Η Άποψή μας για την παράσταση BU21 στο Θέατρο 104

Ο φόβος βασιλεύει στο Λονδίνο!
Έξι άνθρωποι ξαναζούν επί σκηνής τον εφιάλτη ενός αεροπορικού ατυχήματος.  Πάνω από το Φούλαμ του Λονδίνου, ένα επιβατικό αεροσκάφος, το ομώνυμο BU 21 βάλεται από έναν πύραυλο εδάφους αέρος.  Έξι διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι καταφέρνουν να επιζήσουν, για να μας μεταφέρουν την εμπειρία τους.  Έξι ανεξάρτητοι μονόλογοι, άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους.

Ο Άλεξ είναι ένας αλαζονικός τύπος, τραπεζικό στέλεχος, που έχασε την κοπέλα του στο δυστύχημα (παράπλευρη απώλεια).  Η έπαρση και η υπεροψία του, αλλά και η θεωρία του για τις γυναίκες μετριάζονται από τον τρόπο του θανάτου της.  Ο Ευθύμης Γεωργόπουλος δεν δυσκολεύτηκε διόλου στην απόδοση του ρόλου.  Η στάση του σώματος, οι εκφράσεις του προσώπου και οι αντιδράσεις του τον δικαίωσαν.   Ήταν εξαιρετικός!

Συμπτωματικά, ο Άλεξ συνδέεται με τη Σύλια, η οποία στο τραγικό δυστύχημα έχασε την μητέρα της.  Εδώ, η Λία Τσάνα μας εντυπωσίασε με την απλότητα της ερμηνείας της.  Γλυκιά, προσηνής, εκλεπτισμένη, όπως ακριβώς απαιτούσε ο ρόλος της μορφωμένης και καλλιεργημένης μεγαλοαστής.  Μας έδειξε ένα ακόμη κομμάτι των δυνατοτήτων της.  Και  μας απέδειξε την ευκολία με την οποία ανταπεξέρχεται.  Και με μία εντυπωσιακή οπτική επαφή με το κοινό.  Σε κοίταζε κατάματα κι αυτόματα γινόσουν μέρος της ζωής της!  Η φωνή της δε, σε μαγνήτιζε!  Παλιά γνώριμη η κ. Τσάνα βαδίζει αργά και σταθερά με σωστές επιλογές.

Στη συνέχεια, η Άννα, μια νεαρή Ρουμάνα με πολύ σοβαρά εγκαύματα  στο πρόσωπο και το σώμα.  Οικονομική μετανάστρια, βρέθηκε στη “Γη της Επαγγελίας” για ένα καλλίτερο μέλλον.  Τυχερή και άτυχη παράλληλα, γιατί οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος της.  Δεν πέθανε από το ατύχημα.  Όμως τη σημάδεψε βαθιά και για πάντα κι αυτό από μόνο του αποτελεί τη δυσχερέστερη συνέπεια.  Ρόλος με ιδιαίτερες απαιτήσεις, για τη Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, αφού έπρεπε να ανταπεξέλθει σε δύο επίπεδα· σωματικού και ψυχικού άλγους.  Δεν αμφιβάλλαμε ούτε στιγμή για τις υποκριτικές της ικανότητες.  Έχει αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν ότι ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών με κουλτούρα, ήθος και συνέπεια.  Αναμφισβήτητα, δεν ήταν τυχαία επιλογή.  Το καθαρό της βλέμμα, η ιδιαίτερη χροιά στης φωνή της και η ανεπιτήδευτη απλότητά της, μας μετέφεραν τον πόνο, τη θλίψη και την αγωνία της για τη ζωή.  Τη Ζωή που αμφισβητείται μέσα από τη δική της ζωή και την ειρωνία του Θανάτου.

Η μικρή της υπόθεσης, Φλόρενς, με την αφέλεια, τον αυθορμητισμό και την ευθύτητα του χαρακτήρα της απέσπασε την προσοχή μας και τελικά το χειροκρότημά μας.  Στοιχειωμένη από τη θέα του - για λίγα δευτερόλεπτα ζωντανού και μετά νεκρού - γιατρού, μας μεταφέρει όλος το άγχος της, τις ανησυχίες και την πίεση της τραγωδίας.  Της δικής της τραγωδίας, αφού το συμβάν (που στην πραγματικότητα δεν την άγγιξε καθόλου), θα τη συγχίσει, θα την αποπροσανατολίσει, και θα την αποδιοργανώσει τουλάχιστον για έναν χρόνο.  Αστεία, γλυκιά και αυθόρμητη, η Χρηστίνα-Καλλιρόη Γαρμπή έπιασε αμέσως τον παλμό και τις ανάγκες του ρόλου.  Ήταν απολαυστική!  Και πολλά υποσχόμενη!

Στο ρόλο του Κλάιβ, ο Βαγγέλης Σαλευρής.   Κλήθηκε να υποδυθεί το νεαρό μουσουλμάνο, που δυσκολεύεται να αυτοπροσδιοριστεί.  Μακράν από τους πορωμένους ομόθρησκους και ομοϊδεάτες του.  Έξυπνη η επιλογή του γι΄αυτό το ρόλο.  Το γλυκό και ευγενικό physique του (που έκανε ιδιαίτερα έντονο contrast με το ρόλο), παραπέμπει ακριβώς σε μια νέα γενιά ανθρώπων, που θέλει να αποβάλει το βαρύ φορτίο των στενών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Πάσχιζε να ξεφύγει, βασανιζόμενος μάλλον από την κακή σχέση του με τον πολύ επιτυχημένο καρδιολόγο πατέρα του, που πέθανε κατά τη συντριβή.  Κέρδισε επάξια την απαιτούμενη συμπάθεια, τόσο προς το ρόλο όσο και προς το πρόσωπό του.

Τέλος, ο Μανώλης Κλωνάρης συμπλήρωσε υποδειγματικά το καστ.  Με την πρωθύστερη εμπειρία του, υποδύθηκε επιδέξια τον Γκράχαμ, έναν οδηγό φορτηγού.  Με την πρέπουσα ωμότητα και πονηριά - και επιτηδειότητα, θα έλεγα -  ο χαμηλού επιπέδου τύπος, επωφελήθηκε ιδιαίτερα από το ατύχημα, μιας και φαίνεται να ήταν αυτόπτης μάρτυρας του γεγονότος.  Προσέφερε απλόχερα τη βοήθειά του στους πληγωμένους και αναξιοπαθούντες, όμως στο τέλος αμφισβητήθηκε ζωηρά για το κίνητρό του.  Του αξίζουν συγχαρητήρια γιατί έφερε επάξια εις πέρας έναν από τους δύο αντιπαθητικούς ρόλους της παράστασης.

Κι όλοι αυτοί συναντιούνται στη δεύτερη μεγαλύτερη (πληθυσμιακά) πόλη της Ευρώπης, το Λονδίνο.  Έναν από τους πιθανότερους στόχους παγκοσμίως.  Γιατί;  Γιατί εκεί συναντά κανείς τις πιο σοβαρές κοινωνικές, πολιτισμικές, οικονομικές και θρησκευτικές, διαφορές.  Και δε χρειάζεται να είσαι κάτοικος για να το διαπιστώσεις...  Και κόντρα σ΄αυτές τις διαφορές γεννιέται η αλληλεγγύη κατά της βίας και της τρομοκρατίας γενικότερα.  Προσποιητή;  Ενδεχομένως, για κάποιους.  Όμως αλληλεγγύη.  Το τραγικό ατύχημα προκάλεσε αναπόφευκτα αλλαγές στις ζωές τους και τώρα καλούνται να επαναπροσδιοριστούν, να διαχειριστούν τις συνέπειες, τη θλίψη, το άγχος, τον πόνο και να κάνουν restart στις ζωές τους...  Ο Slade κατάφερε να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον και τους χαρακτήρες για ένα σύγχρονο κοινωνικο-πολιτικο - και κάπου στο βάθος - θρησκευτικό έργο.

Όσον αφορά στην απόδοση του θεατρικού, ο σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς μετέφερε ακλόνητα στη σκηνή το φόβο για το φαινόμενο της τρομοκρατίας.  Με το αίσθημα της πρόκλησης αλλά και της πικρίας.  Προσπάθησε και πέτυχε να μεταφέρει με καυστικότητα και διακριτικό χιούμορ τα βασικά ελαττώματα των χαρακτήρων του Slade και την εντύπωση που θέλουν να περάσουν σ΄όλον τον υπόλοιπο κόσμο από την εμπειρία του ατυχήματός τους.  Καλοί χαρακτήρες, κακοί και ίσως και απεχθείς χαρακτήρες, όμως ο Βουρνάς μας κάνει παραδόξως να τους συμπαθήσουμε όλους με τα θλιβερά ψεγάδια τους, τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του μετα-τραυματικού στρες και εντέλει να τους κατανοήσουμε.  Η προσέγγισή του είναι σαφώς μινιμαλιστική, χωρίς υπερβολές.  Τίποτα περιττό υλικά ή συναισθηματικά.



Εξαιρετική η μετάφραση της Λυδίας Τριγώνη.  Για όποιον δεν έχει ασχοληθεί με το είδος, είναι πολύ δύσκολο να μεταφράσεις σύγχρονα έργα, με τα επιφωνήματά τους και τις χυδαιολογίες (που έχουν ενταχθεί ανώδυνα στο καθημερινό λεξιλόγιο) και να τα προσαρμόσεις στην Ελληνική πραγματικότητα.

Πόσες πιθανότητες έχεις να σου συμβεί ένα αεροπορικό ατύχημα;  Στην πραγματικότητα, οι στατιστικές δείχνουν 1/1.200.000 πτήσεις!  Με πιθανότητα θανάτου 1/11.000.000!  Αν λοιπόν στη ζωή σου συμβεί κάτι ανάλογο, θα πρέπει να αναρωτηθείς πόσο ευλογημένος και τυχερός είσαι για να επιζήσεις κι όχι να μοιρολογείς γι΄αυτό που σού΄τυχε!  “Κι αν καταφέρεις να γελάσεις, σημαίνει ότι ξαναζείς!”
Κι αν δε σας άγγιξε το θέμα αυτό καθ΄αυτό, η επίδρασή του στο κοινό θα σας πείσει!
Εκπληκτική επιλογή έργου!  Ευχαριστούμε πολύ κ. Βουρνά!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.gr/2018/01/bu21-stuart-slade-104.html#more

Της Βικτώριας Πέππα 1/2/18