Η Άποψή μας για την παράσταση "Άνα ή το πανέξυπνο κορίτσι" στο Θέατρο Vault

Υπόθεση: Είναι φυσιολογικό να ξεχνάς τη χώρα σου;
Είναι τόσο σημαντικό να είσαι από κάποια χώρα;
Η γειτονιά που ζεις, είναι χώρα;
Η χώρα όπου γεννήθηκα είναι η δική μου χώρα;
Πώς αποκαλούμε κάποιον που δε ξέρει ούτε να διαβάζει ούτε να γράφει;
ΑΝΑ όπως ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΗ

Στο έργο της Catherine Benhamou "Άνα ή το πανέξυπνο κορίτσι" πρωταγωνιστούν μια γυναίκα και οι λέξεις. Διηγείται την ανακάλυψη και την κατάκτηση της γραφής από μια ώριμη μαθήτρια, μια μετανάστρια που αποφάσισε να ξαναπιάσει το νήμα της μόρφωσης από εκεί που της το είχαν κόψει, στην εφηβεία, για να την παντρέψουν με κάποιον άγνωστο, ο οποίος την πήρε μαζί του στο Παρίσι.

Η μεγαλούπολη είναι κλειστή κι ακατανόητη για την αναλφάβητη Άνα. Καθώς μαθαίνει τα γράμματα, καθώς μαθαίνει τις λέξεις, καθώς πειραματίζεται και παιχνιδίζει μ’ αυτές, δίνει όνομα στις αναμνήσεις της, στις επιθυμίες της και ξεκινά να συλλαβίσει τον εαυτό της και το περιβάλλον της. Θα τρομάξει; Θα ενθουσιαστεί; Θ’ απογοητευτεί; Θα τα καταφέρει;

Η Παράσταση: Στον πολυχώρο Vault παρουσιάζεται το έργο της Catherine Benhamou "Άνα ή το πανέξυπνο κορίτσι’’. Ένας μονόλογος μιας γυναίκας μουσουλμανικής καταγωγής που ενώ αγαπούσε το σχολείο και ήθελε να μορφωθεί, οι συνθήκες, τα ταμπού και φυσικά οι παρωπίδες που αποκτούν οι άνθρωποι λόγω του θρησκεύματος τους δεν την άφησαν να το πράξει αλλά την ανάγκασαν να παντρευτεί και να αφοσιωθεί στην οικογένειά της γιατί οι γυναίκες πρέπει να μένουν στο σπίτι. Πιστεύουμε ότι όλο αυτό είναι κατάλοιπο μιας άλλης εποχής ή ότι συμβαίνει μόνο στους μουσουλμάνους, δυστυχώς οι γυναίκες παραμένουν, ακόμη και στις χώρες της δύσης, σε μειονεκτική θέση. Εδώ όμως ας τεθεί ένα ερώτημα: οι γυναίκες θέλουν να είναι ισότιμες με τους άντρες ή όχι? Φετινό παράδειγμα οι χιλιάδες κυρίες που έφευγαν μαγεμένες από παράσταση που ουσιαστικά περιέγραφε ότι μια γυναίκα υπάρχει μόνο όταν κάνει μάγια και έχει έναν πλούσιο σύζυγό. Αυτό μάλλον έπρεπε να τις εξοργίζει.

Ας επιστρέψουμε όμως σε αυτό το σπουδαίο κείμενο της Benhamou που έχουμε την τύχη να απολαύσουμε φέτος. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Festival d'Avignon το 2016 με πολύ μεγάλη επιτυχία, ενώ αμέσως ανέβηκε και στο Παρίσι. Ένα έργο σημερινό που θίγει το καυτό θέμα της μετανάστευσης ως ένα βαθμό, το ζήτημα της ύπαρξης αλλά και το κομμάτι θρησκεία. Ένα πυκνό κείμενο, δοσμένο με χιούμορ που συγκινεί βαθιά, ανοιχτό σε πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις. Το κείμενο ευτύχησε στα χέρια της Αθηνάς Κεφαλά, ευθύνεται άλλωστε και για την άψογη μετάφραση (μαζί με την Άννα Δαμιανίδη). Η παράσταση της είχε ρυθμό, μέτρο και χιούμορ. Χωρίς να κάνει πολλά άφησε το κείμενο να μιλήσει, οδήγησε την εξαίσια Ιωάννα Γκαβάκου σε μια ερμηνεία ζωής. Η ηθοποιός με ακρίβεια και άψογη τεχνική πέρασε με άνεση και ειλικρίνεια τα διαφορετικά ηλικιακά και ψυχολογικά επίπεδα της ηρωίδας της. Η σκηνοθεσία δουλεμένη στην λεπτομέρεια αλλά διακριτική όπως όφειλε στα μάτια των θεατών. Σκηνικό και κοστούμια λιτά, εξυπηρέτησαν την σκηνοθετική ματιά ενώ μεγάλο συν αποτέλεσε το βίντεο που συνόδευσε την παράσταση. Η Ντέπυ Μαυροπούλου στους μικρούς ρόλους της ήταν άψογη και έδεσε εξαιρετικά με την Γκαβάκου.

Εν κατακλείδι: Μια παράσταση που θα σας προβληματίσει αλλά πάνω απ' όλα θα την απολαύσετε. Δείτε

Του Γιάννη Τζέμη, 14/05/2019