Η Άποψή μας για την παράσταση "Οι Λευκές μας νύχτες" στο Θέατρο Μπέλλος

Οι λευκές μας νύχτες του Κώστα Παπαπέτρου που ανεβαίνουν στο Θέατρο Μπέλλος βασίζονται στις Λευκές Νύχτες του Ντοστογιέφσκι.  Η ιστορία του κοριτσιού και του ονειροπόλου μεταφέρεται στα στενά της Πλάκας της δεκαετίας του 60.  Ο Πάρης και η Ελενίτσα είναι δυο νέοι που συναντιούνται σ'ένα παγκάκι.  Ο Πάρης φοιτητής με όνειρα για ένα λαμπρό μέλλον ως δάσκαλος και η Ελενίτσα που φροντίζει την κατάκοιτη θεία της και μαθαίνει ραπτική ενώ νοικιάζουν ένα δωμάτιο για να βγάζουν τα προς το ζην.  Οι συναντήσεις στο παγκάκι γίνονται όλο και πιο συχνές, συναισθήματα αρχίζουν να αναπτύσσονται, εξομολογήσεις και όνειρα να εξωτερικεύονται και ένας έρωτας να ανθίζει μέσα στο χιονισμένο, λευκό τοπίο της Πλάκας.

Μια τρυφερή ερωτική ιστορία γεμάτη νοσταλγία και τραγούδια του νέου κύματος και της δεκαετίας του 60.  Το κείμενο του Κώστα Παπαπέτρου άμεσο και γρήγορο μπλέκεται με τα λόγια των τραγουδιών.  Ο έρωτας κυρίαρχο στοιχείο διανθισμένο με αρκετό χιούμορ και με την προβληματική των νέων της εποχής.  Μια καλογραμμένη ρομαντική κομεντί με νοσταλγική διάθεση που μεταφέρει στις μέρες μας όλη την αθωότητα και την αλήθεια της εποχής και μας καλεί, έστω και λίγο, να γίνουμε μέρος της και να ξεφύγουμε απ'τη πεζή καθημερινότητα μας.

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ο Δημήτρης Παπάς και η Υψιπύλη Σοφιά είναι δυο πολύ φρέσκα, νέα και όμορφα πρόσωπα που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον χώρο.  Είναι ταιριαστοί, έχουν χημεία, ερμηνευτικά στέκονται επάξια στους ρόλους τους και ακόμα και στις "δύσκολες" στιγμές της παράστασης όπως η ερωτική τους επαφή (που γίνεται με έναν πολύ τρυφερό και όμορφο τρόπο) και ένας rock n roll χορός (σε χορογραφία Φώτη Μεταξόπουλου) ανταπεξέρχονται εξαιρετικά.

Ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος καθοδηγεί τους δύο ηθοποιούς του εκμεταλλευόμενος τη νιότη και και την ορμή τους, αλλά και όλους τους χώρους του θεάτρου παρουσιάζοντας μας μια πολύ όμορφη δουλειά.

Σου αφήνει μια γλύκα η παράσταση αυτή, μια γλύκα που έρχεται και ξαναέρχεται πολλές φορές μετά το τέλος της. Μια άριστη επιλογή αφου φεύγεις απο το θέατρο γεμάτος έντονη αίσθηση ρομαντισμού κι ερωτισμού, στοιχεία της παράστασης,  πλαισιωμένα απο νοσταλγική μουσική του νέου κύματος.  Δε λείπει βέβαια και το χορευτικό κομμάτι, το οποίο ηταν εξαιρετικό, αλλά λίγο. Οι ερμηνείες ενδιαφέρουσες και το μήνυμα ένα...Παρ'όλα τα εμπόδια στο τέλος νικάει ο έρωτας, ακόμη μια φορά. Ο Πάρης, η Ελένη και ο έρωτας.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.gr/2018/01/blog-post_37.html#more

Του Μπίκου Περικλή, 21/2/18