Η Άποψή μας για την παράσταση “Γυναίκες”, της Γαλάτειας Καζαντζάκη, στο Θέατρο “Βαφείο – Λάκης Καραλής”.

“Οι Γυναίκες” είναι ένα εντυπωσιακό ψυχογράφημα πέντε γυναικών στα μέσα της δεκαετίας του ΄30, που όμως φαίνεται τόσο σύγχρονο και διαχρονικό.  Η γυναίκα της Καζαντζάκη δε διαφέρει και πολύ από τη σύγχρονη.  Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαν να είναι πέντε γυναίκες σε μία άλλη χρονοδιάσταση.

Η Γαλάτεια Καζατζάκη ανήκει σ΄αυτήν την κατηγορία γυναικών που γεννήθηκαν για να κάνουν την παρουσία τους (κι αργότερα την απουσία τους) ιδιαιτέρως αισθητή!  Και παρ΄όλο που έζησε δίπλα σε ένα θηρίο της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, με σαφείς επιρροές από αυτόν, δεν απώλεσε ούτε στιγμή την προσωπικότητά της και τα διακριτικά στοιχεία της γραφής της.  Οι κομμουνιστικές - έως αντιστασιακές - και φεμινιστικές της πεποιθήσεις τη στιγμάτισαν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της, αλλά την καθιέρωσαν στην μεταπολεμική Ελλάδα.

Το έργο της “Γυναίκες”, το οποίο έγραψε στην ώριμη ηλικία της, είναι αναμφισβήτητα επηρρεασμένο από ιστορικές πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, όπου διακρίνονται οι αντισυμβατικές της τάσεις, που τόσο απροκάλυπτα ενσωματώνει στα έργα της.  Έργο “μοντέλο” του επωαζόμενου φεμινιστικού κινήματος, από μία βαθιά διανοούμενη, ανεξάρτητη και απελευθερωμένη γυναίκα-συγγραφέα.

Πέντε γυναίκες, πέντε αδελφές, μεγαλωμένες στο ίδιο αστικό οικογενειακό περιβάλλον αποδεικνύουν καταφανώς πως περιβαλλοντικοί και γονιδιακοί παράγοντες αλληλλεπιδρούν και διαμορφώνουν, αντίστοιχα, πέντε εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες.  Πως σκέφτονται; Πως ενεργούν; Τί τις προβληματίζει; Τί καθορίζει τις αντιδράσεις τους;

Εξαιρετική παράσταση στο σύνολό της.  Ο Θίασος “Αντάμα”, οι πέντε γυναίκες επί σκηνής καταθέτουν τα ιδιαίτερα και μοναδικά χαρακτηριστικά τους.  Όλες, όμως, έχουν  έναν κοινό παρονομαστή· την προσωπική τους ελευθερία, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται η κάθε μία τους ξεχωριστά.  Και μπορεί η πλειονότητα να τη θεωρεί δεδομένη, αλλά ακόμη και σήμερα είναι διεκδικήσιμη σε πολιτισμένους και μη τόπους!

Δήμητρα Μπάσιου, Βασιλική Σαραντοπούλου, Κατερίνα Σούλη, Βιβή Τάγαρη και Δώρα Χάγιου, αποτέλεσαν το καστ της παράστασης, ως Άννα, Καίτη, Φανή, Νίνα και Έμυ, αντίστοιχα.  Νέα κορίτσια, όμορφα κορίτσια με σπουδαίο ταλέντο και πασίδηλες υποκριτικές ικανότητες και πολλή όρεξη για δουλειά.  Εκφραστικές, με δοτικότητα, χάρη, ζωντάνια και συναίσθημα, μας μετέφεραν πολύ ζωηρά, πολύ γλαφυρά τις πτυχές της καθημερινότητάς τους και μας συγκίνησαν με τις αδυναμίες τους και τους φόβους τους, αλλά και τις κρυφές επιθυμίες τους, τους καημούς τους, τις φιλοδοξίες τους, τις επιπολαιότητές τους, μα πάνω απ΄όλα τη λαχτάρα τους για μια καλλίτερη ζωή.  Με τους όρους και προϋποθέσεις, που έθεσε η Γαλάτεια Καζαντζάκη για κάθε μία απ΄αυτές ξεχωριστά.  Θεωρώ ότι ανέδειξαν με τον καλλίτερο τρόπο το τόσο σπάνιο αυτό έργο.



Ο σκηνοθέτης Πέρης Μιχαηλίδης σεβάστηκε απόλυτα το έργο και την εποχή του, πετυχαίνοντας με την ακριβή μεταφορά του, την αίσθηση και τον αέρα αυτής της εποχής.  Επενέβην ελάχιστα στο σκηνικό, με λιτά έπιπλα και μέσα, δίνοντας την πρέπουσα σημασία και σπουδαιότητα στην κατανόηση των χαρακτήρων, στην ψυχολογία των ηρωίδων.  Φρόντισε δε, να εκπέμψει την πικρία των πέντε γυναικών με μικρές, διακριτικές δόσεις χιούμορ.  Τέλος, αξιοποίησε αποτελεσματικά τη σχέση των μελών της ομάδας και την επικοινωνία τους, ώστε το κείμενο να ρέει αβίαστα, γαλήνια, μ΄ έναν απολύτως φυσικό και ανεπιτήδευτο τρόπο.

Επινοητική η συμμετοχή της Έλσας Στουρνάρα με το ακορντεόν της.  Ιδιαιτέρως προσεγμένη και η δουλειά της ενδυματολόγου Δέσποινας Χειμώνα.  Έδωσε αξιοσημείωτη προσοχή στις μικρές γυναικείες λεπτομέρειες, που συνήθως ερεθίζουν τους πιο  παρατηρητικούς.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.gr/2018/02/blog-post_28.html#more

Της Βικτώριας Πέππα, 15/2/18