Συνέντευξη - Αφροδίτη Φλώρου

Η υποκριτική και η συγγραφή είναι τα δύο πεδία δράσης της ταλαντούχας Αφροδίτης Φλώρου. Οι δύο παραστάσεις που έχει δημιουργήσει για την θεατρική Ομάδα Κλεψύδρα έχουν μαζέψει μέχρι σήμερα ήδη 13 βραβεία, μεταξύ των οποίων αυτό της καλύτερης παράστασης για “Το 3ο Κύμα”, στα πλαίσια του  Φεστιβάλ “Νέων καλλιτεχνών” που πραγματοποιήθηκε στο θέατρο EliArt και 12 βραβεία στο 8ο πανελλήνιο Φεστιβάλ Διστόμου. Καταφεύγει στη συγγραφή όταν θέλει να ονειρευτεί, όταν απογοητεύεται, όταν θέλει να βγάλει το παράπονο από μέσα της. Θεωρεί το θέατρο εμπειρία, σχεδόν ιεροτελεστία. Με αφορμή τις δύο παραστάσεις που ανέβασε η Ομάδα Κλεψύδρα στον Χώρο Τέχνης Ασωμάτων είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα.

-Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με την συγγραφή θεατρικών έργων;

Πάντα έγραφα. Από την πρώτη μου σχολική έκθεση και μετά θεωρούσα αυτονόητο ότι όλοι οι άνθρωποι έτσι εκφράζονται. Τη συγγραφή θεατρικών έργων όμως την τόλμησα για πρώτη φορά πριν από 5 χρόνια, όταν παρακολουθώντας ένα εργαστήρι υποκριτικής με την τότε δασκάλα, και σημερινή συνάδελφο και φίλη Κατερίνα Μπουζάνη, με παρότρυνε να μεταφέρουμε στη θεατρική σκηνή μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. το  Die Welle (Το Κύμα). Έτσι κι έγινε. Πιστεύω πως η συγγραφή θεατρικών έργων είναι για μένα ένα πολύ ενδιαφέρον πεδίο έκφρασης, γιατί μπορώ να “παίξω μπάλα” ως φιλόλογος και ηθοποιός ταυτόχρονα.

-Σε ενδιαφέρει περισσότερο η υποκριτική ή η συγγραφή;

Δεν μπορώ να διαλέξω. Το κάθε ένα καλύπτει μια διαφορετική μου ανάγκη/πτυχή. Στην υποκριτική καταφεύγει η κοινωνική Αφροδίτη, που έχει την ανάγκη του ανήκειν σε μια ομάδα από την οποία θα γεννηθεί κάτι όμορφο από κοινού. Στη συγγραφή απευθύνομαι όταν θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου. Όταν θέλω να ονειρευτώ. Όταν απογοητεύομαι. Νομίζω ότι τα έργα μου είναι παράπονα που θέλω να τα μοιραστώ χωρίς να το καταλάβουν.

-Σε φοβίζει καθόλου το γεγονός ότι έχεις διαλέξει ένα επάγγελμα με μεγάλη ανασφάλεια;

Νομίζω ότι η κατάσταση που βιώνουμε στην εποχή μας έχει καταρρίψει το μύθο των ασφαλών κι επισφαλών επαγγελμάτων. Όλοι βρισκόμαστε σε ανασφάλεια. Οπότε απενοχοποίησα εύκολα την επιλογή μου. Σκέφτηκα, καλύτερα ανασφαλής σε ένα επάγγελμα που απολαμβάνεις, παρά σε ένα που βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που σου ‘λαχε. Πιο πολύ με φοβίζει η μιζέρια.

-Πως προέκυψε η συνεργασία με την ομάδα Κλεψύδρα;

Όπως προείπα ανήκα στην Κλεψύδρα ως ηθοποιός πριν από κάποια χρόνια. Όταν συνέχισα τις σπουδές μου στη δραματική σχολή, διατήρησα την ιδιότητα της συγγραφέως της ομάδας. Με την Κατερίνα συνεργάζομαι άψογα. Μπορώ να καταλάβω τι ζητάει συγγραφικά, κι εκείνη μπορεί κι αποδίδει σκηνοθετικά ακριβώς αυτό που σκέφτομαι όταν γράφω. Είναι μεγάλο δώρο αυτό.

-Τι θα παρακολουθήσει ο θεατής που θα έρθει να δει το "Σιγήν Ιχθύος";

Δυστυχώς τη ζωή του. Όσο παρακολουθούσα την παράσταση έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάει το κοινό. Σκεφτόμουν συνέχεια πόσοι από αυτούς έχουν περάσει παρόμοια περιστατικά, και μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ. Ελπίζω πως οι συσχετισμοί μπορούν να αλλάξουν. Τουλάχιστον σε αυτό στοχεύω με αυτό το έργο.

-Τι είναι αυτό που κάνει αυτές τις γυναίκες να σιωπούν;

Ο φόβος. Η ανασφάλεια. Η συνήθεια. Η ελπίδα. Η ανάμνηση κάποιων πρώτων ανέμελων ημερών. Το ερώτημα για μένα δεν είναι γιατί σιωπούν αυτές. Αυτές έχουν ένα είδος εξάρτησης, και χρειάζονται βοήθεια. Το ερώτημα είναι γιατί σιωπούμε εμείς. Οι γείτονες, οι συγγενείς, οι περαστικοί. Εμείς δεν έχουμε ελαφρυντικό.

-Μπορείς να δώσεις κάποιο ελαφρυντικό σε όσους ασκούν βία είτε λεκτική είτε σωματική;

Μπορώ να τους καταλάβω. Δεν μπορώ να τους δικαιολογήσω. Μπορώ να δω το παρελθόν τους, τις καταστάσεις που τους οδήγησαν εδώ. Κανείς δεν γεννιέται κακός.  “Μεγαλώνουμε μελλοντικούς δολοφόνους” ακούγεται κάποια στιγμή στο έργο, Πολλοί από τους σημερινούς θύτες, υπήρξαν άλλοτε θύματα. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Αυτό όμως από μόνο του δεν είναι άλλοθι. Υποτίθεται πως είμαστε σκεπτόμενα όντα, άρα είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας.

-Στα κείμενα σου καταπιάνεσαι με καίρια κοινωνικά ζητήματα όπως είναι ο κόσμος του ίντερνετ (e-ktatoria), ο φασισμός (Το 3ο Κύμα) και η βία κατά των γυναικών στο Σιγήν Ιχθύος. Ποια άλλα ζητήματα σε απασχολούν;

Τα πάντα. Όλη μέρα κρατάω σημειώσεις. Την ώρα που διδάσκω, την ώρα που κάνω πρόβα, μέσα στο λεωφορείο, όταν σκρολάρω στο facebook. όταν βγαίνω με φίλους. Κάνω πολύ περίεργους συνειρμούς. Μπορεί μέσα στο μυαλό μου ένα ασήμαντο στιγμιότυπο να προσλάβει διαστάσεις κοσμοϊστορικής σημασίας. Εκεί καταλαβαίνω ότι πρέπει να γράψω.  Όλοι βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Κράτη, άνθρωποι, συλλογικότητες, με τον εαυτό μας, με τον διπλανό μας, με τα πάντα! Υπάρχει τόσο υλικό εκεί έξω.

-Τι θέλεις να κερδίσει ο θεατής που θα έρθει να δει μια παράσταση σε δικό σου κείμενο;

Δεν με απασχολεί. Δεν είναι κάτι που μπορώ να προβλέψω. Για κάθε έργο υπάρχουν τόσες γνώμες όσα και τα άτομα που το βλέπουν. Ο καθένας θα πάρει αυτό που του λείπει, αυτό που αντέχει να δει τη δεδομένη στιγμή. Στο θέατρο όλοι, ηθοποιοί, τεχνικοί, θεατές, ερχόμαστε ο καθένας από τον δικό του μικρόκοσμό, για να μπούμε σε έναν κοινό, για όσο διαρκεί η παράσταση. Είναι μαγικό. Συμβαίνει τόσο σπάνια σε αυτήν την εποχή της εξατομίκευσης. Είναι μια εμπειρία. Σχεδόν ιεροτελεστία θα έλεγα.

-Τι περιλαμβάνουν τα μελλοντικά σου σχέδια όσον αφορά την συγγραφή; Είναι στα σχέδια σου ας πούμε κάποιο τηλεοπτικό σενάριο;

Είμαι ανοιχτή στα πάντα. Αφουγκράζομαι την ανάγκη μου σε κάθε περίοδο και το πράγμα κυλάει από μόνο του. Ποτέ δεν ξεκινάω να γράφω έχοντας στο μυαλό μου, “που να το στείλω”. Λέω αυτά που θέλω να πω. Το που θα ταιριάξει από κει κει πέρα  και που θα αξιοποιηθεί είναι άλλο πράγμα.

Του Περικλή Μπίκου, 09/10/19