Συνέντευξη - Φανή Παλιούρα

Την Φανή Παλιούρα την γνώρισα κι εγώ όπως και οι περισσότεροι φαντάζομαι μέσα από την παράσταση "Η καθαρίστρια του Lifestyle" τον μονόλογο του Αντώνη Τσιπιανίτη που έπαιζε στο θέατρο Vault με πολύ μεγάλη επιτυχία. Μια γνήσια κωμική περσόνα με σπουδές στην Αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και ειδίκευση στη σκηνογραφία πέρασε γρήγορα επάνω στο σανίδι και τα τελευταία 4 χρόνια αποτελεί μέλος της πολύ επιτυχημένης ομάδας Lorem Ipsum. Με αφορμή την παράσταση τους "Αλάσκα" που ανεβαίνει για δεύτερο χρόνο στον πολυχώρο Vault κάθε Δευτέρα και Τρίτη είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί της διανθισμένη με το υπέροχο χιούμορ της Φανής.

-Πως προέκυψε η συνεργασία με την ομάδα lorem ipsum; 
Τα παιδιά ήταν χρόνια ομάδα. Το 2015 γνώρισα σε κάτι πρόβες τον Αντώνη όπου αμέσως ένιωσα τον αέρα των Lorem  στο χιούμορ του. Με προσκάλεσε να δώ τον “ΤΟΡΝΟ”, το έργο που παίζανε τότε στο θέατρο Αλκμήνη και ξετρελάθηκα. Γέλασα, στεναχωρήθηκα, εκνευρίστηκα που γέλασα με αυτά που γέλασα, γιατί τελικά ήταν για να κλαις. Ένα αλλόκοτο πράγμα έζησα εκείνο το βράδυ. Τους προσκάλεσα με την σειρά μου στην “ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ ΤΟΥ LIFESTYLE”  τον μονόλογο του Αντώνη Τσιπιανίτη που έπαιζα τότε στο θέατρο Vault και έτσι με αγαπήσανε και αυτοί. Ένιωσαν την  μαύρη lorem ipsum ψυχή μου και από τότε είμαστε ομάδα.

-Σας άγχωσε η μεγάλη επιτυχία που έκανε το προηγούμενο έργο σας το Γιοσίρου Γιαμαγκούσι?  
Για αρχή πρέπει να σου πω ότι ο Γιοσίρου έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, είναι άλλωστε το πρώτο έργο που έπαιξα ως μέλος των Lorem Ipsum. Ακόμα μου έρχονται στο μυαλό φράσεις και γελάω μόνη μου. Να φανταστείς κάναμε 3 μήνες πρόβα για να το ανεβάσουμε και 1 μήνα πρόβα για να σταματήσω να γελάω. Δεν νομίζω ότι αγχωθήκαμε. Πιστεύω περισσότερο μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνο εμείς, αλλά είναι πολλοί εκεί έξω που συμμερίζονται το υποχθόνιο χιούμορ των Lorem, κάτι που μας έδωσε ώθηση να τα δούμε όλα λίγο πιο σοβαρά. 

-Μίλησέ μας λίγο για τον ρόλο σου αλλά και για το τι θα δει ο θεατής που θα έρθει στον πολυχώρο Vault για να δει το Αλάσκα; 
Υποδύομαι μια μάνα που περιμένει την κόρη της να γυρίσει πίσω στο σπίτι μετά από πολύχρονη απουσία. Το έργο ξεκινάει με εμένα και έναν μάστορα (Φίλιππος Λούβαρης) που φτιάχνει την σοφίτα, δηλαδή το αγαπημένο δωμάτιο της κόρης μου, για να την υποδεχτεί. Κάποια στιγμή εμφανίζεται και ο πατέρας (Αντώνης Αντωνίου), οπότε και αρχίζει να ξεμπλέκεται το κουβάρι της ιστορίας αυτής της ιδιαίτερης οικογένειας. Όπως σε όλα τα κείμενα του Γιάννη, έτσι και στην ΑΛΑΣΚΑ δεν μπορώ δυστυχώς να πω τίποτα περισσότερο γιατί είναι γεμάτο ανατροπές και μυστικά. Μας έχει καταστρέψει, δεν μπορούμε να το διαφημίσουμε (γέλια).

-Εντοπίζετε κάποια κοινά στοιχεία με την ηρωίδα που ενσαρκώνετε; 
Νομίζω όπως ο ρόλος μου, έτσι και εγώ πολλές φορές προτιμάω να κλειστώ στην φαντασία μου παρά να αντιμετωπίσω κάτι που δεν μου αρέσει ή που με φοβίζει. Φτιάχνω ένα  ασφαλές, ακόμα και ψεύτικο, περιβάλλον για να ανασυνταχθώ και μόλις νιώσω έτοιμη ξεπροβάλλω μέσα από ροζ καπνούς  για να το διαχειριστώ μεν, στον χρόνο μου και με τους όρους μου δε.

-Ο Γιάννης Κεντρωτάς σε όλα τα έργα που έχει υπογράψει στην ομάδα  lorem ipsum δημιουργεί ένα ιδιαίτερο δικό του σύμπαν.  Ταυτίζεστε μαζί του και με τους κόσμους που δημιουργεί; 
Ευτυχώς είμαι πολύ μακριά από τα ιδιαίτερα σύμπαντα της πένας του Γιάννη. Γι’ αυτό μέχρι τώρα όλους τους ρόλους, τους έχω αντιμετωπίσει με ένα μικρό δέος και με πολύ μικρά βηματάκια. Όλες τις ηρωίδες του τις έχω βάλει δίπλα μου σε μια καρέκλα και τα έχουμε συζητήσει τα θέματα τους πολύ μέχρι να τις καταλάβω, να τις δικαιολογήσω και τελικά να τις αγαπήσω όλες μαζί και κάθε μια ξεχωριστά.

-Το κείμενο πραγματεύεται έννοιες όπως η μοναξιά,  η απώλεια, η ανιδιοτελής αγάπη.  Έχετε νιώσει κάποια από αυτά και αν ναι πως το αντιμετωπίσατε; 
Δεν πιστεύω στην ανιδιοτελή αγάπη. Ή τουλάχιστον εγώ δεν την έχω ζήσει. Είμαι κτητική, ζηλιάρα, κέρατο βερνικωμένο. Άστα. Τώρα για μοναξιά και απώλεια αρκετή. Έχω φύγει από πολλούς και πολλοί έχουν φύγει από μένα. Έχασα και  δυο αγαπημένα μου πρόσωπα, το ένα μάλιστα εντελώς απροειδοποίητα και σακατεύτηκα. Δεν μπόρεσα να κάνω πολλά σε καμία από τις περιπτώσεις. Όλες οι λύσεις χάπια χρυσωμένα. Άφησα τον πανδαμάτωρ χρόνο να δαμάσει και εμένα. Όσο για την μοναξιά, είμαι άνθρωπος των άκρων και τα άκρα έχουν σίγουρα μπόλικη. Αλλά προτιμώ τα μπόλικα  παρά τα υποκοριστικά μιας γλυκιάς, ήρεμης ζωούλας.

-Τι συναισθήματα είχατε την πρώτη φορά που διαβάσατε το κείμενο και τι τώρα που διανύετε τον δεύτερο χρόνο παραστάσεων; 
Το κείμενο το διάβασα στην Χάλκη. Δούλευα εκεί, σε ένα ξενοδοχείο, το καλοκαίρι που το έγραψε ο Γιάννης. Σχόλασα, έκατσα στο αγαπημένο μου τραπεζάκι με θέα την θάλασσα, ζήτησα να μην με ενοχλήσει κανείς και άρχισα να διαβάζω. Τέσσερις σελίδες μετά πλάνταζα στο κλάμα. Μαζεύτηκε όλο το ξενοδοχείο να δουν τι συμβαίνει. Με είχαν και στα όπα όπα συνάδελφοι και πελάτες, τι να τους εξηγήσω. Ο εργοδότης μου, ο κος Παρλαβάτζας, (το αναφέρω γιατί τρελαίνομαι με το επώνυμο) κέρασε σφηνάκια όλο το προσωπικό. «Μυρίζομαι επιτυχία» είπε. Όσο για τώρα που είναι δεύτερη χρονιά, μόνο ευτυχία και ευγνωμοσύνη νιώθω.

-Το Αλάσκα θεωρώ ότι είναι ένα έργο αρκετά "γυναικείο".  Το αντιλαμβάνεστε αυτό καθόλου; 
Λίγο στερεοτυπικός ο όρος «γυναικείο» αλλά συμφωνώ. Δεν το πίστευα όταν το διάβασα. Πώς ο Γιάννης που, ας είμαστε ειλικρινείς, είναι  βαθιά κάφρος, κατάφερε να γράψει ένα τόσο ευαίσθητο κείμενο. Έχει βάλει  μια φράση μέσα που λέω  για την κόρη μου ότι της έσφιγγα τόσο πολύ τις κοτσίδες που ακόμα θα κρατάνε και είναι σαν να περιγράφει όλη την παιδική μου ηλικία. Όλο τον πόλεμο που έκανα με την μάνα μου εκεί γύρω στα 5, γιατί της άρεσε να μου φτιάχνει το λεγόμενο “συντριβανάκι” πάνω στο κεφάλι. Που ακόμα και  τώρα δεν καταλαβαίνω γιατί το έλεγε “ συντριβανάκι”  και όχι “φάλαγγα κορυφής κεφαλιού” ας πούμε. Ο  Γιάννης πώς ήξερε για κάτι  τέτοιο ανάμεσα σε μια κόρη και μια μάνα;

-Πως νιώθεις για την ηρωίδα σου;  Συμπάσχεις μαζί της; 
Την καταλαβαίνω, την συμπονώ αλλά δεν συμπάσχω. Είναι ένας ρόλος που τον προσεγγίζω τεχνικά γιατί αν αρχίσω να συμπάσχω μαζί της θα με πάρει η κατηφόρα και έργο δεν θα δει κανείς. Την νιώθω, την αγαπώ, αλλά δεν συμπάσχω.

-Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες στον ρόλο;
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να καταφέρω να πω  και να ακούσω όλα αυτά τα φρικτά και αλλόκοτα κρατώντας κόντρα συναίσθημα, χωρίς όμως να το υπερπαίζω. Ο Γιάννης έχει χτίσει απίστευτα τον ρόλο μου. Αυτή η μάνα  είναι  μια χύτρα που σιγοβράζει ενώ η ίδια πιστεύει ότι είναι ένα πολύχρωμο ανθοδοχείο. Αυτό βλέπουμε σε όλο το έργο. Την άρνηση της να δει την πραγματικότητα μέχρι που σκάει. Αλλά σκάει σαν ανθοδοχείο. Γίνεται χίλια κομμάτια. Να είδες; Μπερδεύτηκα! Γιάννης Κεντρωτάς… δεν έβγαλε άκρη ποτέ κανείς.

-Ποιες είναι οι ανάγκες της Φανής ως ηθοποιού; 
Οι ίδιες ακριβώς που είναι και οι ανάγκες της Φανής ως άνθρωπος. Συνέπεια, καλό έξυπνο χιούμορ, καλοσύνη, διάνοια, όχι πολλά λόγια, ειλικρίνεια, καλή διάθεση και καμιά αγκαλιά που και πού.

-Θα ήθελα με λίγες λέξεις να μου περιγράψεις τους συναδέλφους σου Αντώνη Αντωνίου και Φίλιππο Λούβαρη. 
Με λίγες λέξεις; Δηλαδή τώρα πρέπει να κάτσω να βρω και λίγες λέξεις για να τους περιγράψω; Δύο και πολλές τους είναι. Lorem Ipsum…  εε και όποιος δεν κατάλαβε να ξαναδιαβάσει την συνέντευξη. Εγκώμια πλέκω τόση ώρα.

- Πως σου αρέσει να διασκεδάζεις στον ελεύθερο χρόνο σου; 
Είμαι σπιτόγατα. Όλη μέρα τρέχω, έτσι όποτε βρω ευκαιρία μαζεύομαι σπίτι. Με ξεκουράζει να το φτιάχνω, να το περιποιούμαι, βιδάκια, σακουλάκια, καδράκια  και αυτό και αυτόν που είναι μέσα. Ίσως να είμαι κ λίγο ερωτευμένη αυτή την περίοδο.

Του Περικλή Μπίκου, 29/10/19