Η Άποψή μας για την παράσταση "Σε μια...μέρα" στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Τα σύγχρονα θεατρικά κείμενα πέφτουν πολλές φορές στην παγίδα να παίρνουν μια τάση της επικαιρότητας και να την ξεχειλώνουν σε τέτοιο βαθμό που ο θεατής να νιώθει ότι κάπου το έχει ξαναδεί.  Η οικονομική κρίση, η άνοδος του φασισμού και το προσφυγικό είναι θέματα που απασχόλησαν - και συνεχίζουν να απασχολούν - τα οποία όμως έχουν αρχίσει να κουράζουν.

Με μεγάλη χαρά, και ανακούφιση θα έλεγα, παρακολούθησα την παράσταση " Σε μια...μέρα" στο Black Box του Μιχάλης Κακογιάννης.  Μια εξαιρετική μαύρη κωμωδία, σύγχρονη, εύστοχη, με γλώσσα σκληρή αλλά τόσο καθημερινή και μια ειλικρίνεια που σε κέρδιζε απ΄το πρώτο λεπτό.

Ήρωες της παράστασης είναι ο Τζεφ και ο Νταν.  2 φίλοι απ΄τα χρόνια του κολεγίου που βρίσκονται σ΄ένα πάρκο για καφέ 4 χρόνια μετά την τελευταία τους συνάντηση.  Εθισμένοι στην τεχνολογία αρέσκονταν σε περιστασιακές συζητήσεις στο μεσοδιάστημα.  Δυο φαινομενικά ίδιοι αλλά τόσο αντίθετοι χαρακτήρες.  Ο ένας χειμαρρώδης, αθυρόστομος, μηδενιστής και βαθιά συντηρητικός, ενώ ο άλλος διαλακτικός, φιλελεύθερος και προοδευτικός.  Και οι δύο όμως φοβισμένοι και αμήχανοι.  Μιλάνε για τεχνολογία, πολιτική, και σινεμά με παρρησία και πολεμικά επιχειρήματα, αλλά είναι τελείως άτολμοι να μιλήσουν για τη ζωή τους.

Σε κρίση και οι δύο, ηλικιακή και οικογενειακή, αναπολούν την χαμένη νιότη τους και προσπαθούν να βρουν ισορροπίες στα νέα δεδομένα που προκύπτουν στην ζωή τους.  Μια σειρά από οδυνηρές αλλά συνάμα λυτρωτικές αποκαλύψεις τους φέρνει αντιμέτωπους με σκληρές παραδοχές.

Ο Άλλεν Μπάρτον έχει γράψει ένα κείμενο στο οποίο παρελαύνει όλη η προβληματική της σύγχρονης κοινωνίας και οι αγωνίες του "σύγχρονου" άντρα.  Με τρόπο άμεσο και καυστικό βγάζει την γλώσσα στις σχέσεις των αντρών μέσα από ένα σαρδόνιο χιούμορ.  Με μεγάλη ευστοχία καυτηριάζει τον σύγχρονο τρόπο ζωής καθώς μέσα από τα like, τα emoticons, το facebook και το instagram προβάλλουμε μια ζωή που απέχει παρασάγγας από την πραγματική.  Και σίγουρα στους δύο ήρωες θα συναντήσουμε οικεία πρόσωπα.

Οι δύο πρωταγωνιστές είναι εξαιρετικοί και συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον.  Έχουν χημεία μεταξύ τους, υποκριτική ωριμότητα, οικονομία στις εκφράσεις και τις χειρονομίες τους και στήνουν με σταθερούς ρυθμούς την κορύφωση των χαρακτήρων τους.
Ο Φάνης Παυλόπουλος πιο μετρημένος και λιτός με μεγαλύτερες παύσεις και λιγότερες εξάρσεις χτίζει σταδιακά το ξέσπασμα του που χρόνια τον σιγόκαιγε.
Ο Κίμων Φιορέτος ισορροπεί εξαιρετικά μεταξύ της έπαρσης και της απελπισίας αλλά και της ειρωνίας και της ανασφάλειας.  Προσπαθεί να διατηρήσει τα στοιχεία εκείνα που τον κάνουν "γνήσιο" αρσενικό χωρίς να αφήνει να φανούν οι ευαισθησίες και οι αδυναμίες του.  Δυο τόσο ολοκληρωμένοι χαρακτήρες και τοσο γεμάτες ερμηνείες.

Η Σόφη Παπαδοπούλου με μια καθαρή ματιά σκηνοθέτησε μια παράσταση γρήγορη, μοντέρνα, χωρίς χαμένους χρόνους διεισδύοντας στους ήρωες και πέρνοντας από τους ηθοποιούς τα καλύτερα στοιχεία τους.

Αξίζει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στα σκηνικά της Μαρίας Καραπούλιου καθώς έχει μεταμορφώσει την σκηνή του Black Box σε πάρκο του Los Angeles δημιουργώντας ένα τόσο πειστικό περιβάλλον που σχεδόν μυρίζεις το χώμα και τα νοτισμένα φύλλα του φθινοπώρου.

Φθινόπωρο...η φύση πεθαίνει και μια εποχή τελειώνει για τους ήρωές μας.  Τα ανέμελα και ανέφελα χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί και μια νέα πιο ουσιαστική ανατέλλει για τους πρωταγωνιστές.

Πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.gr/2018/01/black-box.html#more

Του Μπίκου Περικλή, 29/1/18