Συνέντευξη - Μάρα Δαρμουσλή

Με την Μάρα Δαρμουσλή προσπαθούσαμε εδώ και καιρό να βρούμε την κατάλληλη εκείνη στιγμή για να κάνουμε μια όμορφη κουβέντα γύρω από το θέατρο αλλά και την ζωή της γενικότερα.  Με 2 παραστάσεις σε μια σεζόν και πρόβες για μια τρίτη τα πράγματα ήταν ζόρικα, αλλά λίγο η καλή διάθεση, λίγο το ότι είναι μια από τις πιο ευγενικές και αξιόλογες γυναίκες στον χώρο τα καταφέραμε.  Αφορμή στάθηκε η παράσταση 39 σκαλοπάτια στο Θέατρο Πόλη σε σκηνοθεσία Σπύρου Σπαντίδα οπού καλούταν να ερμηνεύσει 3 γυναικείους ρόλους σε μια εξαιρετική αγγλική κωμωδία με στοιχεία σωματικού θεάτρου.  Η παράσταση έκλεισε τον κύκλο της έπειτα από 3 σεζόν και νέα πράγματα έρχονται στον δρόμο της για τα οποία της ευχόμαστε κάθε επιτυχία, γιατί είναι μια γυναίκα που έχει δουλέψει πολύ και έχει αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην τέχνη την οποία υπηρετεί.  Σίγουρα οι δρόμοι μας θα συναντηθούν ξανά μέσα από νέες προκλήσεις και νέους ρόλους.

-Στο χάος του θεάτρου, που τοποθετείται τον εαυτό σας, με γνώμονα την πορεία και τον χαρακτήρα σας;
Χαώδες δε θα το έλεγα σε καμία περίπτωση..Σε αντίθεση με την προηγούμενη δουλειά μου,στο χώρο του θεάτρου πέρασα με αργά και σταθερά βήματα, ξεκινώντας από βοηθός. Την ξέρω τη δουλειά από παντού και μπρος και πίσω από τη σκηνή. Με γνώμονα λοιπόν την πορεία μου,θα έλεγα ότι είμαι εργάτης του θεάτρου. Με γνώμονα το χαρακτήρα μου,σε σχέση με το περιβάλλον στο οποίο κινούμαι και τις δυνάμεις που το λειτουργούν..θα δούμε!

-Τι είναι αυτό που σας ανάβει την σπίθα για να κάνετε νέα πράγματα;
Η αγάπη για το μετιέ..οι αμοιβές έχουν πατώσει,όλο και λιγότερος κόσμος πάει θέατρο πειραματικά για να δει κάτι άλλο, η πλειονότητα του κοινού φοβάται να ρισκάρει το υστέρημά της και κλίνει προς την καθαρόαιμη ψυχαγωγία.Κάθε φορά,μέσα από κάθε ρόλο θέλω να μιλήσω για κάτι ,να ανοίξω ένα διάλογο, όχι να πείσω.Μάλλον αυτό είναι η σπίθα..αλλά καμιά φορά και το να ξεχαστεί ο θεατής,λίγο να χαμογελάσει,να αφήσει για λίγο την ψυχοφάγα καθημερινότητά του έχει κι αυτό τη σπουδαιότητά του.Εξ ορισμού το θέατρο είναι ομαδικό σπορ, οπότε και 4 άνθρωποι που παλεύουν και συνεργάζονται για μια φαρσοκωμωδία,έχει μήνυμα από μόνο του.

-Κάνετε δουλειές που έχουν να σας προσφέρουν κάτι ουσιαστικό κι όχι μόνο για να υπάρχετε απλώς στο χώρο;
"Εργάζομαι μόνο για να φαίνομαι και να επιπλέω"..μόνο αυτή η απάντηση απαντάει στην ερώτηση αν φυσικά δε θέλω να μπω στο τριπάκι να απολογηθώ για τις επιλογές μου.Είμαι χορτάτη από επικαιρότητα και δόξα.Αν θέλετε να συζητήσουμε για την ουσία και τι είναι ουσιαστικό ,νομίζω πως κρύβεται στο τι επενδύουμε ως άνθρωποι σε ό,τι κάνουμε,από ρόλο μέχρι ρολό κοτόπουλο.

-Η σεζόν ξεκίνησε με 2 άκρως απαιτητικές δουλειές το "Δέντρο του Οιδίποδα" και τα 39 σκαλοπάτια. Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο σε αυτές τις παραγωγές;
ΤΟ ΔΈΝΤΡΟ ΤΟΥ ΟΙΔΊΠΟΔΑ, ξεκίνησε για την ακρίβεια από πέρσι την άνοιξη,όταν μια φίλη και συνεργάτης μου,η Νεφέλη Μαρκάκη,χορογράφος της παράστασης,με πρότεινε στην ομάδα ΙΔΕΑ ως αντικαταστάτριά της στο ταξίδι της Κορέας. Από εκεί,συνέχισα κλείνοντας την καλοκαιρινή περιοδεία και συνεχίζοντας στο θέατρο ΆΛΦΑ.ΙΔΈΑ για τον 3ο χρόνο.Να σημειωθεί ότι το ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΟΙΔΙΠΟΔΑ συνεχίζει τις παραστάσεις του ακόμα για σχολεία. Ίσως η μεγάλη δυσκολία είναι να παίζεις αρχαίες τραγωδίες στις 10 το πρωί (χιούμορ).Κατά τα άλλα,αυτό που έχω να πω πέρα από τις σωματικές και ψυχικές απαιτήσεις,αυτό το έργο χαίρεσαι να το βλέπεις, αλλά χαίρεσαι ακόμα περισσότερο όταν το παίζεις. Ευχαριστώ όλη την ομάδα για το υπέροχο ταξίδι.
ΤΑ 39 ΣΚΑΛΟΠΆΤΙΑ τώρα ήταν ένα άλλο κεφάλαιο..σφιχτός ρυθμός,3 γυναικείοι ρόλοι,η μόνη γυναίκα ανάμεσα σε 3 άντρες ηθοποιούς που έχουν γράψει πολλές ώρες πτήσης στη σκηνή. Μεγάλη πρόκληση, αλλά με αυτή τη συναδελφικότητα,τον επαγγελματισμό,το σεβασμό που μου χάρισαν και ο Σπύρος και ο Φώτης και ο Χάρης,μόνο με χαρά θα θυμάμαι αυτή τη συνεργασία.Ο δε Σπύρος,ως σκηνοθέτης που έστηνε το έργο για τρίτη φορά με διαφορετική ντάμα,μου άφησε πολύ χώρο, εφόσον του κέρδισα το χρόνο με σκληρή δουλειά,και τον ευχαριστώ.

-Τα 39 σκαλοπάτια διέγραψαν μια άκρως επιτυχημένη πορεία για 2 χρόνια. Σας γεμίζει άγχος για το επόμενο βήμα σας;
Πάντα υπάρχει η αγωνία για το επόμενο βήμα. Τώρα όμως που μιλάμε νιώθω μεγαλύτερη την ανάγκη να ανανεώσω τα ερεθίσματά μου,να δουλέψω κάποια τεχνικά ζητήματα,να γεμίσω πριν ξαναρχίσω κάτι επόμενο.

-Σας τρομάζει ότι η επιτυχία μπορεί να χαθεί απ΄τη μια μέρα στην άλλη;
Το θέατρο είναι η μόνη τέχνη που δεν αφήνει το έργο της,παρά μόνο τη συναισθηματική ανάμνηση σε κάποιους θεατές.Την ίδια στιγμή που χτίζεται ,γκρεμίζεται. Επειδή όμως πιστεύω σε κάποιους κανόνες της φυσικής,η επιτυχία όπως την εννοείτε δε μπορεί να γκρεμιστεί σε μια στιγμή, γιατί δεν έχει χτιστεί αναλόγως.Σε κάθε περίπτωση, πάντα είμαι ανοιχτή σε αλλαγή ρότας.

-Μπήκατε στην διαδικασία να παρακολουθήσετε την ταινία του Α. Χίτσκοκ για να έχετε έναν οδηγό ή στηριχτήκατε εξ ολοκλήρου σε μια νέα ερμηνευτική προσέγγιση;
Μέσα στα πλαίσια μελέτης για ένα ρόλο και πριν μπούμε για πρόβες, συνήθως προηγείται η διαδικασία μελέτης και το αγαπημένο μου ντεντεκτιβιλίκι.Με αφορμή αυτό το έργο,"ιδανικά" θα ήθελα να είχα διαβάσει όλα τα έργα του συγγραφέα, να είχα δει όλη τη φιλμογραφία του Χίτσκοκ.Την εποχή την έχω μελετήσει με αφορμή προηγούμενων ρόλων.Στο συγκεκριμένο έργο επειδή οι απαιτήσεις χρονικά ήταν περιορισμένες και υπάρχει "οδηγός" σκηνοθεσίας από γραφής ,σε μια εβδομάδα από την παραλαβή του κειμένου είχαμε ήδη σηκωθεί και στήσει όλο το έργο. Οπότε,εργαζόμουν σπίτι παράλληλα με τις πρόβες για λεπτομέρειες.Εκ του αποτελέσματος όμως και κυρίως λόγω της δημιουργικής διάθεσης του Σπύρου και προς τιμήν του, υπήρχε χώρος για αλλαγές και τις κράτησε.

-Φτάνοντας στο τέλος της η παράσταση τι απολογισμό κάνετε;
Εργάστηκα σε μια αγγλική κωμωδία,που τη χαίρομαι. Στο είδος θεάτρου (σωματικό) το οποίο έχω σπουδάσει. Με 3 πολύ έμπειρους συνεργάτες,τους οποίους ευχαριστώ για τη χαρά και τη γνώση που μου πρόσφεραν να δουλεύουμε μαζί!

-Ανάμεσα στα μελλοντικά σας σχέδια βρίσκετε η παράσταση "Κάθαρση τώρα!" που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου. Θέλετε να μας πείτε 2 λόγια για το έργο καθώς και για τον ρόλο σας;
Κάθε πράγμα στην ώρα του..και δεν έχει έρθει ακόμα.

-Τι δεν έχετε κάνει ακόμα στο θέατρο και θέλετε να κάνετε;
Δεν έχω κάνει ολοκληρωμένη καλοκαιρινή περιοδεία...όσον αφορά το ρεπερτόριο,πολλά πράγματα, θα πρέπει να συζητάμε ώρες!

-Η αναμφισβήτη ομορφιά σας, έχει έρθει ποτέ σε σύγκρουση με την εικόνα των γυναικών που καλείστε να ενσαρκώσετε;
Ένας από τους ρόλους και πρώτος με τη σύσταση της ομάδας μας ΑΠΌ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ,ήταν αυτός της Τζένετ Χάμφρει,στο έργο Η ΓΥΝΑΊΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΎΡΑ, που παίζαμε για 2 χρόνια στο θέατρο ΑΛΚΜΉΝΗ σε σκηνοθεσία Τ.Δαρδαγάνη . Επαιζα το σκιαχτικό φάντασμα. .Εξαιρετικά δυσάρεστη όπως μου έλεγαν. .

-Θέλετε να αποφύγετε την εικόνα που παγιδεύει τους ρόλους;
Η εικόνα μου είναι κομμάτι της υποκριτικής εργαλειοθήκης μου.Απο εκεί και πέρα από κατασκευής μου μια ζωή είμαι η αντίφαση και ανατροπή της εικόνας μου.Εξ ου και λάτρευα την κλοουνερι. Αλλιώς θα ήταν δυσάρεστο στην καλύτερη, ανυπόφορο στη χειρότερη.

-Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο για την χρυσή δεκαετία του Ελληνικού μόντελινγκ(90-99) και το άρθρο τελείωνε με την διαπίστωση ότι η Μάρα Δαρμουσλή, η Σοφία Χρυσοχοίδου και η Κάτια Ζυγούλη γεννήθηκαν σε λάθος εποχή και θα μπορούσαν να ξεπεράσουν σε λάμψη τις προκατόχους τους. Πως νιώθετε γι΄ αυτό; Πόσο μακρινή σας φαίνεται αυτή η περίοδος;
Νομίζω όλοι μας νιώθουμε σαν τους ήρωες της ταινίας Μεσάνυχτα στο Παρίσι. .Καθόλου μακρινή δε μου φαίνεται,ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.Εξάλλου δεν πέρασε και τόσος καιρός.

-Είστε υπερήφανη για την πορεία που διαγράψατε στο μόντελινγκ αλλά και για την μέχρι τώρα στον χώρο της υποκριτικής;
Αυτού του είδους οι απολογισμοί επιτρέπονται σε μια άλλη ηλικία, μπροστά στο τζάκι,με χαμομηλάκι και κουβερτούλα. .μέχρι τότε αντιμετωπίζω το μέλλον,εξαντλώντας το παρόν.

Του Μπίκου Περικλή, 11/1/18