Η Άποψή μας για την παράσταση “Επτά Κρεμασμένοι” στο Θέατρο “Tempus Verum - Εν Αθήναις”.

Γνωρίζεις ότι είσαι καταδικασμένος σε θάνατο...  Με έναν εφιαλτικό τρόπο!  Δι΄ απαγχονισμού!  Τί μπορεί να σκέφτεσαι την ύστατη αυτή στιγμή;  Τις ελάχιστες εναπομείνασες ώρες “ως το μαύρο ξημέρωμα”;  Το λογικό θα ήταν την οικογένειά σου, τους φίλους σου και γενικώς τ΄αγαπημένα σου πρόσωπα.  Αυτούς δηλαδή που θα τους λείψεις και θα υποφέρουν.  Άντε ίσως κάτι που σου αρέσει να κάνεις...

Μπορεί να σκέφτεσαι τη ζωή σου;  Tί έκανες ή τί δεν έκανες καλά;  Προφανώς και  μπορείς!  Αυτό που δεν είναι όμως απολύτως φυσικό είναι να ανοίγεις φιλοσοφικές συζητήσεις και να κάνεις ενδοσκοπήσεις  αναζητήσεις...

Ο Λεονίντι Νικολάγιεβιτς Αντρέγιεφ θεωρείται ο βασικός εκπρόσωπος του εξπρεσιονισμού της Ρωσικής λογοτεχνίας, στα χρόνια της προεπαναστατικής Ρωσίας.  Δημοσίευσε ένα από τα δημοφιλέστερα βιβλία του, το “Επτά Κρεμασμένοι”, το 1908, που αποτέλεσε μια δημόσια καταγγελία κατά της τσαρικής τυρρανίας, αν και ο ίδιος είχε ήδη ξεπεράσει τις επαναστατικές του τάσεις.  Σημειωτέον δε, ότι βίωνε τότε μία από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής του, αφού μόλις είχε χάσει την πολυαγαπημένη του σύζυγο, όντας και καταθλιπτικός.

Το “Επτά Κρεμασμένοι” βασίζεται σε πραγματική ιστορία.  Επτά άνθρωποι - πέντε άνδρες και δύο γυναίκες - καταδικάζονται σε θάνατο δι΄απαγχονισμού.  Πέντε εξ αυτών κατηγορούνται για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση κατά του καθεστώτος, ενώ οι υπόλοιποι δύο έχουν διαπράξει ποινικά κολάσιμα αδικήματα.  Καθένας τους αντιμετωπίζει το θάνατο διαφορετικά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιμετώπισε και τη ζωή του.  Άλλος εκφράζοντας την αβυσσαλέα δίψα του για ζωή, άλλος επιθυμώντας να περάσει το κατώφλι του θανάτου αλώβητος (συναισθηματικά και ψυχικά) κι άλλος άφατος, ανέκφραστος, σα να μη βαδίζει προς το θάνατο...

Επτά νέα παιδιά συνυπάρχουν επί σκηνής, πάνω σε λίγες ξύλινες παλέτες και με φόντο τον πέτρινο τοίχο του Tempus Verum.  Το σκηνικό τόσο απόλυτα λιτό, όσο ακριβώς απαιτείται.  Άλλωστε,  μ΄αυτόν τον τρόπο μεταφέρει τους θεατές σ΄ενα καταθλιπτικό κελί φυλακής, με ελάχιστο χώρο και φως.  Κι αυτό όμως το αμυδρό στην αρχή, αλλά αυξανόμενο σε ένταση – αργά και βασανιστικά – φως του παραθύρου παρατείνει την αγωνία των επτά κρατουμένων, προμηνύει το ζοφερό τέλος και εντείνει το φόβο του θανάτου.

Κων/νος Γώγουλος, Κων/νος Δαλαμάγκας, Στέργιος Κοντακιώτης, Αθανασία Κουρκάκη, Δημήτρης Παπαβασιλείου, Αγγελική Πασπαλιάρη και Χάρης Χιώτης είναι επτά νέα παιδιά, που με το ταλέντο τους και με την έκδηλη όρεξή τους για δουλειά, απογειώνουν το έργο του Αντρέγιεφ.  Κάποιοι ρόλοι είναι λίγο περισσότερο “αβανταδόρικοι” από τους άλλους και προκαλούν ανάσες γέλιου στο ήδη βαρύ κλίμα, αλλά αυτό δε σημαίνει -  σε καμμία περίπτωση - πως κάποιοι ηθοποιοί υστερούν υποκριτικών προσόντων.  Αντιθέτως όλα τα παιδιά είναι αξιέπαινα και συνάμα άξια σεβασμού.

Τέλος, ιδιαίτερη μνεία στους Κωνσταντίνο Γώγουλο και Αγγελική Πασπαλιάρη, που κλήθηκαν παράλληλα να σκηνοθετήσουν την παράσταση και τους εαυτούς τους, όμορφα, λιτά και ήσυχα, χωρίς να κολακεύουν και χωρίς να βαυκαλίζουν το κοινό τους με επίπλαστα τεχνάσματα και υπέρμετρες προσδοκίες.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση: http://quintatheater.blogspot.gr/2018/02/7-5-tempus-verum.html#more

Της Βικτώριας Πέππα, 28/3/18