Η Άποψή μας για την παράσταση “Ό,τι Απομένει” στο Θέατρο “ΜΠΙΠ”.

Τη λάθος ώρα, στο λάθος σημείο!  Ο κατάλληλος άνθρωπος όμως!  Ένας απένταρος νεαρός ταξιτζής, που - στην πραγματικότητα - έκανε το αυτονόητο.  Βοήθησε έναν συνάνθρωπό του...  Και βρέθηκε μπλεγμένος!  Βρέθηκε υπόλογος γι΄αυτήν την καλή του πράξη απέναντι στο Νόμο και την “ευρύτερη”οικογένεια του θύματος...

Το “Ό,τι Απομένει” (“All There Is” στ΄Αγγλικά) γράφτηκε από τον Ιρλανδό Bailie το 2012.  Είναι πολύ σύγχρονο έργο, που αναδεικνύει για άλλη μια φορά τα ψυχολογικά προβλήματα και τα κοινωνικά αδιέξοδα των νέων ανθρώπων στη σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία.  Το κοινωνικό και οικογενειακό background του καθενός, διαμορφώνουν το χαρακτήρα του, τις αποφάσεις και τις ενέργειές του.  Που άλλοτε θεωρούνται αποδεκτές και άλλοτε είναι απολύτως κατακριτέες ή/και επιλήψιμες.

Εδώ, ο κοινός παρανομαστής είναι η μοναξιά και η αποξένωσή τους.  Καθένας εξ αυτών (παρ΄όλο που δεν είναι απαραίτητα μόνος του στη ζωή) πορεύεται στην καθημερινότητά του με συνεπιβάτες αυτά τα δύο στοιχεία.  Και οι συνέπειες μπορεί να είναι τραγικές.  Το μόνο θετικό είναι ότι - στο τέλος - αναγνωρίζονται τα λάθη και επαναπροδιορίζονται οι συμπεριφορές.  Ναι!  Υπάρχει ελπίδα...

Ενθουσιάστηκα με τα τρία παιδιά!  Γιάννης Βλάχος, Χριστιάνα Πανοπούλου, Γιώργος Τσιάλος.  Ήταν και οι τρεις τους αξιέπαινοι!  Δύσκολοι ρόλοι, απαιτητικοί, που αποδόθηκαν, όμως, αξιοπρεπέστατα.  Άμεσοι, αεικίνητοι, αισθηματικοί και διαρκώς ευάλωτοι σε εξωτερικούς παράγοντες και ενδογενείς διαδικασίες.

Ο σκηνοθέτης Μάριος Παϊτάρης, πατώντας στο εξαιρετικό κείμενο του Bailie και τη σωστή μεταφορά της Αρτέμιδος Ορφανίδου, κατάφερε να “ενώσει” τους τρεις σύντομους διαφορετικούς μονολόγους σε μία δεμένη παράσταση, με συνοχή, συνέχεια και συνεκτικότητα, χωρίς κενά λόγου και αμήχανες στιγμές.

Ωραίος χώρος και σωστά λιτό το σκηνικό του Αργύρη Ραλλιά.  Ωραία η αυτοσχέδια κούνια, με τη στιβαρή βάση της.  Αλληγορική η τοποθέτησή της κι εξίσου αλληγορική η διάλυσή της!  Παραπέμπει απολύτως σε αποδόμηση καταστάσεων και χαρακτήρων.  Εξυπηρέτησε δε, και τη μετάβαση στο χώρο.  Όπως επίσης και τα μεγάλα μεταλλικά στόρια.  Άλλοτε έκρυβαν κι άλλοτε αποκάλυπταν πρόσωπα και χαρακτήρες.  Πολύ καλή η δουλειά του Γιάννη Ζέρβα στο φωτισμό.  Σε απόλυτη εναρμόνηση με το σκηνικό, οι αυξομειώσεις στην ένταση και η κατεύθυνση των προβολέων λειτούργησαν επικουρικά και δημιούργησαν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα στα μάτια των θεατών.

Τέλος, θά΄θελα ενημερώσω ότι η διάρκειά της παράστασης ήταν περίπου 70 λεπτά.   Τόσο όσο χρειαζόταν για να μην υπάρχει κόπωση στο κοινό.  Όταν δεν υπάρχει ορατός και αποχρών λόγος, είναι σαφώς προτιμότερο η παράσταση να κυμαίνεται σ΄αυτά τα απολύτως ανεκτά χρονικά επίπεδα.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές!  Είναι από τις αφανείς φετινές παραστάσεις, που δικαίως πήραν παράταση!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.gr/2018/03/blog-post_43.html#more

Της Βικτώριας Πέππα, 22/3/18