Η Άποψή μας για την παράσταση "Μη σκοτώνεις τη μαμά" στο Θέατρο Olvio

Το έργο: Το πολυβραβευμένο έργο της Charlotte Keatley “My mother said I never should”, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην στο Royal Court Theater της Αγγλίας το 1987. Μεταφράστηκε σε 22 γλώσσες και ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Αυστραλία και στην Ασία. Σήμερα διδάσκεται σε βρετανικά σχολεία και πανεπιστήμια, ως έργο αντιπροσωπευτικό της γενιάς της συγγραφέως.

Στην Ελλάδα έχει ανέβηκε πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη από την Πειραματική Σκηνή Τέχνης (1995) με τον τίτλο «Μην σκοτώνεις τη μαμά» (σκην. Πέτρος Ζιβανός, με τις: Λυδία Φωτοπούλου, Ελένη Δημοπούλου, Έφη Σταμούλη, Κυριακή Μυστακίδου) και στην Αθήνα από το Θεατρικό Οργανισμό Ράμπα στο Αθηναϊκό Δημοτικό Θέατρο & τον Τεχνοχώρο Υπό Σκιάν (σκην. Νανά Νικολάου, με τις: Μυρτώ Αλικάκη, Πελαγία Αγγελίδου, Νόνη Ιωαννίδου, Έυρη Σωφρονιάδου). Το έργο στις μέρες είναι απλώς ένα καλογραμμένο βρετανικό μπουλβάρ και τίποτα παραπάνω. Τα χρόνια πέρασαν και άφησαν στο έργο αρκετή σκόνη και θέλει ένα γερό ξεσκόνισμα για να μπορέσει να σταθεί στο σήμερα.

Υπόθεση: Το έργο διατρέχει τα εξήντα τελευταία χρόνια του 20ου αιώνα μέσα από τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών (γιαγιά, μητέρα, κόρη, εγγονή). Πρόκειται για ένα σύγχρονο ψυχογράφημα των σχέσεων μητέρας – κόρης. Η μετ’ εμποδίων σχέση τους βεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη και μοιραία για την εξέλιξη του ανθρώπου σχέση, όσο αυτή της μητέρας με το παιδί της. Τα κύρια θέματα του έργου είναι οι σχέσεις και η μητρότητα. Απευθύνεται στα θέματα της εφηβικής εγκυμοσύνης, της ιεράρχησης της σταδιοδρομίας και της μητρότητας. Δείχνει, επίσης το πώς οι διάφορες γενιές ξεφεύγουν από την παράδοση και τον πολιτισμό των γονέων τους.

Η παράσταση: Η Ρέινα Εσκενάζυ ανέβασε το έργο της Κίτλυ στο θέατρο Olvio βασισμένη στην ρέουσα μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν. Η Εσκενάζυ γνωστή από τις πάμπολλες επιτυχίες της στην τηλεόραση γνωρίζει πολύ καλά πως να στήσει εικόνες. Πως να δώσει το σωστό πλάνο στον θεατή της, αυτό συμβαίνει και στην συγκεκριμένη περίπτωση. Λόγω εναλλασσόμενου ρεπερτορίου είχε στην διάθεση της ένα πολύ απλό σκηνικό κι όμως μαζί με την βιντεοπροβολή εκείνη μας μετέφερε σε όλα αυτά τα μέρη και τις εποχές του έργου. Πήρε ένα έργο που ο χρόνος του άφησε αρκετές ρυτίδες και μας έδωσε μια γλυκιά βραδιά, με καλές ερμηνείες (σίγουρα συμβατικές) και ατμόσφαιρα νοσταλγίας. Σίγουρα το θέμα αφορά τις γυναίκες περισσότερο αλλά και οι άνδρες θεατές θα έχουν μια ευχάριστη βραδιά. Η παράσταση είχε σωστό ρυθμό, άρα δεν ήταν καθόλου κουραστική αλλά δεν ξέφυγε καθόλου από ένα τυπικό συμβατικό ανέβασμα. Όλα ήταν σωστά καμωμένα αλλά δεν έγινε η υπέρβαση ώστε να μιλάμε για μια εξαιρετική παράσταση. Το σημαντικότερο είναι ότι είδαμε μια καλή παράσταση πάνω σ ένα έργο που έχει μείνει στην εποχή του και δεν υπάρχει κάποιος λόγος να ανέβει σήμερα. Πολύτιμος αρωγός της παράστασης οι άψογοι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη. Δημιούργησαν μαγικές εικόνες και κάλυψαν την λιτότητα της σκηνής. Σκηνικά και κοστούμια, τα απολύτως απαραίτητα για να μπορέσει να ανέβει η παράσταση.

Ερμηνείες: Ήταν χαρά να δούμε και πάλι επί σκηνής την Αντιγόνη Γλυκοφρυδη. Είχε όλη αυτήν την απλότητα και σοφία που χαρίζει ο χρόνος. Μάθημα λιτότητας και ευαισθησίας η ερμηνεία της. Κατάφερε να συγκινήσει την πλατεία. Είναι παράδειγμα για τους νεότερους η ερμηνεία της. Μάθημα μέτρου, τεχνικής και θεατρικής αλήθειας. Η Πέγκυ Σταθακοπούλου μοίρασε απλόχερα στο κοινό συγκίνηση. Έφτιαξε έναν πολυπρισματικό χαρακτήρα. Χωρίς ίχνος υπερβολής πέρασε άνετα την ηρωίδα της απ' όλα τα ηλικιακά και ψυχολογικά φάσματα. Η ερμηνεία της είχε ζωή και χαρά. Την χαρά του ηθοποιού για τον ρόλο που παίζει και μετουσιώνεται σε χαρά της ζωής. Η Ελίνα Γιαννάκη δυστυχώς έχει τελείως λάθος τοποθετημένη την φωνή της. Είναι κλειδωμένη σε μια νότα. Δεν μπορούμε να σχολιάσουμε ερμηνεία γιατί εδώ λείπει η αλφαβήτα. Δεν μπόρεσε να δώσει χρώμα και ζωή στην ηρωίδα της. Όσο κι αν δάκρυσε η ηθοποιός το μόνο που κατάφερε ήταν να ενοχλεί την πλατεία η έλλειψη τεχνικής. Πρέπει άμεσα να επιστρέψει στα θρανία για να μπορέσει να συνεχίσει στην δουλειά. Η Ισιδώρα Δωροπούλου προσπάθησε αλλά έλλειπε η εμπειρία για να μπορέσει να ξεπεράσει το σχήμα του ρόλου.

Εν κατακλείδι: Μια αξιοπρεπής και ευχάριστη βραδιά. Γλυκιά σαν τα λικέρ του παλιού καιρού. Οι γυναίκες θα το χαρείτε.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.com/2018/09/olvio.html#more

Του Γιάννη Τζέμη, 11/1/19