ράφια παντοπωλείου και πάνω τους κάθε λογής αντικείμενο ή φαγώσιμο που μπορεί να προμηθευτεί κανείς από ένα τέτοιου είδους κατάστημα (Μάριος Βουτσινάς).

Μέσα στην ποικιλία θεαμάτων που προσφέρει ο πολυχώρος Vault μπορεί να βρει κανείς μικρά «διαμαντάκια» που χάρη στην απλότητα και τη σκηνική τους αλήθεια δημιουργούν στιγμές μοναδικής θεατρικής μέθεξης. Μία τέτοια στιγμή, που θα μείνει έντονα γραμμένη στην ιστορία του Vault, είναι και αυτή της «Ψιλικατζούς».

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο:  https://quintatheater.blogspot.com/2018/10/vault.html#more

Γράφει η Κατερίνα Πεσταματζόγλου, 25/1/19