Πρόσωπο - Υψιπύλη Σοφιά

Η Υψιπύλη Σοφιά είναι ένα νέο ταλαντούχο κορίτσι που κάνει τα πρώτα του βήματα στο θεατρικό σανίδι. Αγάπησε το θέατρο από πολύ μικρή ηλικία και μετά τις σπουδές της στο τμήμα των πολιτικών επιστημών αφιερώθηκε στην υποκριτική. Προσγειωμένη, έξυπνη και με την ορμή της νιότης της έρχεται να διεκδικήσει το δικό της μερίδιο στον χώρο του θεάματος.  Αυτή την περίοδο την συναντάμε στην παράσταση "Οι λευκές μας νύχτες" του Κώστα Παπαπέτρου στο Θέατρο Μπέλλος στον ρόλο της Ελενίτσας.  Μιας κοπέλας που θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί, σε μια νοσταλγική παράσταση ποτισμένη με τραγούδια από το νέο κύμα.  Ας την γνωρίσουμε.

-Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς για να σας γνωρίσουμε καλύτερα
Μεγάλωσα στην Θάσο,όπου και έζησα μέχρι τα δεκαοχτώ μου χρόνια. Έπειτα έφυγα στην Κομοτηνή για σπουδές στις πολιτικές επιστήμες, και τα τελευταία 3 χρόνια ζω μόνιμα στην Αθήνα. Εδώ ασχολούμαι πια εντατικά με την υποκριτική!

-Πως αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε φιλότεχνη οικογένεια. Η μητέρα μου, μου εμφύσησε από την παιδική ηλικία κιόλας την αγάπη για την μουσική, τα εικαστικά και το θέατρο. Ηθοποιός ήξερα ότι θέλω να γίνω όταν πήγαμε μαζί στην πρώτη μου παράσταση στο αρχαίο θέατρο της Θάσου. Αν θυμάμαι σωστά ήταν η Ειρήνη του Αριστοφάνη. Εκείνη την μέρα αισθάνθηκα ότι ήθελα οπωσδήποτε να 'μαι μέρος αυτού που δημιουργούνταν στην σκηνή.

-Είχατε κάποιον άλλο προσανατολισμό πριν ασχοληθείτε με τον χώρο;
Όπως ανέφερα προηγουμένως, σπούδαζα πολιτικές επιστήμες στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο στην Κομοτηνή, κι έπειτα όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα ολοκλήρωσα την άσκησή μου στην επιστημονική υπηρεσία της Βουλής.

-Ποιο είναι το πιο σημαντικό κριτήριο όταν επιλέγετε μια συνεργασία;
Το μέχρι τώρα κριτήριό μου στις συνεργασίες μου είναι πρώτα το ένστικτό μου κι  έπειτα αν η επιλογή της συγκεκριμένης δουλειάς με κάνει να νιώθω ότι υπηρετώ  το θέατρο όπως το έχω οραματιστεί. Και βέβαια με ενδιαφέρει η ουσιαστική επικοινωνία και ένας κοντινός αξιακός κώδικας.

-Αγαπημένος ρόλος, συγγραφέας, ηθοποιός;
Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Πιραντέλο. Αγαπημένος ρόλος δεν ξέρω αν υπάρχει. Όλοι οι ρόλοι μπορούν να αγαπηθούν πολύ και να προσφέρουν σπουδαία γνώση στον ηθοποιό για την δουλειά του και την ψυχή του.

-Τι αισθανθήκατε την πρώτη φορά που βρεθήκατε στην σκηνή;
Βίωσα όλα τα συμπτώματα του έρωτα. Από ταχυκαρδία και σφιγμένο στομάχι μέχρι αυτή την ακραία παιδική χαρά. Θα έλεγα ότι όπως τα περισσότερα σπουδαία συναισθήματα είναι άρρητο. Δεν ξέρω ακόμα αν εκφέρεται με λόγια.

-Ποια ήταν η πιο αμήχανη ή αστεία επαγγελματική σας στιγμή;
Όταν με έπιασε νευρικό γέλιο σε δραματική σκηνή όσο ήμουν γυρισμένη με πλάτη στο κοινό. Συνέβη νομίζω από μεγάλη συναισθηματική φόρτιση σε συνδυασμό με μια ιδιαίτερη αντίδραση μιας κυρίας στο κοινό, η οποία αποκάλεσε “αλήτη” τον συμπρωταγωνιστή μου.

-Σας έχει ποτέ απογοητεύσει το επάγγελμα που ακολουθήσατε;
Είμαι στα πρώτα βήματα ακόμη και δεν μπορώ να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Αλλά είμαι συμφιλιωμένη με το γεγονός ότι θα συμβεί, όπως συμβαίνει σε όλους τους χώρους. Παρ' όλα αυτά νιώθω απογοήτευση και πικρία όποτε βλέπω την κοινωνική απαξίωση του πολιτισμού την οποία θλιβερά αρχίζουμε να συνηθίζουμε.

-Είχατε κάποιο πρόσωπο που να λειτούργησε σαν ερέθισμα να ασχοληθείτε με τον χώρο; 
Ερέθισμα ήταν όπως σας είπα οι αυγουστιάτικες παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο της Θάσου και τους Φιλίππους, τα βιβλία και η μουσική. Δεν θα έλεγα ότι υπήρξε πρόσωπο που με παρότρυνε συγκεκριμένα να ασχοληθώ με την υποκριτική, αλλά σίγουρα η οικογένειά μου, όπως προανέφερα, μου εμφύσησε την αγάπη για την τέχνη.

-Πως αντιμετωπίζετε τις θετικές και πως τις αρνητικές κριτικές;
Η κριτική μπορεί να οδηγήσει κάποιον σε πολύ παραγωγική διαδικασία και εξέλιξη ή να τον μπλοκάρει. Αν επιθυμεί κανείς το πρώτο αποτέλεσμα καλό είναι να φιλτράρει και σίγουρα σ' αυτό βοηθάει μια αντιληπτική ικανότητα.

-Ποιοι είναι οι επαγγελματικοί σας στόχοι;
Να συνεχίσω να εκπαιδεύομαι και να μαθαίνω. Κι αυτό δόξα τω θεω στο θέατρο δεν τελειώνει ποτέ.

-Τι επιθυμείτε για τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια από σήμερα;
Να συνεχίσω να βιώνω συμπτώματα έρωτα κάθε φορά που βγαίνω στην σκηνή.

-Πείτε μας που σας βλέπουμε αυτή την περίοδο.
Αυτή την περίοδο θα μας δείτε με τον Δημήτρη Παπά στο θέατρο Μπέλλος, στην Πλάκα όπου ανεβάζουμε από τις 31 του Γενάρη την παράσταση ''Οι λευκές μας νύχτες'' του Κώστα Παπαπέτρου, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Πρόκειται για μια πολύ τρυφερή ιστορία αγάπης ανάμεσα σε 2 νέους την δεκαετία του '60, και παρακολουθούμε την γνωριμία και τις συναντήσεις τους στα σοκάκια της Πλάκας, υπό τους ήχους των μπουάτ και τις μουσικές του νέου κύματος. Την κινησιολογία την έχει επιμεληθεί ο Φώτης ο Μεταξόπουλος.

-Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση;
Ο δικός μου ρόλος είναι αυτός της Ελενίτσας. Μια πολύ ιδιαίτερη νεαρή κοπέλα, που ακροβατεί ανάμεσα στην ανάγκη της για αγάπη και στα τείχη που υψώνει η ίδια ως άμυνα σ' αυτή την αγάπη που δεν είναι το οικείο μονοπάτι της. Ένας αρκετά μεγάλος καθρέφτης για να χωρέσει πολλούς-πολλές από μας.

-Ποια είναι τα επόμενα σας επαγγελματικά βήματα;
Προς στιγμήν είμαι αφοσιωμένη στην παρούσα δουλειά και το νέο αυτό ξεκίνημα σ' αυτό το τόσο όμορφο και ζεστό θέατρο της Πλάκας.