Η Άποψή μας για την παράσταση “Η Σιδηρά Πρωθυπουργός”, του Μιχάλη Παπαδόπουλου, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου, στο Θέατρο “ΜΠΕΛΛΟΣ”.

Διαβάζοντας το δελτίο τύπου της παράστασης και μην έχοντας κοιτάξει καμμία απολύτως κριτική ή σχόλιο, προετοίμασα τον εαυτό μου για μία ακόμη σοβαρή παράσταση, που θα με προβλημάτιζε ιδιαίτερα, μιας και ο χαρακτηρισμός πολιτικό θρίλερ είναι από μόνος του βαθύς και σκοτεινός.

Παρ΄όλ΄αυτά, “Η Σιδηρά Πρωθυπουγός” κατάφερε να με αιφνιδιάσει, καθώς στην πραγματικότητα ήταν μια παρωδία ενός πολιτικού θρίλερ, με τις αντίστοιχες προεκτάσεις της.  Για άλλη μια φορά, ξετυλίχτηκε μπροστά μας η άθλια, αλαζονική και επαναλαμβανόμενη εικόνα (και συμπεριφορά) του σύγχρονου και παγκόσμιου πολιτικού προτύπου (βαδίζοντας πάντα στα χνάρια των παλαιότερων), με πολλή όμως δόση χιούμορ, καυστικότητας και δηκτικής διάθεσης.

Κι αν η παράσταση αναφέρεται σε μια “τυχαία” Πρωθυπουργό της Βρετανίας;  Που επίσης “συμπτωματικά” το όνομά της αρχίζει από “Μ”;  Η ιστορία επαναλαμβάνεται...  Όχι μόνο στη Βρετανία, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο!  Μια “Μ” θα βρίσκεται παντού για να μας θυμίζει πως ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος και πως παντού κυριαρχούν και θα κυριαρχούν τα συμφέροντα και οι προσωπικές φιλοδοξίες.  Παντού υπάρχει και θα υπάρχει μία “Μ”!

Και δυστυχώς, όχι τόσο όμορφη και κεφάτη, όπως η Γεωργία Σιακαβάρα, που μας έκανε να γελάσουμε αβίαστα με τη χάρη της, τις γκριμάτσες της και το χαμόγελό της.  Δυστυχώς, οι περισσότερες “Μ” είναι άσχημες, δύστροπες και στρυφνές.  Ή τουλάχιστον έτσι τις βλέπουμε εμείς από κάτω...  Η Γεωργία, όμως, όχι!  Με αφοπλιστική ειλικρίνεια (που μας την υπενθύμιζε πολύ συχνά), σχεδόν στα όρια της ωμής, αμείλικτης, ανελέητης και απάνθρωπης ευθύτητας, η Γεωργία Σιακαβάρα “έσφαζε με το γάντι”, ακριβώς όπως απαιτούσε ο ρόλος της.

Ομοίως, ο Βασίλης Θεοδώρου, στο ρόλο του γλοιώδη οπορτουνιστή βοηθού, ήταν εξαιρετκός.  Ευθύς εξαρχής, δεν άφησε περιθώρια λάθους στην εκτίμησή μας.  Ήταν αυτός που θα μας έπειθε ότι στο βωμό της σκοπιμότητας δεν υπάρχουν θρησκείες, φιλίες, ιδεολογίες.  Η στάση του σώματος και οι κινήσεις των χεριών πρόδιδαν κάθε στιγμή τις ποταπές προθέσεις του.  Πραγματικά, απόλυτα επιτυχής επιλογή!

Τέλος, η Γιούλη Κεφαλά, η μικρή και ευάλωτη καμαριέρα, στήριξε το ρόλο της αδύναμης φιγούρας της παράστασης, εξίσου καλά με της ισχυρής (με λίγη “βοήθεια”) επαναστάτριας, με το άδοξο τέλος.  Τόσο γλυκιά και πονεμένη, όσο κι αποφασισμένη να εκδικηθεί.  Ρόλος που - απ΄ότι φάνηκε - δεν πρέπει να την προβλημάτισε ιδιαίτερα.

Δυσκολεύτηκα στην αρχή να προσαρμοστώ και πίστεψα ότι παρακολουθούσα μια άστοχη παράσταση, που δεν ανταποκρινόταν στο κάλεσμά της.  Όμως, στην πορεία, από το γέλιο και τη συμμετοχή του κοινού, συνειδητοποίησα ότι ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λιακόπουλος προσπάθησε να μας απομακρύνει από το βαθύ συναίσθημα της ματαιότητας και της απαισιοδοξίας και να μας ψυχαγωγήσει.  Βεβαιώθηκα δε, όταν διάβασα και το πρόγραμμα της παράστασης, όπου μας εξηγεί πως θέλησε να “ξορκίσει το κακό”.

Στα χρόνια της κρίσης που όλοι βιώνουμε, είναι σημαντικό να βλέπουμε παραστάσεις, που ανταποκρίνονται με εύθυμη διάθεση στο πνεύμα της εποχής, επίκαιρες – ως προς το αντικείμενο - αν και δυστυχώς διαχρονικές.  Ήταν ένα ευχάριστο δίωρο για όσους δεν θέλουν να πολυ-προβληματιστούν, σ΄ένα ιδιαίτερο χώρο, όπως είναι το Θέατρο “Μπέλλος” στην καρδιά πλέον της Ανοιξιάτικης Πλάκας.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο:  http://quintatheater.blogspot.gr/2018/02/blog-post_75.html#more

Της Βικτώριας Πέππα, 15/3/18