Η Άποψή μας για την παράσταση “Ανατόλ” ή “Η Μάχη των Φύλων” του Arthur Schnitzler στο Θέατρο “Αλκμήνη”.

Ο Αρτούρ Σνίτζλερ θεωρείται (μετά τον Κάφκα και τον Τσβάιχ) ο τελευταίος μεγάλος συγγραφέας της μοναρχίας των Αψβούργων.  Παρ΄όλο που σπούδασε γιατρός (και άσκησε το επάγγελμα), διαχώρησε τις μετέπειτα ενασχολήσεις του στις λογοτεχνικές δραστηριότητες και στις ερωτικές υποθέσεις του.  Μετά την κατάρρευση των Αψβούργων και τη φθορά και αποσύνθεση της ανώτερης κοινωνικής τάξης, άρχισε να ασχολείται ουσιαστικά με το γράψιμο.

Ο Ανατόλ είναι ένας νεαρός άνδρας που δεν εμπιστεύεται καμία από τις ερωμένες του, οπότε και τις εγκαταλείπει σταδιακά.  Η αμφιβολία, η απιστία και γενικά η γυναικεία “αταξία” στον έρωτα αποτελούν βασικά θέματα στο συγκεκριμένο έργο.  Ο Ανατόλ ακολούθησε αμείλικτα και ακόρεστα σεξουαλικά τις γυναίκες που τον περιέβαλαν (το ίδιο εικάζεται και για τον Σνίτζλερ).  Και απ΄ότι αντιλαμβανόμαστε κι από το έργο του συνολικά, ήταν ιδιαίτερα χειριστικός απέναντι στις γυναίκες.  Τουλάχιστον σ΄αυτές που ήταν περισσότερο αδύναμες και του άφηναν περιθώρια.

Μεταβάσεις σκηνών και εναλλαγές σκηνικών χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.  Ο σκηνοθέτης Γιάννης Βούρος έστησε σωστά και δημιουργικά μια παράσταση με επτά διαφορετικές ιστορίες-πράξεις-αποσπάσματα από τη ζωή του Ανατόλ. με αρκετά μεγάλα χρονικά άλματα.  Πολύ καλή σκηνοθετική γραμμή, προσαρμοσμένη στις ανάγκες κατανόησης των εποχών, των χαρακτήρων, αλλά και του έργου ολόκληρου.  Άφησε τους  πρωταγωνιστές του να “αναπνέουν” και να εκφράζονται ελεύθερα, χωρίς στημένα σώματα και παγωμένα πρόσωπα.

Καταπληκτική η Τζούλη Σούμα στον επταπλό (!) ρόλο της αφελούς, χαμένης, προχωρημένης, ανεξάρτητης, κλπ. γυναίκας.  Επτά διαφορετικοί τύποι γυναικών, που κατάφερε να τους φέρει στα μέτρα της και να τους αποδώσει στο μέγιστο.  Τους αγάπησε όλους και το συναίσθημα αυτό θριάμβευσε στην παράσταση!  Έρωτας, πάθος, έντονη έλξη, σε μια όμορφη αντίθεση με την αφέλεια, την παιδικότητα και την αφοσίωση.  Φοβερή ενέργεια επί σκηνής, έκδηλο ταmπεραμέντο, χορευτική σχεδόν η κίνησή της.

Πολύ καλός ο Λευτέρης Βασιλάκης στο ρόλο του μποέμ ζεν πρεμιέ και υποκριτικά ζηλιάρη Ανατόλ.  Επιπόλαιος και μελαγχολικός.  Κατάφερε να μας αποδείξει ότι ο Βιεννέζος αριστοκράτης με τις επτά διαφορετικές ερωμένες έμαθε πολύ λίγα από τα παιχνίδια της ζωής του και στο τέλος - φευ (!) - γύρισε ακριβώς στο σημείο από το οποίο είχε ξεκινήσει...  Στο μυαλό του, όλες οι γυναίκες είναι ίδιες και δυστυχώς άπιστες και - κατά συνέπεια - χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει βαθιά και αληθινή αγάπη.

Όσο για τον Πέρη Μιχαηλίδη, απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι είναι ηθοποιός με μεγάλο εύρος και έχει την ικανότητα, τη γοητεία και την προσωπικότητα για να μεταφέρει στο κοινό την εμπειρία, τη δεξιότητα και τη γνώση των χαρακτήρων που ερμηνεύει.  Ανταπεξήλθε με την πρέπουσα ειρωνία και σαρκασμό στο ρόλο του Μαξ/Σνίτζελ  Κράτησε με ισορροπία τη σχέση του συγγραφέα με τον χαρακτήρα του έργου, διατηρώντας τις αποστάσεις, όχι με διάθεση απομάκρυνσης, αλλά με σαφή πρόθεση παρατήρησης του πρωταγωνιστή.

Ειδική μνεία στα κοστούμια της παράστασης.  Τόσο τα ανδρικά όσο και τα γυναικεία.  Από τις ελάχιστες φορές που δίδεται τόσο μεγάλη σημασία στη λεπτομέρεια!  Πολυτελή και καλοραμμένα όλα τα υφάσματα.  Απ΄ότι μάθαμε δε, ο πολυτάλαντος Δημήτρης Ντάσιος έραψε τα κοστούμια της πρωταγωνίστριας Τζούλης Σούμα sur mesure!  Και πράγματι το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό!  Και χωρίς υπερβολή, έδωσε έναν αέρα θεατρικής haute couture στο έργο!
Εξαιρετική παράσταση!  Μην τη χάσετε...

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο: http://quintatheater.blogspot.com/2018/10/blog-post_50.html#more

Της Βικτώριας Πέππα,26/11/18