«Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν οικονομικές αντιξοότητες αλλά αυτό δεν πρέπει να το λαμβάνει κανείς πολύ υπ’ όψιν του»
Δεν έχω κανένα παράπονο. Πήρα το «άριστα» από τη δραματική σχολή του Εθνικού και ξεκίνησα στο θέατρο με σκηνοθέτη τον Αλέξη Δαμιανό. Στη συνέχεια επέστρεψα στο Εθνικό Θέατρο αλλά δεν μου άρεσε κι έφυγα αμέσως. Αυτή η αντίσταση που είχα και η βαθύτερη θέληση για κάτι καλύτερο που πίστευα ότι άξιζα, με οδήγησε στο να παίξω ρόλους που αν ήμουν στο Εθνικό, δε θα μου δινόταν η ευκαιρία να τους παίξω. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει δύναμη και πίστη στον εαυτό του. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν οικονομικές αντιξοότητες αλλά αυτό δεν πρέπει να το λαμβάνει κανείς πολύ υπ’ όψιν του.
Κάποια στιγμή μου είπε ο δάσκαλός μου ο Σωκράτης Καραντινός που ήταν τότε διευθυντής στο ΚΘΒΕ να πάω εκεί. Πράγματι λοιπόν πήγα στο ΚΘΒΕ, μια κρατική σκηνή που μου εξασφάλιζε έναν μισθό, κι έτσι παντρεύτηκα στη Θεσσαλονίκη τη Χρυσούλα Διαβάτη, μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς της παλαιότερης γενιάς. Εκεί γεννήθηκε κι η κόρη μου. Έμεινα στη Θεσσαλονίκη 6 χρόνια.
Το 2004, επί Κ. Καραμανλή, έγινα διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Εκείνη την περίοδο έπαιξα δύο ρόλους: τον Βασιλιά Ληρ και τον Δον Κάρλος. Όταν έληξε η θητεία μου κατέβηκα στο Εθνικό Θέατρο.
Πλέον βρίσκομαι στο ελεύθερο θέατρο, συνταξιούχος πια και παίζοντας τους ανάλογους ρόλους – δεν έχω πολλές απαιτήσεις, άλλωστε για το κοινό είμαι ένας καταξιωμένος ηθοποιός, μπορώ να το πω αυτό όσο σεμνά και ταπεινά πρέπει να σκέφτομαι.
«Ήταν να παίξω στο ‘’Ταξίδι στα Κύθηρα’’ του Θ. Αγγελόπουλου, αλλά τότε θα έπαιζα τον Οιδίποδα. Θα άφηνα τον Οιδίποδα για να κάνω ταινία;»
Η τηλεόραση και ο κινηματογράφος δεν είναι μέσα που με ενθουσιάζουν. Προτεραιότητα για μένα είχε πάντα το θέατρο. Ήταν να παίξω στο «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θ. Αγγελόπουλου, αλλά τότε θα έπαιζα τον Οιδίποδα. Θα άφηνα τον Οιδίποδα για να κάνω ταινία; Έστω κι αν αυτή η ταινία θα ήταν με αυτόν τον σπουδαίο σκηνοθέτη, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Δε μετανιώνω για τίποτα.
Ο Τσακίρογλου έχει καλή τύχη, αυτή με βοήθησε. Ο καλός Θεός που προστατεύει τον άνθρωπο και η τύχη πάνε μαζί, είναι άϋλη ύλη. Είναι λάθος να ξεχωρίζουμε την τύχη από τον Θεό.
Είμαι Έλληνας, Ελληνάρας, κι όταν παίζω αρχαία τραγωδία ή κάποιο βυζαντινό έργο ή κάποιο που έχει σχέση με την ιστορία μας αισθάνομαι διπλά Έλληνας, «φουσκώνω», «μεγαλώνω». Είμαστε τυχεροί που ζούμε σ’ αυτόν τον τόπο, μ’ αυτόν τον ήλιο, μ’ αυτό το τζιτζίκι. Πουθενά δεν θα το συναντήσεις αυτό. Δε μυρίζουν τα λουλούδια έξω, το ξέρεις; Αγαπώ την Ελλάδα και αλίμονό μας αν μας φύγει από τα χέρια αυτό που έχουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι ζητάνε πολλοί να μας το πάρουνε με την οικονομική επιβολή κτλ. Δεν τους χρωστάμε τίποτα.
Το ταλέντο είναι η συνισταμένη πολλών πραγμάτων και μια από τις συνισταμένες αυτές που πρέπει να έχει ένας ηθοποιός είναι να δουλεύει το μυαλό του, να οσμίζεται και να ευφραίνεται από αυτόν τον τόπο, να τον αγαπάει και να γνωρίζει την ιστορία του, την οποία πρέπει να υπερεκτιμά, γιατί για να περνάμε εμείς καλά αυτή τη στιγμή και να λεγόμαστε Ευρωπαίοι (ανέκαθεν αυτό ήταν το πρόβλημα του Έλληνα), κάποιοι άλλοι έχυσαν το αίμα τους. Μη νομίζεις ότι είναι καλύτερα έξω. Χειρότερα είναι. Ας κρατήσουμε εμείς αυτά που έχουμε: την ελεύθερη διάθεση, το φως, το νερό, τον ήλιο, τις δημιουργικές δυνάμεις και ας είμαστε ικανοποιημένοι.
«Σπάνια θα πέσεις στην περίπτωση να παίξεις σε μια παράσταση ή ένα έργο που να σου κάνει πολύ μεγάλο κέφι»
Η Επίδαυρος είναι μια ζωογόνος δύναμη κι ένας στίβος πρωταθλητισμού για τον ηθοποιό. Μ’ αξίωσε ο Θεός που με αγαπάει να παίξω μεγάλους ρόλους: τον Οιδίποδα, τον Προμηθέα Δεσμώτη κ.ά. Είναι η τρίτη φορά που έρχομαι σε επαφή με τον Προμηθέα γιατί θέλω να βρίσκομαι στο χώρο και δεν είχα άλλον τρόπο να πλησιάσω την Επίδαυρο (η τελευταία μου παράσταση στην Επίδαυρο ήταν με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λαρίσης που έκανα τον «Φιλοκτήτη» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ιορδανίδη. Ήταν το 2004 - το θυμάμαι διότι τότε έγινα διευθυντής του ΚΘΒΕ και πήγαινα το πρωί στο γραφείο και το βράδυ στην παράσταση).
Ρόλοι όπως ο Προμηθέας έχουν το ατέλειωτο, το ατέρμονο. Πρέπει να τους μελετάς συνέχεια για να βαθαίνεις. Δάσκαλός μου υπήρξε ο Αλέξης Μινωτής. Όταν έκανε τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ», τον έπαιξε για κάποια χρόνια, τον ξανάπαιξε μετά, τον ματάπαιξε αργότερα. Αυτή είναι η μοίρα του ηθοποιού. Τι να κάνεις; Να ψάξεις να βρεις εργάκια; Σπάνια θα πέσεις στην περίπτωση να παίξεις σε μια παράσταση ή ένα έργο που να σου κάνει πολύ μεγάλο κέφι. Αυτό όμως, μου συνέβη το χειμώνα στο Από Μηχανής Θέατρο που κάναμε την «Προσωπική Συμφωνία».
Ο Προμηθέας είναι ένας αμφισβητίας, δεν είναι επαναστάτης. Αμφισβητεί κάθε Αρχή. Ήθελε να κρατήσει τη δική του θέση και τις δικές του απόψεις όσον αφορά το καλό που έπρεπε να κάνει στην ανθρωπότητα.
Ο σημερινός άνθρωπος οφείλει να επαναστατεί πάντα γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο καλυτερεύει τη ζωή και το μέλλον του. Η επανάσταση έχει αίμα. Η αμφισβήτηση δεν έχει αίμα. Χρειάζεται όμως επιμονή και πολλούς ομοϊδεάτες. Είμαι υπέρ μιας ειρηνικής επανάστασης - αυτό κάνει και ο Προμηθέας. Πρέπει να κρατάμε τη δική μας σκέψη και να μην κολλάμε στις εξουσίες και σ’ αυτούς που κατευθύνουν τα πράγματα. Πάνω απ’ όλα πρέπει να βάζουμε τον άνθρωπο, το σύντροφό μας.
Η ειρηνική επανάσταση θέλει χρόνο, βαθιά πίστη και πολλούς ομοϊδεάτες όπως προείπα. Στην Ελλάδα όμως δεν μπορεί να εφαρμοστεί γιατί όλα είναι light. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τα σοβαρά θέματα χωρίς βαθιά σκέψη, με το θυμικό. «Να καταργήσουμε αυτό σώνει και καλά». Με το θυμικό, ειδικά όταν αυτό προέρχεται από απωθημένα, δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα. «Κάποτε δεν έγινε αυτό που ήθελα να γίνει και τώρα επανέρχομαι για να γίνει». Ε, αυτό νομίζω ότι είναι λάθος. Δεν θέλω να πολιτικοποιήσω τη σκέψη αυτή γιατί τοποθετώντας τα πράγματα σε συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις, μικραίνουνε.
Ο μύθος λέει ότι ένας αετός έτρωγε καθημερινά το συκώτι του Προμηθέα και αυτό συνεχώς αναπλαθόταν. Ο αετός της ελληνικής κοινωνίας είναι όλα αυτά που κατατρώγουν το ήπαρ του Έλληνα με τους βαρείς φόρους, με την αγραμματοσύνη, την έλλειψη παιδείας, την περίθαλψη, την πρόνοια για τους ηλικιωμένους και τους εργαζομένους που δεν αμείβονται όπως θα έπρεπε. Λέμε ότι ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά οι αποστάσεις των μισθών είναι πολύ μεγάλες. Στην Ελλάδα δεν έχουμε βιομηχανία. Μήπως όμως είναι καλύτερα που δεν έχουμε;…
«Μη ζητάμε και πολλά… Παραπάνω δεν γινότανε. Φτάσαμε τώρα στο τέλος. Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει»
Το χειμώνα θα βρίσκομαι στο Από Μηχανής θέατρο όπου θα επαναλάβουμε την «Προσωπική συμφωνία». Παίζουν καλοί ηθοποιοί. Είναι ο Αλ. Μπουρδούμης, ο Χ. Βαλαβανίδης, η Αν. Ελεφάντη, η Μ. Παναγιωτοπούλου, ο Π. Γουρζουλίδης, ο Κ. Κουτρούλης, ο Δ. Μπούρας. Η μετάφραση της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου είναι επίσης πολύ καλή. Σπουδαίος συγγραφέας ο Ρόναλντ Χάργουντ. Τον συναντώ για δεύτερη φορά - είχα κάνει στο παρελθόν τον «Αμπιγιέρ» με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και την Ελένη Χατζηαργύρη σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου
Πέρασα καλά στο θέατρο. Δεν έχω παράπονο. Μου δόθηκε, του δόθηκα κι ανταποκρίθηκε σ’ αυτό που ένιωθα γι’ αυτή τη δουλειά. Μη ζητάμε και πολλά… Παραπάνω δεν γινότανε. Φτάσαμε τώρα στο τέλος. Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.
Κατερίνα Πεσταματζόγλου, 08/08/19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου